Μου λέει ο φίλος μου ο Γιώργος, «Γράψε ρε συ κάτι αισιόδοξο. Όλο μαυρίλα, κατήφεια και κριτική…»

Γελάει ειρωνικά μέσα μου ο αισιόδοξος σε βαθμό αφέλειας εαυτός μου, αλλά του απαντάω, «Ρε, δε βλέπεις τι γίνεται; Σημεία και τέρατα, πώς να μην εξοργίζεσαι; Ο κόσμος καταστρέφεται, τι να πεις;»

«Δε μπορεί», μου λέει, «ένα καλό θα υπάρχει μέσα στα χίλια ανάποδα, που κάνει τη διαφορά.»

Αποφάσισα λοιπόν, μέρες που’ναι, να του κάνω και να μου κάνω το χατίρι, να βγω παγανιά εντός, εκτός και επί τ’αυτά, και σαν το ντετέκτιβ να ανιχνεύσω θετικά, στο μυαλό και την ψυχή, «κρούσματα». Όσα μπορώ να ψυχανεμιστώ, πίσω από μάσκες και κλειστές πόρτες, πέρα από την αισθητηριακή αποστέρηση της καραντίνας. Να παραμερίσω στο κουτί της Πανδώρας το θάνατο, την αρρώστια, την τυραννία, την ύβρι, τον εγωισμό, το φόβο, για να βρω τη στραπατσαρισμένη ελπίδα. Πήρα μολύβι και σημειωματάριο και άρχισα να κάνω την πρωτοχρονιάτικη λίστα μου…Τι ωραίο λοιπόν, βλέπω γύρω μου, φίλε Γιώργο…

-Τα χαμόγελα που ζωγραφίζονται στα πρόσωπα των παιδιών και των νέων, σε πείσμα των καιρών. Η αισιοδοξία και η εξωστρέφεια της ηλικίας τους που υπερνικούν το φόβο και την καταστολή -και γι’αυτό τις πολεμούν με όλη τους τη δύναμη. Ένα κοριτσάκι, παραμονή Πρωτοχρονιάς, λέει κρυφά τα κάλαντα. Χαρτί και καλαμάρι, χτυπώντας ζωηρά το τρίγωνο. Το πρόσωπό του λαμπερό, καθαρό, χαρούμενο… ελεύθερο.

-Η αυταπάρνηση όλων αυτών των ηρωικών ανδρών και γυναικών, των γιατρών, των νοσηλευτών, των καθαριστών και άλλων που δε βλέπω, αλλά σιωπηλά και ταπεινά βάζουν την προσφορά και το καθήκον τους πάνω από την ίδια τους τη ζωή και υγεία. Η δύναμη της ψυχής τους δεν πτοείται από τις τραγικές ελλείψεις και τον κρατικό εμπαιγμό, δεν μολύνεται από την άνωθεν αναλγησία.

-Οι λίγοι, εκλεκτοί άνθρωποι -και ζώα- που έχουμε δίπλα μας αυτές τις δύσκολες ώρες. Το στήριγμά μας. Η αξία τους και η αγάπη τους λάμπουν τώρα πιο πολύ από ποτέ.

-Η αλληλεγγύη που ξεφυτρώνει σαν καλόβολο ζιζάνιο στην καμένη γη. Αυτό που τόσο επίμονα προσπαθούν να ξεριζώσουν, αλλά μάταια. Εκεί όπου το κράτος απουσιάζει επιδεικτικά, βλέπω ανθρώπους να δίνουν αυθόρμητα και φυσικά τη συμπαράστασή τους. Στην ανάγκη αμφότεροι, στον αγώνα από κοινού. Μια «χωριάτικη» ανταλλαγή αγαθών ανθίζει μέσα στην πόλη. Φαγητά, ρούχα και άλλα αγαθά πάνε κι έρχονται από σπίτι σε σπίτι. Μοιράζονται το υστέρημά τους και το αχρείαστο πλεόνασμά τους, αυτό που μέχρι χτες χάλαγε αφάγωτο στο ψυγείο τους και αυτό που αράχνιαζε αφόρετο στη ντουλάπα τους.

-Τα τυχαία πειράγματα των περαστικών -αγνώστων μεταξύ τους- στο δρόμο, στη σύντομη έξοδό τους στον έξω κόσμο. Κάνουν μια μικρή παύση στη μοναχική τους βόλτα, στήνουν ένα σύντομο, αυτοσχέδιο πηγαδάκι συνωμοτικής ευθυμίας και σαρκάζουν μαζί, ξορκίζοντας, τις μάσκες που φορούν ή δε φορούν, τα πρόστιμα που καραδοκούν, τους πολιτικούς που λοιδορούν. Το χιούμορ που αφοπλίζει.

-Ο έρωτας, ανίκατος μάχαν, βεβαίως βεβαίως.

-Η μουσική που απελευθερώνει, η μουσική που ανακουφίζει, η μουσική που φωτίζει και την πιο σκοτεινή βαρβαρότητα, η μουσική που τρυπώνει και στη πιο μικρή φυλακή και σε συντροφεύει.

-Η τόλμη αυτών που δε σκύβουν το κεφάλι. Αυτών που ιπποτικά υπερασπίζονται την αξιοπρέπεια και την ελευθερία τους. Δεν είναι πολλοί αλλά οι πράξεις τους ισοδυναμούν με 100 Yes Men… Μια τυχαία συνομιλία την Πρωτοχρονιά… Ένα νέο παιδί που έχασε τη δουλειά του σε ναυτιλιακή εταιρεία, γιατί αντέδρασε στις εκμεταλλευτικές εργασιακές πρακτικές και τόλμησε να διεκδικήσει τα δικαιώματά του. Τώρα, βοηθάει στο κρεοπωλείο του πατέρα του. Με παράπονο μου λέει για τη δουλειά του που αγαπούσε, για τα χρόνια που αφιέρωσε χτίζοντας την καριέρα του, όχι μετανιωμένος, αλλά με την ήρεμη, χαμηλότονη αξιοπρέπεια ενός ήρωα που πάλεψε ένα χαμένο αγώνα. Του βγάζω το καπέλο. Και του λέω ότι η δουλειά που κάνει τώρα είναι πιο τιμητική και από δέκα καριέρες μαζί.

…Γυρίζω σπίτι. Κοιτάζω τη λίστα με τα αγαθά που συνέλεξα. Όχι κι άσχημα, λέω, τελικά. Ό,τι πρέπει για να φτιάξεις ένα ωραιότατο εμβόλιο ελπίδας. Ό,τι χρειάζεται για να αρχίσεις να χτίζεις την ανοσία της κοινωνίας… Ε, Γιώργο;