Κυριακη 27 Νοεμβριου 2022.

Οδος Αλκυονης, Κολωνος. Στην πισω αυλη της πολης.

Λιγο πριν τις 10 το βραδυ. Η πρωτη χειμωνιατικη νυχτα.

Η μυρωδια καμενου ξυλου εισβαλει στο δωματιο. Μια μυρωδια γνωριμη απο το 2010, τοτε που ο κοσμος εκαιγε λουστραρισμενα ξυλα για να ζεσταθει. Αρχισαμε παλι, σκεφτηκα, ενω η μυρωδια μου εκαιγε τα ρουθουνια και το λαιμο.

Λιγα λεπτα αργοτερα, εντονη οχλοβοη, μποτες βαρανε δυνατα στις σκαλες, φωνες και η μυρωδια γινεται αποπνικτικη.

Βγαινω εξω και το στενο δρομακι εχει γεμισει κοσμο που κοιταει την πολυκατοικια μας. Οι πυροσβεστες ανεβαζουν τη μανικα στο δευτερο οροφο. Οι συγκατοικοι της πολυκατοικιας με πιτζαμες στο κρυο σαν χαμενοι.

Δυο λεπτα αργοτερα κατεβαινει ο πρωτος πυροσβεστης με το πενταχρονο αγορακι στην αγκαλια του. Τα χερακια και τα ποδαρακια του αιωρουνται σαν εκκρεμες εξω απο τα χερια του διασωστη του. Το παιδακι δεν εχει τις αισθησεις του. Το ξαπλωνουν πανω στο παγωμενο πεζοδρομιο μπροστα στην μπαλκονοπορτα μου. Η μανα του ουρλιαζει “το παιδι μου”. Οι πυροσβεστες αρχιζουν να του κανουν μαλαξεις στην καρδια και η μανα να του δινει το φιλι της ζωης. Μετα ενας αλλος παιρνει τη θεση της.

Οι κοσμος ειναι αγριεμενος. Τηλεφωνουν στο 166 και δεν απανταει κανεις. Παιρνουν το 100. Δοκιμαζω το 166 και το σηκωνουν μετα απο αναμονη 5 λεπτων. Πανω απο το παιδικο κορμακι, ανδρες και γυναικες, πυροσβεστες και πολιτες προσπαθουν να το επαναφερουν στη ζωη. Αλλοι πυροσβεστες κατεβαζουν τα 2 αδερφια του. Το μεσαιο ειναι ξυπολυτο, τουρτουριζει με το βλεμμα χαμενο, οι γειτονες το τυλιγουν με μια κουβερτα στο πεζοδρομιο. Σε λιγο φθανει το πρωτο περιπολικο και ακολουθουν οι μοτοσυκλεττες των αστυνομικων.

Γυρω απο το παιδακι στηνεται ο χορος της τραγωδιας:

-πατερας: Ημουν ολη μερα στις ελιες. Γυρισα κομματια και με πηρε ο υπνος. Δεν καταλαβα τιποτα. Η γυναικα μου ελειπε.
Στο παιδι κανουν μαλαξεις στην καρδια και τεχνικη αναπνοη
-γειτονας: το παιδι ηταν ζωηρο. Δεν μπορουσαν να το ελεγξουν.
Στο παιδι κανουν μαλαξεις στην καρδια και τεχνικη αναπνοη
-γειτονας: η φωτια μπηκε απο βραχυκυκλωμα στο χριστουγεννιατικο δενδρο, μετα αρπαξε η πορτα, εγω μπηκα μεσα και την εσβησα
-γειτονας: η φωτια ξεκινησε κατω απο την τηλεοραση
-πυροσβεστης: η φωτια ξεκινησε απο την κουζινα, απο μαγειρικο σκευος.
Στο παιδι κανουν μαλαξεις στην καρδια και τεχνικη αναπνοη
-αλλος πυροσβεστης ρωταει το αδερφακι του: απο ποια χωρα εισαι;
-γειτονες: Ελληνες ειναι.

Ενα κοριτσι σε υστερια βριζει το ΕΚΑΒ που αργει να στειλει ασθενοφορο.

Οι πυροσβεστες φωναζουν στο συγκεντρωμενο κοσμο, οι αστυνομικοι φωναζουν κι αυτοι, μπλε φωτα απο τους φαρους των μηχανων και του περιπολικου, απλωμενες μανικες παντου, η σπασμενη εξωπορτα της πολυκατοικιας. Αποκοσμο τοπιο, σκηνικο θανατου.

Το ασθενοφορο ερχεται με 30 λεπτα καθυστερηση, σ’ενα δρομο 1,5 χιλιομετρο απο την Ομονοια.

Παιρνουν το μωρο με το ασθενοφορο.

Μπαινω στο σπιτι. Μυρωδια καμμενου ξυλου παντου. Ο θανατος μυριζει σαν καμμενη φορμαϊκα.

Σε 10 λεπτα η ειδηση ανεβαινει στα site των εφημεριδων: Το παιδακι πεθανε. Εμφανιζονται τα πρωτα καναλια. Αυτα ηρθαν γρηγοτερα απο το ΕΚΑΒ.

Βαζω τον υπολογιστη μου σε μια τσαντα και φευγω. Αδυνατον να μεινω. Αισθανομαι δυσπνοια και η εικονα του παιδιου τρυπαει το μυαλο μου.

Αν το ΕΚΑΒ ειχε ερθει νωριτερα, μουρμουριζω συνεχως σαν μαντρα.

Σημερα το πρωι τα καναλια ειχαν στρατοπεδευσει εξω απο την παλια αορατη πολυκατοικια της οδου Αλκυονης που η τραγωδια την εβγαλε απο την αφανεια οπου ηταν η θεση της. Ενας φωτορεπορτερ μπαινει σαν κλεφτης στην πολυκατοικια κι ανεβαινει στο καμμενο διαμερισμα. Η καταστροφη εχει φωτογενεια και πουλαει.

Τα τελευταια νεα λενε πως το παιδακι ειναι διασωληνομενο στο Αττικο νοσοκομειο, σε κρισιμη κατασταση.

Δεν πιστευω σε κανενα Θεο, αλλα προσευχομαι σε ολους να σωσουν το παιδακι. Στους Θεους και στους γιατρους.
Αν το ΕΚΑΒ ειχε ερθει νωριτερα…

Στο μπαλκονι του καμμενου σπιτιου κυματιζει μια ελληνικη σημαια.

Ζουμε στην ωραιοτερη χωρα του κοσμου.

Πηγή: facebook