Εκατόν δεκαπέντε χρόνια συμπληρώθηκαν αυτές τις ημέρες από τη δολοφονία του οραματιστή ανθρώπου που με τη δράση και το θάνατό του, ανάβει τη “σπίθα” της επόμενης αγροτικής μεταρρύθμισης στην οποία κυριαρχεί πλέον ο μικρός και μεσαίος κλήρος.

Ο Μαρίνος Αντύπας γεννιέται το 1872 στο χωριό Φερεντινάτα της Κεφαλλονιάς. Στις αρχές της δεκαετίας του 1890 έρχεται στην Αθήνα για σπουδές στη Νομική Σχολή όπου δραστηριοποιείται στον Κεντρικό Σοσιαλιστικό Σύλλογο, σχέση που επιβεβαιώνεται σε δημοσίευμα  της εφημερίδα «Σοσιαλιστής» που βγάζει ο Σταύρος Καλλέργης: «Περί τα μέσα του 15ημέρου τούτου εν Βιτρινίτση ο σοσιαλιστής Μ. Αντύπας, φοιτητής της Νομικής, ομίλησε ενώπιον 200 περίπου προσώπων αναπτύξας τας σοσιαλιστικάς αυτού ιδέας».

  
Το 1896 συμμετέχει εθελοντικά, με συμφοιτητές, στην Κρητική επανάσταση οπού τραυματίζεται στο στήθος. Η έντονη κριτική που ασκεί στο παλάτι για την έκβαση των γεγονότων της Κρήτης, καθώς και η συμμετοχή του στο συλλαλητήριο της 14ης Σεπτεμβρίου 1897 στην Ομόνοια, όπου ως ομιλητής επιτίθεται εκ νέου στα ανάκτορα, τον οδηγεί στις σκληρές φυλακές της Αίγινας, όπου παραμένει ένα χρόνο με τον χαρακτηρισμό του επικίνδυνου. Το υπουργείο Δικαιοσύνης με την υπ΄ αριθ. 4176 διαταγή του, ουσιαστικά δίνει εντολή βασανισμό του: «Να μπει ο Αντύπας στην απομόνωση και να μην συνδιαλέγεται κανένας μαζί του. Σε περίπτωση μη συμμορφώσεως του προς τα παραπάνω να τον δέσουν μέσα στο κελί και να τον θέσουν υπό άναλον δίαιτα».

Επιστέφει στην Κεφαλλονιά το 1900 χωρίς πτυχίο Νομικής,  αλλά με άσβεστο πάθος για τις αρχές του. Εκεί εκδίδει την εφημερίδα «Ανάστασις», η οποία εξαιτίας διώξεων δεν βγάζει δεύτερο φύλλο αναστέλλοντας την έκδοσή της. Η επανέκδοσή της το 1904 και η δημιουργία της πολιτικοεκπαιδευτικής λέσχης “Η ισότης”, τον οδηγούν σε δίκη αλλά αθωώνεται. Το 1906 λαμβάνει μέρος στις εκλογές μη καταφέρνοντας να εκλεγεί βουλευτής. Την ίδια χρονιά βαφτίζει στην Κεφαλλονιά τα παιδιά φίλων του δίνοντάς τους τα ονόματα Αναρχία και Επανάσταση… Έντρομοι – φανταζόμαστε- οι γονείς των παιδιών, μετατρέπουν το  Αναρχία σε Άννα, και το Επανάσταση σε Ανάσταση.

Τον Ιούνιο του 1906 βρίσκεται στη Θεσσαλία ως επιστάτης των κτημάτων του πλούσιου γεωπόνου θείου του Γεωργίου Σκιαδαρέση, με τον οποίο έχει πείσει ν’  αγοράσει μεγάλες αγροτικές εκτάσεις στο Θεσσαλικό κάμπο. Πράγματι ο τελευταίος αγοράζει, μαζί με τον   Μ. Μεταξά, έκταση 300.000 στρεμμάτων στα Τέμπη,  ορίζοντας ως επιστάτες τους Μαρίνο Αντύπα και Παναγιώτη Σκιαδαρέση. 

Φυσικά ο Αντύπας δεν έχει ουδεμία σχέση με κλασική την εικόνα ενός βίαιου και άξεστου επιστάτη – «μαντρόσκυλου» του εκάστοτε  μεγαλοτσιφλικά. Το λεξικό της εφημερίδας «Ανεξάρτητος» του Μεσοπολέμου αναφέρει: «Δεν ήτο ο επιστάτης, το όργανον δηλαδή ενός φεουδάρχου, αλλά ο παλαιός Αντύπας. Καθημερινώς επροπαγάνδιζε την χειραφέτησιν των σκλάβων αγροτών. Έκαμε διαλέξεις, περιοδείας εις τα γύρω χωριά (περιφερείας Πυργετού) και με μίαν λέξιν ύψωσε την σημαίαν του Αγροτισμού. Βεβαίως δεν επροπαγάνδιζε την χωρίς καμμίαν αποζημίωσιν απαλλοτρίωσιν των τσιφλικίων, αλλά την παραχώρησιν τούτων εις τους γεωργούς κατόπιν δικαίας και λογικής αποζημιώσεως των τσιφλικιούχων. Δια την εποχήν εκείνην όμως η προπαγάνδα αυτή ήτο μία επαναστατική προπαγάνδα».

Παρότι αποδεικνύεται περισσότερο επιστάτης των δικαιωμάτων των κολίγων και όχι του ιδιοκτήτη θείου του, βρίσκει τον τελευταίο σύμμαχο στις ενέργειες  και σε παροχές στους κολίγους. Ο Γ. Καψάλης στο βιβλίο του «Μαρίνος Αντύπας» αναφέρει χαρακτηριστικά:

«Είναι Κυριακή απόγευμα, ένας τελάλης φωνάζει στους δρόμους του χωριού για τη σύναξη των κατοίκων στην πλατεία. Και είναι εκεί συνταγμένοι άντρες-γυναίκες. Τους μιλάει πως ο Σκιαδαρέσης, ο ιδιοκτήτης τους χαρίζει τα χρέη, αφού και αυτός μεσολάβησε. Πως από φέτος (1906) και κάθε χρόνο θα παραδίνουν μόνο το 25% της σοδειάς τους στον ιδιοκτήτη και όχι το 75% όπως έκαναν ως τότε. Και πως, όσοι θέλουν, μπορούν – με λογική τιμή- να αγοράσουν όσα στρέμματα θέλουν και να γίνουν ιδιοκτήτες οι ίδιοι. Πανζουρλισμός από εκδηλώσεις χάρης κι ευγνωμοσύνης. Τον θεωρούν “Θεό” τους. Δεν προφταίνουν να τον αγκαλιάζουν και να τον φιλούν άντρες, γυναίκες, γεροντάκια, κοπέλες και παιδιά. Τους αναγγέλλει επίσης ότι στο Λασποχώρι θα ιδρύσει Γεωργική Σχολή».

Τα κηρύγματα του Αντύπα δεν περνούν απαρατήρητα από τους μεγαλοτσιφλικάδες, που παρότι διαθέτουν την συνενοχή των κυβερνήσεων και την ανοχή των χωρικών, βρίσκουν έναν απρόσμενο αντίπαλο. Ο ίδιος  κατανοώντας τον κίνδυνο που αντιμετωπίζει κάνει μια προφητική δήλωση στους χωρικούς :“Εμένα θα με σκοτώσουν, μα όπου κι αν με βρει το κακό να ΄ρθείτε να με πάρετε, θέλω και νεκρός να είμαι ανάμεσά σας”.

Γνωρίζει ίσως πως οι συστάσεις από Νομαρχία και Χωροφυλακή να μην ξεσηκώνει τους κολίγους, δεν είναι παρά προειδοποιήσεις. Όμως ούτε αυτός μπορεί να κάνει πίσω στις αρχές του, ούτε οι μεγαλοτσιφλικάδες μπορούν να μην παίξουν τον ιστορικό τους ρόλο που  οδηγεί στην πτώση τους.

Έτσι, στις 9 Μαρτίου 1907 ο Μαρίνος Αντύπας δολοφονείται στον Πυργετό από τα χέρια του Αριστείδη Κυριακού, επιστάτη του συνεταίρου του θείου του. Είναι μια πράξη που το 1907 κοστίζει ελάχιστα στους μεγαλοτσιφλικάδες (12.200 δρχ), και πάρα πολύ ακριβά  το 1910 με την επανάσταση των κολίγων…