Δεν χρειάζεται να είναι κανείς νομικός για να αντιληφθεί ότι η αθώωση του Μητροπολίτη  Αμβρόσιου για το αδίκημα της δημόσιας υποκίνησης μίσους και βίας σε βάρος των ομοφυλόφιλων δεν εδράζεται στα αντικειμενικά δεδομένα της δίκης αλλά σε ένα επικίνδυνο πολιτικό σκεπτικό κόντρα στο αίσθημα δικαίου.

Ο ρατσιστικός λόγος και οι χυδαίες εκφράσεις του ακραίου ιεράρχη απέναντι στους ομοφιλόφυλους σε κείμενό του, είναι μάλλον ορισμός της ποινικής υπόστασης του αδικήματος με βάση τον αντιρατσιστικό νόμο ενώ στη δίκη εμφανίστηκε αμετανόητος. ​Μάλιστα, σ​ύμφωνα με το συνταγματολόγο Ν. Αλιβιζάτο​, το λεξιλόγιο του επίδικου άρθρου παραπέμπει στον Χίτλερ και σε καθεστώτα αγιατολάχ.

Ο Αμβρόσιος δεν έχει κρύψει ότι είναι ένας φανατικός ακροδεξιός, νοσταλγός της χούντας που στηρίζει ανοιχτά τους νεοναζί.  Το πρόβλημα είναι ότι η δικαστική κρίση δεν εκφράζει το νόμο ή την κοινωνική δυναμική αλλά αυτές τις ακραίες και περιθωριακές αντιλήψεις.

Ρήγμα για το κράτος δικαίου αποτελεί το γεγονός ότι οι μηνυτές δεν εξεπλάγησαν, ​δείγμα ότι μια ομάδα πολιτών έχει πειστεί ότι ο συνταγματικός πυλώνας της Δικαιοσύνης μπορεί να ταυτιστεί με τις φρικαλές θεωρίες κατά της ισότητας των πολιτών, που θεωρητικά υπηρετεί από έδρας.