Στις 28 Ιουνίου του 1867 γεννιόταν στο Αγκριτζέντο της Σικελίας, τον αρχαίο Ακράγαντα, ένα από τα τραγικότερα πρόσωπα και τους μεγαλύτερους συγγραφείς του 20ου αιώνα. Ο Λουίτζι Πιραντέλλο.

Η αγάπη του για το γλωσσικό ιδίωμα τον έσπρωξε αρχικά στην πρώτη αγάπη του, την Φιλολογία, και την διαλεκτολογία, υποστηρίζοντας μια Διατριβή στην Βόννη για τα Γκρεκάνικα. Λέγεται ότι ο ίδιος θεωρούσε τον εαυτό του ελληνικής καταγωγής και το επίθετό του μια παραφθορά του Πυράγγελου.

Η αγάπη του για το παράλογο που αποκαλύπτεται μέσα από την σύνθεση των αντιθέτων φανερώνεται στο 1ο του (ή σε ένα από τα πρώτα του), ποιητικό, βιβλίο, το Mal giocondo (Χαρούμενο κακό, 1889. Με επιρροές από το σπουδαίο λογοτεχνικό και κοινωνικοπολιτικό κίνημα του Ρομαντισμού, θέλησε να αναζητήσει και να αναδείξει τον και την άνθρωπο που ψάχνει έναν γνήσιο ‘εαυτό’ καταργώντας τον ‘έναν’ εαυτό, σε ένα όλο και πιο αλλοτριωμένο περιβάλλον μαζικής ιδιώτευσης, καταστροφής της υπαίθρου υπερ μιας άναρχης εκβιομηχάνισης, και προσωπικής αλλοτρίωσης μέσα από τους ρόλους που -με όχημα κυρίως την ‘κυρίαρχη γλώσσα’- αναθέτουν οι κοινωνικοί θεσμοί στους πολύπλοκους ρόλους που απονέμουν σαν περίκλειστο ‘σχήμα’ στον καθένα. 

«Αναπόφευκτα κατασκευάζουμε τον εαυτό μας. ΑΣΕ με να εξηγήσω. Μπαίνω σε αυτό το σπίτι και αμέσως γίνομαι αυτό που πρέπει να γίνω, αυτό που μπορώ να γίνω: κατασκευάζω τον εαυτό μου. Δηλαδή, σου παρουσιάζομαι με μια μορφή κατάλληλη για τη σχέση που επιθυμώ να πετύχω μαζί σου. Και φυσικά το ίδιο κάνεις και εσύ με μένα». Έγραψε στο 6 Πρόσωπα αναζητούν Συγγραφέα.
 
Η ιδιαίτερη γραφή του που κυριολεκτικά ταρακουνούσε εσωτερικά το ‘σοβαρό’ κοινό της εποχής του τον ανέδειξε, παρόλο που ασχολήθηκε με επιτυχία και με το μυθιστόρημα και με το δοκίμιο, σε έναν από τους κορυφαίους δραματουργούς που γεννήθηκαν ποτέ. Επηρέασε, τόσο ως δραματουργός όσο και ως σκηνοθέτης, την εξέλιξη του θεάτρου παγκόσμια, αλλάζοντας το λεγόμενο αστικό δράμα, εκφράζοντας τις ανησυχίες και τις δυναμικές της εποχής του. «Έτσι είναι, αν έτσι νομίζετε» (1917), «Το παιχνίδι των ρόλων» (1918), «Έξι πρόσωπα αναζητούν συγγραφέα» (1921), «Ερρίκος ο Δ΄» (1922), «Ο καθένας και η γνώμη του» (1924), «Απόψε αυτοσχεδιάζουμε» (1929), «Όπως με θέλεις» (1930). Το Νόμπελ του 1924…

Η τραγωδία του, εκτός σκηνής κι εντός των ορίων της αστικής καταγωγής του αφού η οικογένεια του είχε στην ιδιοκτησία της τα φριχτά ορυχεία εκείνου του καιρού, ήταν πως χαρακώθηκε από τους ίδιους καιρούς τους οποίους εντός θεάτρου αναζητούσε. «…η αληθινή μου αγάπη ήταν πάντα ο ύπνος γιατί με έσωζε επιτρέποντάς μου να ονειρεύομαι».

 Η απογοήτευσή του από τις κοινωνικές ανισότητες και το «Risorgimento» (την Επανένωση) αφού η Ιταλική αστική τάξη δεν κατάφερε να δημιουργήσει μια συνοχή μεταξύ των υπανάπτυκτων νοτίων περιοχών και της υπόλοιπης χώρας, τον οδήγησε αρχικά να δει με συμπάθεια κι ενδιαφέρον το νεόκοπο τότε κίνημα του πολιτικού φασισμού, ως μια αντίδραση στο ‘χάος’. Η εντυπωσιακή ρητορική τον είχε μπερδέψει . Θα πει ο Πατέρας στο 6 Πρόσωπα αναζητούν Συγγραφέα: Μα δεν βλέπεις ότι εδώ βρίσκεται όλο το πρόβλημα;

Στις λέξεις, στις λέξεις! Ο καθένας μας έχει μέσα του έναν ολόκληρο κόσμο πραγμάτων, ο καθένας από εμάς τον δικό του ιδιαίτερο κόσμο. Και πώς μπορούμε ποτέ να καταλάβουμε αν βάλω στις λέξεις μου την έννοια και την αξία των πραγμάτων όπως τα βλέπω. Ενώ εσείς που με ακούτε πρέπει αναπόφευκτα να τα μεταφράσετε σύμφωνα με την αντίληψη των πραγμάτων που έχει ο καθένας σας μέσα του. Νομίζουμε ότι καταλαβαίνουμε ο ένας τον άλλον, αλλά ποτέ δεν καταλαβαίνουμε πραγματικά».

Την επαναστατικότητα που καταργεί κάθε σύμβαση την κράτησε για την σκηνή και ήταν η σκηνική γραφή του που τελικά οδήγησε σε επιθέσεις εναντίον του από το φασιστικό καθεστώς και τις εφημερίδες.

Όταν ο φασισμός τελικά επικράτησε κι άρχισε να βγάζει την μάσκα, και παρόλο που δεν μίλησε αμέσως μετά την αποτρόπαια δολοφονία του αριστερού βουλευτή Giacomo Matteotti, αφού η φιλοδοξία του εξαιρετικού παρόλα αυτά συγγραφέα νίκησε τον πολίτη και τον συνάνθρωπο μέσα του, οι διαφορές μεταξύ της κοσμοθεωρίας του και του «φασιστικού οράματος» του Μουσολίνι άρχισαν να έρχονται στην επιφάνεια «Αν μπορούσαμε να δούμε εκ των προτέρων όλο το κακό που μπορεί να προέλθει από το καλό που νομίζουμε ότι κάνουμε», έγραψε εκείνη την εποχή.

Το 1926 σε επιστολή προς τη σύντροφό του και ηθοποιό Marta Abba έγραψε:  «Μακριά, μακριά από αυτό τον σωρό από κοπριά».