Η μέρα του κρίσιμου δημοψηφίσματος στην Καταλονία έφτασε όμως αυτό που κυρίως προβληματίζει δεν είναι ο τρόπος που θα ολοκληρωθεί η διαδικασία ή το αποτέλεσμα, αλλά κυρίως η διαχείριση όσων προηγήθηκαν και ήταν καταστροφικά, όποια άποψη και αν έχει κάποιος για το θέμα της αυτοδιάθεσης.

Οι τραγικοί χειρισμοί της δεξιάς ισπανικής κυβέρνησης προκάλεσαν τέτοια αντιπαράθεση που κανένα δημοψήφισμα δεν θα μπορούσε να προκαλέσει αν είχε γίνει σε συνθήκες ηρεμίας. 

Η εθνικιστική ρητορική και η άγρια καταστολή του Ραχόι ξύπνησαν φρανκικές μνήμες στην Καταλονία και δηλητηρίασαν το κλίμα. Μάλιστα στους δρόμους της Μαδρίτης, αλλά και αλλού, είδαμε συγκεντρώσεις ενάντια στο δημοψήφισμα με ναζιστικούς χαιρετισμούς και ύμνους του Φράνκο. 

Ο Ραχόι προσδοκούσε πολιτικά οφέλη στο συντηρητικό του ακροατήριο και απώλειες για τους αντιπάλους του αλλά έφερε την καταστροφή.

Ενώ η απόσχιση ήταν ένα αίτημα που σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις έβρισκε αντίθετη την πλειοψηφία της καταλανικής κοινωνίας, η κυβέρνηση της Μαδρίτης «κατάφερε» να πυροδοτήσει ένα ρεύμα υπέρ της ανεξαρτησίας και να δημιουργήσει συνθήκες πρόκλησης βίας, αν δεν την προβόκαρε κιόλας ενώ η ΕΕ σφυρίζει αδιάφορα.  

Όπως και αν τελειώσει η σημερινή μέρα, τα δύσκολα ξεκινούν από αύριο. Αν ποτέ αποσχιστεί η Καταλονία, ο Ραχόι θα ευθύνεται περισσότερο από αυτούς που το ζήτησαν. 

Όσο περισσότερο ενδίδει ένας ηγέτης στον εθνικισμό, τόσο μικρότερη χώρα παραδίδει στους επόμενους…