Ο τέως υπουργός Υποδομών και  Μεταφορών Κώστας Καραμανλής δοξάστηκε από φίλους της ΝΔ στα ΜΜΕ επειδή παραιτήθηκε μετά την τραγωδία των Τεμπών αναλαμβάνοντας την «αντικειμενική πολιτική ευθύνη», όπως είπε ο Κυριάκος Μητσοτάκης.

Όμως η ευθύνη του δεν ήταν μόνο αντικειμενική, ήταν και άκρως υποκειμενική.

Η απόσυρσή του από την κυβέρνηση του επιτρέπει να μην απαντά για τίποτα: Για την τηλεδιοίκηση και τη φωτοσήμανση που δεν λειτουργούν, για τον δεύτερο σταθμάρχη που δεν ήταν στη θέση του, για τη μετάταξη του πρώην αχθοφόρου που βρέθηκε στη μοιραία βάρδια, ακατάλληλος και επικίνδυνος.

Ούτε για τις διαβεβαιώσεις που έδινε στη Βουλή για την ασφάλεια των σιδηροδρομικών συγκοινωνιών, εγκαλώντας όλους όσοι εξέφραζαν, σωστά όπως αποδείχτηκε εκ των υστέρων με δραματικό τρόπο, ανησυχίες.

Μετά από όλα αυτά ο Κώστας Καραμανλής σιωπά και κρύβεται. Και όχι μόνο αυτό, αλλά αφήνεται να εννοηθεί από την κυβερνητικό εκπρόσωπο ότι θα είναι υποψήφιος στις επόμενες εκλογές, κανονικά, στις Σέρρες, στη γενέτειρα του καραμανλισμού.

Μα είναι δυνατόν; Χρειάζεται τεράστιος κυνισμός, εγωκεντρισμός, αλαζονεία και σκληρότητα για να επιμένει κανείς στο προσωπικό του σχέδιο, μετά από μια τέτοια καταστροφή για την οποία έχει ευθύνη.

Και χρειάζεται τεράστια ανευθυνότητα, αναλγησία και απόσταση από την κοινωνική πραγματικότητα για να ανέχονται ένας πολιτικός αρχηγός και ένα κόμμα μια τέτοια υποψηφιότητα, προσβλητική για τους ανθρώπους που πενθούν και για όσους συναισθάνονται την οδύνη τους.