Το τραγικό περιστατικό στο Τζάνειο δεν είναι μια μεμονωμένη «ανθρώπινη αστοχία» που λύνεται με μία μηνυτήρια αναφορά και ένα επικοινωνιακό κυνήγι μαγισσών. Είναι το αποτύπωμα μιας πολιτικής που εδώ και χρόνια στραγγαλίζει το ΕΣΥ.

Όταν η υποστελέχωση και η εξουθένωση γίνονται κανονικότητα, τότε τα λάθη δεν είναι εξαίρεση — είναι αναμενόμενα. Και οι πραγματικοί υπεύθυνοι δεν φορούν μπλε ποδιές, αλλά κουστούμια και υπουργικά χαρτοφυλάκια.

Η κυβέρνηση και το Υπουργείο Υγείας, αντί να σκύψουν με στοιχειώδη ευθύνη πάνω από την αιτία του κακού, επιλέγουν να ρίξουν το βάρος σε έναν εξουθενωμένο εργαζόμενο. Κάποιον που, όπως εκατοντάδες άλλοι συνάδελφοί του, κάνει διπλοβάρδιες για να “βγει η δουλειά”.

Που εργάζεται 16 συνεχόμενες ώρες, σε περιβάλλον πίεσης, με ελάχιστα μέσα και υποστήριξη. Το λάθος που έγινε, έγινε ακριβώς επειδή το σύστημα έχει μετατραπεί σε παγίδα — για γιατρούς, νοσηλευτές και, πάνω απ’ όλα, για τους ασθενείς.

Αντί να απαντήσουν για τις τραγικές ελλείψεις προσωπικού, για την κατάργηση κάθε ορίου ασφάλειας, για τις βάρδιες που καλύπτονται μόνο με βοηθούς, για τις μεταγγίσεις που γίνονται χωρίς επιτήρηση, επιλέγουν να στοχοποιήσουν έναν εργαζόμενο.

Γιατί; Για να μην ανοίξει η κουβέντα για τις δικές τους ευθύνες. Για να μη φανεί ότι η πολιτική της ιδιωτικοποίησης και της “μείωσης κόστους” γεννά καθημερινά Τέμπη μέσα στα νοσοκομεία.

Οι υγειονομικοί το φωνάζουν χρόνια: η υποστελέχωση και η εντατικοποίηση σκοτώνουν. Αν η διοίκηση και το υπουργείο θέλουν να βρουν τον ένοχο, ας κοιταχτούν στον καθρέφτη.