Το γεγονός ότι ο Βασίλης Δημάκης, όπως όλα δείχνουν, δραπέτευσε ενώ είχε βγει από τη φυλακή στο πλαίσιο εκπαιδευτικής άδειας, την οποία είχε διεκδικήσει με απεργία πείνας και δίψας, προκάλεσε έξαλλα ακροδεξιά ξεσπάσματα με σκοπό την απαξίωση κάθε διεκδίκησης σεβασμού των δικαιωμάτων των κρατουμένων.

Η ακροδεξιά και η σκληρή δεξιά διαχρονικά παλεύουν για την ηθική νομιμοποίηση ενός εκδικητικού σωφρονιστικού συστήματος, προσβλητικού για την προσωπικότητα των φυλακισμένων.

Η χώρα μας μετράει αρκετές καταδίκες για τις συνθήκες ζωής στις φυλακές, ενώ κατά καιρούς αποκαλύπτεται η δράση κυκλωμάτων που λειτουργούν με όρους μαφίας στα προαύλια των σωφρονιστικών καταστημάτων.

Οι άδειες των κρατουμένων συχνά αποφασίζονται με πολιτικά κριτήρια και ειδικά οι αντιεξουσιαστές αντιμετωπίζονται σαν αντίπαλοι του κράτους, των θεσμών και των κυβερνήσεων, με αποτέλεσμα να υφίστανται κάποιες φορές ανάλγητη μεταχείριση.

Το λάθος του Δημάκη, εφόσον πραγματικά έχει δραπετεύσει, δεν αναιρεί το δίκιο όλων όσοι πάλεψαν για το δικαίωμά του να σπουδάσει και πίστεψαν στην ειλικρίνεια του αιτήματός του. Δεν δικαιολογεί τη σκληρότητα και την ανηθικότητα τέτοιων απαγορεύσεων που αποδεικνύουν ότι σκοπός της φυλάκισης δεν είναι ο σωφρονισμός αλλά η εξόντωση του κατάδικου. Και δεν θα αποτρέψει άλλες τέτοιες, δίκαιες, διεκδικήσεις όσο και αν τροφοδοτεί την ακροδεξιά λύσσα και τελικά την απανθρωπιά απέναντι στους φυλακισμένους.