Για να το πούμε με ποδοσφαιρικούς όρους, μια και ζούμε μέρες Euro, χάθηκε η μπάλα.

Λίγο μετά τη θριαμβευτική ανακοίνωση της κατάργησης της μάσκας στους εξωτερικούς χώρους, ανακοινώθηκε ότι στο εξής μόνο καθήμενοι στους χώρους ψυχαγωγίας.

Και πάνω που (υποτίθεται ότι) οι νέοι έκλειναν μανιωδώς ραντεβού για εμβολιασμό χάρη στα 15Ο ευρώ του Κ. Μητσοτάκη, άρχισαν ξανά οι εκκλήσεις να δείξουν υπευθυνότητα.

Εκεί που κάποιοι πήραν στα σοβαρά τον Αδ. Γεωργιάδη ότι δεν πρόκειται να ξαναγίνει lockdown, μάθαμε από τον καθηγητή Σαρηγιάννη ότι πάμε ολοταχώς για τα 2600 κρούσματα και άρα για νέο «κλείσιμο».

Και ενώ από την Πελώνη ακούσαμε ότι μόνο οι ανεμβολίαστοι θα πληρώνουν το μάρμαρο, ο Χαρδαλιάς ανακοίνωσε ότι θα μπαίνει λουκέτο στα καταστήματα που παραβιάζουν τα μέτρα ακόμη και με την πρώτη παράβαση.

Βιάστηκε και ο πρωθυπουργός να φορτώσει στον Αλ. Τσίπρα και τον ΣΥΡΙΖΑ «υγειονομικό σαμποτάζ» για να αποδειχθεί σύντομα στην πράξη ότι δεν χρειάζονται βοήθεια από την αντιπολίτευση για να φέρουν την καταστροφή, τα καταφέρνουν και μόνοι τους περίφημα.

Με τους ειδικούς να προειδοποιούν για το τέταρτο κύμα της πανδημίας και το τείχος ανοσίας να απομακρύνεται, έχει γίνει ήδη φανερό ότι για ένα ακόμη καλοκαίρι η κυβέρνηση αυτοσχεδίασε σε βάρος της δημόσιας υγείας.

Ανοιξαν τη χώρα στον τουρισμό με έναν τρόπο που προκάλεσε ακόμη και την παρέμβαση Μέρκελ-Μακρόν, αποφάσισαν τη χαλάρωση των περιοριστικών μέτρων ερήμην της επιτροπής Τσιόδρα και δεν έκαναν καμία σοβαρή προσπάθεια να πείσουν για την αναγκαιότητα των εμβολιασμών επιλέγοντας μια τακτική εκφοβισμού, διχασμού και εξυπνακισμών που, πέρα από όλα τα άλλα, είναι και αναποτελεσματική.

Βρισκόμαστε στο έλεος της μετάλλαξης Δέλτα, με μια κοινωνία εξουθενωμένη από το πιο πολύμηνο και πιο ατελέσφορο lockdown της Ευρώπης, με υγειονομικό προσωπικό στα δημόσια νοσοκομεία να έχει ξεπεράσει κάθε όριο αντοχής, με τον κόσμο της εργασίας φοβισμένο και αγχωμένο για την επόμενη μέρα, με μια νέα γενιά απογοητευμένη, προδομένη, ίσως θυμωμένη.

Η κατάσταση επιδεινώνεται επειδή η τύχη μας εξαρτάται από μια κυβέρνηση που δεν έχει σχέδιο, δεν συνεννοείται με αυτούς που θα μπορούσαν να βοηθήσουν μια εθνική υπόθεση, δεν προτάσσει το δημόσιο συμφέρον αλλά την κομματική σκοπιμότητα, δεν μαθαίνει από τα λάθη της, δεν βελτιώνεται παρασυρμένη από την αλαζονεία και την αυταρέσκεια.

Στην ερώτηση «τι να κάνουμε» η απάντηση είναι «εμβόλιο» και υπομονή μέχρι την αλλαγή των πολιτικών συσχετισμών.