Η ΔΕΘ έχει πλέον καθιερωθεί όχι μόνο ως Διεθνής Έκθεση, αλλά και ως ένα πολιτικό βήμα που δίνει την δυνατότητα σε πρωθυπουργούς και πολιτικούς αρχηγούς να αναπτύξουν τις θέσεις τους, συχνά πιο καθαρά και από τις συζητήσεις στη Βουλή. Από αυτή την άποψη, η περίπτωση του Αλέξη Τσίπρα είναι πολύ χαρακτηριστική.

Στη ΔΕΘ του 2014, από την θέση του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης, εξήγγειλε το περιβόητο πλέον «πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης», που δεν μπόρεσε ποτέ να υλοποιηθεί. Ήταν η πρώτη φάση της «πολιτικής ζωής» του: ένας  ηγέτης της ριζοσπαστικής αριστεράς που, με άγνοια κινδύνου αλλά και υποσχέσεις που χάιδευαν τα αυτιά των ψηφοφόρων εν όψει των εκλογών, ετοιμάζεται να τα βάλει με τους δανειστές.

Τα επόμενα δύο χρόνια, η Θεσσαλονίκη υποδέχθηκε έναν Τσίπρα, πρωθυπουργό πλέον αλλά αλλαγμένο: «τσαλακωμένο» από την συνθηκολόγηση το 2015 και ανήσυχο για τις διαπραγματεύσεις με τους δανειστές και την έκβαση της αξιολόγησης το 2016.

Η φετινή εικόνα ήταν τελείως διαφορετική. Ο πρωθυπουργός όχι μόνο εμφανίστηκε αισιόδοξος για  την έξοδο από την επιτροπεία, αλλά υπέρμαχος τις δημόσιων αλλά και των ιδιωτικών επενδύσεων και των μεταρρυθμίσεων στο κράτος. Είναι μια πολιτική που, αν και με μεγαλύτερες δόσεις κοινωνικής δικαιοσύνης, μοιάζει να «μπαίνει στα χωράφια» άλλων πολιτικών χώρων. Προκαλώντας αμηχανία λιγότερο στο δικό του στρατόπεδο και περισσότερο στο στρατόπεδο των αντιπάλων.

Φυσικά η μακροημέρευση αυτής της «τρίτης ζωής» του Αλέξη Τσίπρα εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από τις εξελίξεις στην Ευρώπη και το αποτέλεσμα των επερχόμενων γερμανικών εκλογών. Θα έχει όμως ενδιαφέρον η προσεχής απάντηση της αντιπολίτευσης, ιδίως της αξιωματικής, που δείχνει να χάνει έδαφος, φλερτάροντας ανοικτά το προηγούμενο διάστημα με την ακροδεξιά.