Η ανακούφιση που έφερε σε όλη τη δημοκρατική Ευρώπη η επανεκλογή του Εμμ. Μακρόν στην προεδρία της Γαλλίας είναι βαθιά και αυτονόητη. Δεν μπορεί όμως να εξαφανίσει την ανησυχία για το ιστορικά υψηλό ποσοστό που συγκέντρωσε η ακροδεξιά, δυναμική και απειλητική  αξιωματική αντιπολίτευση πλέον, στην πατρίδα του Διαφωτισμού.

Ήδη συζητιούνται επικίνδυνα σενάρια ενόψει των βουλευτικών εκλογών του Ιουνίου: Τι θα συμβεί αν ο Μακρόν αποδυναμωθεί σοβαρά αφού πια το αντιΛεπέν μέτωπο δεν θα έχει λόγο να επανασυσπειρωθεί;

Ο ίδιος ο νικητής των εκλογών έδειξε να έχει αντιληφθεί πόσο του κόστισε ο ελιτισμός και η αλαζονεία, δηλώνοντας ότι θα είναι πρόεδρος όλων των Γάλλων στη δεύτερη θητεία του. Εχει αξία η διακήρυξη καθώς το αδύνατο σημείο του ήταν η διαπλοκή του με τους λίγους, τους ελάχιστους, το 1%.

Αλλά τα λόγια δεν πρόκειται να τον σώσουν αν δεν μεταφραστούν σε αναθεώρηση της νεοφιλελεύθερης κατεύθυνσης που χαρακτηρίζει την πολιτική του, παρά τις υποχωρήσεις στις οποίες υποχρεώνεται κατά καιρούς λόγω των κοινωνικών αντιδράσεων.

Η πλειοψηφία των Γάλλων έδειξε ισχυρό ένστικτο προστασίας του δημοκρατικού κεκτημένου και των ευρωπαϊκών αξιών. Υπέταξε τις αντιρρήσεις της για την πολιτεία Μακρόν στο υπέρτερο ιδεώδες, της αναχαίτισης της ακροδεξιάς. Και τα κατάφερε.

Ομως η ήττα της Λεπέν δεν είναι συντριπτική. Και το ρεύμα του αντισυστημισμού έχει γιγαντωθεί. Η καταγγελία του λαϊκισμού είναι η συνταγή της αποτυχίας. Αν επαναληφθούν τα ίδια λάθη, η συνέχεια προβλέπεται δυσοίωνη. Πέντε χρόνια είναι και πολλά και λίγα. Σίγουρα είναι αρκετά για να γίνει μια σοβαρή προσπάθεια άμβλυνσης των ανισοτήτων. Αν δεν γίνει, ο λεπενισμός θα κερδίσει αργότερα ή γρηγορότερα.