«Το πρώτο ευρωπαϊκό ο ΠΑΟ θα το πάρει» τραγουδούσαν και ξανατραγουδούσαν οι φίλοι του Παναθηναϊκού από το 1994 έως το 1996 και να που η ιστορία τους δικαίωσε. 

Η βραδιά της 11ης Απριλίου του 1996 θα μείνει για τα καλά χαραγμένη στη μνήμη των φίλων του «τριφυλλιού», καθώς εκείνο το βράδυ σηματοδότησε μια αλλαγή σελίδας στην ιστορία του ελληνικού και κατ’ επέκταση ευρωπαϊκού μπάσκετ.

Για πρώτη φορά μια ελληνική ομάδα έφτανε στην κορυφή της κορυφαίας μπασκετικής διασυλλογικής διοργάνωσης, ικανοποιώντας το απωθημένο των μπασκετικών που από τα τέλη της δεκαετίας του ’80 έβλεπαν τα τρένα να περνούν, πότε με τον Άρη, πότε με τον ΠΑΟΚ, πότε με τον Ολυμπιακό.

Δείτε τα απίστευτα τελευταία δευτερόλεπτα του αγώνα:

Ταυτόχρονα, η ιστορία του 1996, σηματοδότησε την αλλαγή σελίδας για τον Παναθηναϊκό που μετέπειτα, βασισμένος σ’ αυτή την εμπειρία, σάρωσε τα Κύπελλα Πρωταθλητριών, κατάφερε να φτάσει άλλες πέντε φορές στην κορυφή της Ευρώπης μέσα σε διάστημα 15 χρόνων ενώ ταυτόχρονα αποτέλεσε μια τεράστια δικαίωση για τον Παύλο και τον Θανάση Γιαννακόπουλο που είχαν τέτοια δίψα που παραλίγο να μαλώσουν για το ποιος θα σηκώσει πρώτος την κούπα, την ώρα της απονομής.

Ο θρίαμβος του 1996 έχει ονοματεπώνυμο κι αυτό δεν είναι άλλο από τον Στόγιαν Βράνκοβιτς. Ενα θηρίο, δύο φάσεις και μια κούρσα 25 μέτρων που δεν θα ξεχαστεί ποτέ στην ιστορία του ευρωπαϊκού μπάσκετ. Ήταν η μοίρα του βλέπετε να γράψει την ιστορία του Παναθηναϊκού με χρυσά γράμματα, ήταν η μοίρα του, γιατί ήταν εκείνος που έστειλε τον Παναθηναϊκό στο Παρίσι, μ’ εκείνη την τάπα στον Ζέλικο Ρέμπρατσα, στον τελευταίο και καθοριστικό προημιτελικό με την Μπενετόν στο Τρεβίζο.

Εκείνη τη χρονιά ο Παναθηναϊκός «χτίστηκε» από τα αδέλφια με σκοπό να φτάσει στη βρύση και να πιει νερό. Συμφώνησαν με τον πιο επιτυχημένο προπονητή εκείνης της εποχής (Μάλκοβιτς), κράτησαν τον μεγάλο Στόγιαν, πήραν τον έμπειρο Γιαννάκη για να λύσουν το πρόβλημα στη θέση του πλέι μέικερ κι έκαναν την μεγαλύτερη μεταγραφή στην ιστορία του ευρωπαϊκού μπάσκετ, πείθοντας τον Ντομινίκ Ουίλκινς να αφήσει τη Βοστόνη και να υπογράψει στην Ευρώπη.

Ταυτόχρονα, ο Παναθηναϊκός είχε έναν από τους κορυφαίους γκαρντ εκείνα τα χρόνια στην Α1 (Κόρφας), έναν σκόρερ ολκής στα ελληνικά γήπεδα (Σταυρακόπουλος) και βεβαίως τα δικά του παιδιά, τον Αλβέρτη και τον Οικονόμου που αποτελούσαν το νέο αίμα στην εθνική ομάδα.

Στον τελικό, όλα έδειχναν… Παναθηναϊκός. Οι «πράσινοι» προηγήθηκαν με 35-25 στο ημίχρονο, αλλά όσο περνούσε η ώρα λύγιζαν στο βάρος του ονείρου να γίνουν η πρώτη ελληνική ομάδα με Κύπελλο Πρωταθλητριών. Στα τελευταία δύο λεπτά οι παίκτες του Μάλκοβιτς έκαναν τόσα λάθη, όσα δεν είχαν κάνει από τα προημιτελικά και μετά. Με το σκορ στο 67-66, ο Παναθηναϊκός είχε την κατοχή και μαζί την ευκαιρία να κλειδώσει την κούπα.

Στη λήξη του χρόνου επίθεσης ο Γιαννάκης σωριάζεται στο παρκέ, η Μπαρτσελόνα κλέβει την μπάλα και ο Μοντέρο είναι πανέτοιμος να παγώσει τους Ελληνες, ευρισκόμενος μόνος του μπροστά στο ελληνικό καλάθι. Ως δια μαγείας, το μαγικό χέρι του Βράνκοβιτς που σαν… άλογο πήδηξε ό,τι εμπόδιο βρήκε μπροστά του για να προλάβει, έκοψε την πορεία της μπάλας, αφού πρώτα αυτή χτύπησε στο ταμπλό.

Το τελικό σκορ (67 – 66) βρήκε τον τραυματισμένο Στόικο πεσμένο στο παρκέ, τους Ελληνες στην εξέδρα να… λιποθυμούν από χαρά και τον πάγκο, μαζί με τον Παύλο και τον Θανάση Γιαννακόπουλο να μην πιστεύουν πως ένα όνειρο 10 ετών είχε γίνει πραγματικότητα. Οι σκηνές που διαδραματίστηκαν στο Παρίσι δεν είχαν προηγούμενο, απόλυτα φυσιολογικό, αν σκεφτούμε πως ήταν η πρώτη κούπα σε επίπεδο Πρωταθλητριών, ύστερα μάλιστα από δύο μεγάλες αποτυχίες το 1994 και το 1995.

gazzetta.gr