Στο Ελληνικό Ποδόσφαιρο τα τελευταία χρόνια έχουμε δει τα πάντα, μαχαιρώματα μεταξύ οπαδών, όπλα μέσα στο γήπεδο, βομβιστικές επιθέσεις σε σπίτια και επιχειρήσεις διαιτητών, ρατσισμό και νεοναζί στις κερκίδες, απειλές και δημόσια στοχοποίηση αθλητών ή διαιτητών. 

Υπό την έννοια αυτή,  ο ξυλοδαρμός και ο σοβαρός τραυματισμός του διαιτητή Θανάση Τζήλου, προκαλεί τεράστια απογοήτευση αλλά σίγουρα δεν αποτελεί έκπληξη. Από τον κόσμο που συγκροτεί το ελληνικό ποδοσφαιρικό γίγνεσθαι δεν περιμένεις κάτι διαφορετικό ενώ το «εμπορικό προϊόν» που δήθεν προσφέρουν σε άδεια γήπεδα είναι συνήθως αντικείμενο του κοινού ποινικού δικαίου για στημένους αγώνες, απίστευτη βία, οικονομικά σκάνδαλα.

Η χώρα παραμένει περίγελος της Ευρώπης ενώ κάθε φορά που κάποια «συμφωνία κυρίων» προβλέπει «ανακωχή», αυτή καταρρίπτεται στην πρώτη στροφή με την πρώτη αφορμή, αφού το αντικείμενο που πραγματεύεται το ελληνικό πρωτάθλημα δεν είναι αθλητικό. Οι ομάδες εκτός από ιδιωτικοί στρατοί επιχειρηματιών, τα τελευταία χρόνια μετατράπηκαν σε εκτελεστικούς βραχίονες πολιτικών συμφερόντων των ιδιοκτητών τους, που επιχειρούν να παίζουν απροκάλυπτα ρόλο ακόμη και στα εθνικά θέματα, διαταράσσοντας την κοινωνική συνοχή. 

Μια μαφιόζικη επίθεση για ένα παραβατικό χώρο όπως το ελληνικό ποδόσφαιρο είναι μάλλον αναμενόμενη. Όπως και οι συνηθισμένες ανακοινώσεις από τους παράγοντες και τις ομάδες για καταδίκη του περιστατικού. Αφύσικο είναι μια Πολιτεία να συνομιλεί με μαφιόζους, θεωρώντας ότι είναι υποχρεωμένη εξαιτίας της μεγάλης επίδρασης που έχει το άθλημα στο κοινό. Λανθασμένα βέβαια καθώς αρμόδια για το χώρο αυτό είναι μόνο η Δικαιοσύνη ενώ το κράτος πρέπει να ελαχιστοποιήσει την όποια εμπλοκή του, με πρώτη προτεραιότητα την απόσυρση της Αστυνομίας από τις «αρένες» ανωνύμων ιδιωτικών εταιριών.

Αν δεν αλλάξουν οι παράγοντες που συντηρούν το νοσηρό οικοδόμημα, δεν υπάρχει καμία προοπτική. Το ποδόσφαιρο ήταν και παραμένει μια υποκοσμιακή δραστηριότητα. Δυστυχώς για τους Έλληνες συνεχίζουν να το αγαπούν έστω και βαριά άρρωστο, για την ακρίβεια «στην εντατική».