Είναι το πιο αντιδημοφιλές θέμα για τα φιλοκυβερνητικά μέσα ενημέρωσης.

Τη μια, το Νομικό Συμβούλιο του Κράτους γνωμοδοτεί ότι το Δημόσιο πρέπει να ζητήσει αποζημίωση από την Novartis για τη ζημία που υπέστη.

Την άλλη, η Εισαγγελία Διαφθοράς ασκεί διώξεις κατά στελεχών της εταιρείας, ανάμεσά τους ο πασίγνωστος στο πολιτικό σύστημα Κ. Φρουζής, και σε γιατρούς.

Ποια σκευωρία;

Είναι εντυπωσιακή η συσκότιση. Κάθε κατάθεση στον ανακριτή, από του Γ. Στουρνάρα μέχρι του Π. Πικραμμένο, προβάλλεται για τη διάρκειά της και για τις πύρινες καταγγελίες σε βάρος φυσικών και ηθικών αυτουργών της “σκευωρίας”. Κάθε άλλη είδηση σχετικά με την υπόθεση υποβαθμίζεται, όταν δεν εξαφανίζεται, γιατί διαλύει το μύθο του κατασκευασμένου σκανδάλου.

Μετά από 18 μήνες κυβέρνησης ΝΔ, οι φάκελοι Δ. Αβραμόπουλου και Αδ. Γεωργιάδη παραμένουν ανοιχτοί, ενώ ο Α. Λοβέρδος που συγγράφει για την “απόπειρα δολοφονίας” του έχει στην πλάτη του μια δίωξη.

Πώς γίνεται να υπάρχουν ακόμη δικαστικές εκκρεμότητες αφού οι “σκευωροί” δεν είναι πια στην εξουσία;

Και γιατί ελέγχεται η εταιρεία αν δεν μοίραζε μαύρο χρήμα για να προωθήσει τα προϊόντα της στην ελληνική αγορά όπως και σε πολλές άλλες χώρες όπου το σκάνδαλο διαλευκάνθηκε;

Μόνο ο Κ. Μητσοτάκης και η ΝΔ έχουν αποφανθεί οριστικά για την υπόθεση: Δεν αναγνωρίζουν ούτε ποινικές ούτε πολιτικές ευθύνες και καταγγέλλουν την αξιωματική αντιπολίτευση για κατασκευή ενόχων.

Υποστηρίζουν, δηλαδή, ότι ποτέ και κανένα πολιτικό πρόσωπο δεν ευνόησε για ιδιοτελείς λόγους τη συγκεκριμένη εταιρεία.

Μακάρι να είναι έτσι.

Μακάρι να μην πρόκειται για μια ακόμη ιστορία διαπλοκής και διαφθοράς από τις πολλές που έχουν στιγματίσει την πολιτική ελίτ που κυβέρνησε τις τελευταίες δεκαετίες, έχουν προκαλέσει οικονομική αιμορραγία στο ελληνικό κράτος και έχουν κλονίσει την εμπιστοσύνη των πολιτών στο πολιτικό σύστημα.

Αλλά η αμετάκλητη αθωωτική απόφαση που έχει εκδοθεί από την κυβέρνηση, πρόωρα, δημιουργεί εύλογο προβληματισμό. Δείχνει, το λιγότερο, επιπολαιότητα και, σε άλλη περίπτωση, σκοπιμότητα. Σίγουρα δεν δείχνει διάθεση αποκάλυψης όλης της αλήθειας.

Μέχρι τέλους, που λέει και ο Αντ. Σαμαράς.