Το σκάνδαλο των υποκλοπών, η τραγωδία των Τεμπών, οι υποθέσεις διαφθοράς που στιγμάτισαν την κυβέρνηση Μητσοτάκη, η διεύρυνση των ανισοτήτων, η προκλητική μεροληψία των περισσότερων ΜΜΕ υπέρ της ΝΔ είναι θέματα που δεν απασχολούν την προεκλογική συζήτηση, παρά μόνο κατ εξαίρεση.

Στα τηλεοπτικά πάνελ και τις ραδιοφωνικές συζητήσεις αυτό που κυριαρχεί είναι η σεναριολογία για τις μετεκλογικές συνεργασίες και ο σχολιασμός των δημοσκοπήσεων.

Η ευθύνη των πολιτικών αρχηγών για την κυριαρχία αυτής της ατζέντας είναι μεγάλη.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει κάθε λόγο να επενδύσει σε μια καμπάνια βασισμένη σε επικοινωνιακά τρικ και στον εκφοβισμό της μεσαίας τάξης με τον φαντασιακό κίνδυνο επιστροφή στο 2015 και τα capital controls.

Αλλά για τα κόμματα της ελάσσονος προοδευτικής αντιπολίτευσης είναι ακατανόητη η επιλογή της τήρησης ίσων αποστάσεων από τη ΝΔ και από τον ΣΥΡΙΖΑ και η άσκηση κριτικής επί ίσοις όροις στον Κυριάκο Μητσοτάκη και στον Αλέξη Τσίπρα.

Είναι μια επιλογή που εκ των πραγμάτων οδηγεί στη διάσωση του Μητσοτάκη που δεν πιέζεται να λογοδοτήσει ούτε βρίσκεται αντιμέτωπος με την υπενθύμιση των πιο σκοτεινών όψεων της διακυβέρνησής του.

Αν ο Ανδρουλάκης δεν θέλει ούτε Μητσοτάκη ούτε Τσίπρα πρωθυπουργό, ο Βαρουφάκης δεν ενδιαφέρεται ποιο κόμμα θα κερδίσει τις εκλογές και ο Κουτσούμπας πιστεύει ότι ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ δεν διαφέρουν σε πολλά, κερδισμένοι είναι οι λίγοι και χαμένοι οι πολλοί.