Ακριβώς δύο χρόνια μετά τον καταστροφικό σεισμό που έπληξε την Αϊτή, οι Γιατροί του Κόσμου εξακολουθούν να στέκονται στο πλευρό των κατοίκων της, παρέχοντας στον μέγιστο δυνατό βαθμό τις υπηρεσίες τους. Πρόσφατα, μάλιστα, συνεργάστηκαν με τον σχεδιαστή Rémi Courgeon και δημιούργησαν το έργο πολυμέσων, “Αϊτή 2 χρόνια μετά: Ημιτελές πορτραίτο”, στο οποίο απεικονίζονται ασθενείς και υγειονομικό προσωπικό σε μια σχέση βαθιά ανθρωπιστικής αλληλεπίδρασης πλάι στα συντρίμμια μιας κατεστραμμένης χώρας.

Ads

Ακριβώς δύο χρόνια συμπληρώνονται σήμερα από τον ισχυρό σεισμό που έπληξε την Αϊτή στις 12 Ιανουαρίου 2010. Ωστόσο, οι ομάδες των Γιατρών του Κόσμου, με παρουσία στη χώρα από το 1989, συνεχίζουν να προσφέρουν τη βοήθειά τους στους Αϊτινούς, παρά την έλλειψη μέτρων για την ανοικοδόμηση της χώρας από κρατικούς φορείς και τη μείωση της χρηματοδότησης από τη διεθνή κοινότητα.

Ειδικότερα, το 2011 οι ΓτΚ πραγματοποίησαν περισσότερες από 250.000 ιατρικές εξετάσεις και χειρουργικές επεμβάσεις, ενώ ιδιαίτερη έμφαση έχουν δώσει στην πρόληψη και την αντιμετώπιση της χολέρας, μιας επιδημίας που μαστίζει τη χώρα. Παράλληλα, προτεραιότητα δίνουν στις έγκυες γυναίκες και τα παιδιά κάτω των 5 ετών, επισημαίνοντας με αυτόν τον τρόπο την ανάγκη για δωρεάν υγειονομική περίθαλψη των ευάλωτων κοινωνικών ομάδων.

Όσον αφορά στη χρηματοδότηση, οι Γιατροί του Κόσμου κατάφεραν να συγκεντρώσουν μετά το σεισμό δωρεές ύψους 24,1 εκατομμυρίων ευρώ, ποσό το οποίο αξιοποιούν σταδιακά τα δύο τελευταία χρόνια για την υλοιποίηση των στόχων τους στην πληγείσα χώρα.

Το “πορτραίτο” της Αϊτής δύο χρόνια μετά

Στα πλαίσια της δραστηριοποίησής τους στην Αϊτή, οι  Γιατροί του Κόσμου ξεκίνησαν πρόσφατα συνεργασία με τον σχεδιαστή Rémi Courgeon, “καρπός” της οποίας ήταν το έργο πολυμέσων “Αϊτή 2 χρόνια μετά: Ημιτελές πορτραίτο”. Στο εν λόγω έργο απεικονίζονται πρόσωπα ασθενών και υγειονομικού προσωπικού, τα οποία ζωγράφισε ο Courgeon, αφηγούμενος παράλληλα τις ιστορίες τους.

Lovely και Louis

“Μετά τις 12 Ιανουαρίου, όταν δηλαδή χρειάστηκε να μετεγκατασταθούν οι οικογένειες των οποίων τα σπίτια υπέστησαν ζημιές, ενώ τα μικρά παιδιά έμειναν με τους γονείς τους, οι έφηβοι εγκαταστάθηκαν σε σκηνές, πολλές φορές αρκετά μακριά από τις οικογένειές τους. Επακόλουθο αυτού, η δραματική αύξηση των γεννήσεων από νεαρά κορίτσια που μόλις είχαν ‘αφήσει’ την παιδική ηλικία. Η Lovely ήταν σχεδόν παιδί όταν ο Louis γεννήθηκε. Πέρασε περισσότερη από μία ώρα να με κοιτάζει να ζωγραφίζω και ένιωθα ότι δεν θα έφευγε εάν δεν είχα ζωγραφίσει το μωρό της.”

Marie

“Η Marie με υποδέχεται στην μικρή της σκηνή στο Κέντρο Θεραπείας Χολέρας. Πριν μπω, πλένω με χλώριο τα χέρια μου. Ακούγεται ο ήχος από το ‘ποτισμένο’ με χλώριο χαλάκι κάτω από τα πόδια μου. Διαδικασία υποχρεωτική. Με ξεναγεί στα εννιά τετραγωνικά μέτρα, που λάμπουν από καθαριότητα. Ένα μόνο κρεβάτι. Άδειο. Σηκώνει τα καπάκια των κατσαρολικών σαν να μου έχει ετοιμάσει φαγητό. Κάνω ένα νεύμα και τη ρωτάω τι ήταν εκείνο το μεγάλο κατεστραμμένο κτήριο εκεί πέρα. Μου απαντάει στα Κρεόλ και εγώ καταλαβαίνω τα μισά: ήταν πανεπιστήμιο, σχολή αρχιτεκτονικής. Εκεί δούλευε. Στα μάτια της βλέπω τους φοιτητές της, τη ζωντάνια, τη γνώση, τις ελπίδες για το μέλλον. Βλέπω τη λύπη. Στέκεται, καθισμένη ήρεμα σε αυτή την όμορφη σκάλα που δεν οδηγεί πλέον πουθενά. Όταν τελειώνω, φεύγει χαμογελώντας, σήμερα είναι ήρεμα, δεν θα είχε άλλον ασθενή.”

Το νεκροταφείο

“Στο Dano, το μικρό νεκροταφείο δεν γλίτωσε από το σεισμό. Οι νεκροί σείστηκαν μαζί με τους ζωντα νούς. Εδώ, η συνύπαρξη των δύο κόσμων είναι εμφανής, το Dano αποτελεί μια περιοχή όπου οι τελετές βουντού έχουν βαθιές ρίζες. Τα μαυσωλεία που χτίσαμε για να στεγάσουμε τα σώματα των θυμάτων είναι συχνά καλύτερης κατασκευής από τα σπίτια των επιζώντων. Τελείωσα το σχέδιό μου περιτριγυρισμένος από ένα τσούρμο από ενθουσιασμένα πιτσιρίκια, που δεν είχαν σε καμία περίπτωση κεφάλια ζόμπι.”