Το σοκ που προκάλεσε η είδηση του θανάτου του Αλέξανδρου Νικολαΐδη ήταν αναμενόμενο. Το τελευταίο που περιμένει κανείς είναι να μάθει ότι νικήθηκε από τον καρκίνο ένας νέος άνθρωπος, ολυμπιονίκης, πατέρας δυο μικρών παιδιών, μαχητικός πολιτικός, με προοπτική και ευτυχισμένη προσωπική ζωή. Πόσο μάλλον όταν δεν ήταν γνωστή η μάχη που έδινε τα τελευταία δύο χρόνια.

Η συγκίνηση που προκλήθηκε δεν είχε να κάνει τόσο με το ίδιο το γεγονός όσο με τον αποχαιρετισμό που επέλεξε να κάνει και το μήνυμα που θέλησε να εκπέμψει όταν πια το παιχνίδι της ζωής θα είχε τελειώσει γι αυτόν.

Το τελευταίο του κείμενο έδειξε μεγαλείο ψυχής και σοφία. Κανένας μελοδραματισμός, ούτε θυματοποίηση και αυτοοικτιρμός. Σεβασμός και ευγνωμοσύνη στους ανθρώπους που τον στήριξαν, ικανοποίηση για την πληρότητα που χαρακτήρισε τη σύντομη ζωή του, απέραντη αγάπη για τα παιδιά του και νοιάξιμο για το βίωμα του πένθους τους γι αυτόν. Γενναιότητα, αξιοπρέπεια, ήθος και μια βαθιά αλληλεγγύη για τους ανθρώπους που υποφέρουν.

Το παράδειγμά του συγκλόνισε ακόμη και πολιτικούς αντιπάλους, ακόμη και ανθρώπους που δεν τον γνώριζαν. Γιατί σε μια εποχή κυριαρχίας της ευτέλειας και της φτήνιας στη δημόσια ζωή, ο λόγος του Αλ. Νικολαϊδη ειναι λυτρωτικός μέσα στην αυθεντικότητά του. Θα μπορούσε να κάνει πολλά στην πολιτική αν είχε λίγη τύχη. Για την ακρίβεια, αν είχαμε λίγη τύχη.