Η ανακοίνωση για την απόσυρση της προέδρου του ΚΙΝΑΛ Φ. Γεννηματά από τη μάχη για την εκλογή ηγεσίας λόγω υποτροπής του προβλήματος υγείας που αντιμετωπίζει εδώ και χρόνια ήταν αναπάντεχη. Μέχρι εκείνη τη στιγμή η Φ. Γεννηματά ήταν παρούσα μέσα και έξω από τη Βουλή και τίποτα δεν έδειχνε ότι πρόκειται να εγκαταλείψει την κούρσα.

Το θάρρος και η αξιοπρέπεια που έδειξε με τη λιτή δήλωση με την οποία ενημέρωσε για τα νέα δεδομένα συγκίνησαν και καθήλωσαν. Πολύ περισσότερο όταν είναι γνωστές οι δυσκολίες που έχει αντιμετωπίσει με τον καρκίνο που τη σημάδεψε από νεαρή ηλικία όταν έχασε και τους δύο γονείς της από αυτή την ασθένεια.

Ο θερμός τρόπος με τον οποίο εξέφρασε τη συμπαράστασή του ολόκληρο το πολιτικό σύστημα αλλά κυρίως το ενδιαφέρον και η συμπάθεια των πολιτών ανεξαρτήτως κομματικής καταγωγής, που εκδηλώθηκε με αυθόρμητο και άδολο τρόπο, δημιούργησαν ένα συναισθηματικό κεφάλαιο το οποίο μέχρι εκείνη τη στιγμή ήταν αδιανόητο.

Στο κόμμα της η προσπάθεια για συνέχιση της διαδικασίας που θα οδηγήσει τον Δεκέμβριο σε αλλαγή ηγεσίας εξελίσσεται με ηρεμία και ωριμότητα. Οι συνυποψήφιοί της κινούνται με μέτρο και σεβασμό στην ίδια και στον κόσμο της παράταξής τους. 

Στα άλλα κόμματα γίνονται συζητήσεις για τη νέα κατάσταση στο ΚΙΝΑΛ και αναλύσεις χωρίς να εκλύεται προς τα έξω αδιακρισία ή κυνισμός. Και πολιτικά πρόσωπα που στο παρελθόν συγκρούστηκαν μαζί της (όπως πχ ο Ευ. Βενιζέλος) εξέφρασαν με τον πιο αυθεντικό τρόπο την αλληλεγγύη τους.

Ακόμη και στα social media, όπου η τοξικότητα είναι κανόνας, δεν υπήρξαν έκτροπα. Για μια φορά επικράτησαν μετριοπάθεια, σοβαρότητα, ενσυναίσθηση.

Ολα αυτά μαζί δεν είναι καθόλου συνήθη στην ελληνική δημόσια ζωή. Αυτό που περιγράφεται ως πολιτικός πολιτισμός και το ήπιο πολιτικό κλίμα, στο οποίο αναφέρθηκε ο Κ. Καραμανλής στην εκδήλωση για τα 47 χρόνια ΝΔ, παραμένει ζητούμενο.

Και γι αυτό η Φ. Γεννηματά μας χάρισε κάτι σημαντικό: Μια ευκαιρία να ελπίσουμε ότι αυτή η παρτίδα δεν είναι οριστικά χαμένη.