Μια ιστορία αποκλεισμού που τα έχει όλα: Και στιγματισμό και εκφοβισμό και απομόνωση στην κοινότητα και, τελικά, ακούσια νοσηλεία στο άσυλο και, μετά από όλα αυτά, αδιαφορία.

Η Δήμητρα της Λέσβου που έγινε γνωστή το 2015 από ξένα ΜΜΕ για την αλληλεγγύη της στους πρόσφυγες αγνοείται. Η είδηση έγινε γνωστή ενάμιση μήνα μετά τον εγκλεισμό της στο Δρομοκαΐτειο με εντολή εισαγγελέα ύστερα από αίτημα συγγενών της.

Οταν εξαφανίστηκε, δεν μάθαμε τίποτα. Αλλά και τώρα η υπόθεση δεν απασχολεί την επικαιρότητα παρά προσχηματικά. Δεν είναι, άλλωστε, ο Τζέιμς του Survivor για να τρέξουν πίσω του μικρόφωνα και κάμερες.

Γιατί να γίνει θέμα η ιστορία μιας τρανς που μετά από χρόνια πάλης με προκαταλήψεις, στερεότυπα και την ανθρώπινη αθλιότητα κατέληξε σε ψυχιατρικό ίδρυμα χωρίς τη θέλησή της; Γιατί να αναρωτηθούμε τι κοινωνία είμαστε αν δεν μπορεί, όχι απλώς να ζήσει με αξιοπρέπεια, αλλά απλώς να ζήσει όπως-όπως στον τόπο του ένας καταραμένος, ένας παράταιρος, ένας από τους λίγους, τους ελάχιστους;

Η χώρα μας έχει θλιβερό ρεκόρ σε πανευρωπαϊκό επίπεδο στις ακούσιες νοσηλείες, δηλαδή στον εγκλεισμό στο άσυλο με δικαστική απόφαση, χωρίς τη συναίνεση του θύματος. Είναι μια από τις πιο σκληρές παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, μια από τις πιο βάναυσες προσβολές της ανθρώπινης αξιοπρέπειας που δεν ελκύουν το δημόσιο ενδιαφέρον.

Πότε θα δοθεί τέλος σ αυτήν τη βαρβαρότητα;

Η πορεία της Δήμητρας στο δρόμο με τα αγκάθια είναι συνταρακτική γιατί συνδυάζει την καταπίεση του διεμφυλικού με την αντιμετώπιση της ψυχικής διαταραχής με όρους καταστολής και την απανθρωπιά απέναντι σε όσους θίγουν με τη διαφορετικότητά τους τον μικροαστικό συντηρητισμό και φαρισαϊσμό.

Ολες αυτές οι όψεις της κοινωνικής εξαχρείωσης, ο αποκλεισμός των τρανς, οι αναγκαστικές νοσηλείες, η βία σε βάρος μειοψηφιών, συναντήθηκαν στο πρόσωπο της Δήμητρας και λέρωσαν το ροζ φόρεμα με το οποίο περιφερόταν στη Συκαμιά της Λέσβου για να αγκαλιάσει ταλαιπωρημένους πρόσφυγες.

Αν δεν αρκεί η περιπέτεια της Δήμητρας για να σκεφτούμε σοβαρά τι μπορεί να γίνει για να προστατευτούν οι άνθρωποι που στήνονται στον τοίχο και πετιούνται στον γκρεμό επειδή διαφέρουν, δεν θα το κάνουμε ποτέ.