Προπαραμονή του δημοψηφίσματος του 2015. Παρουσιάζω την καθημερινή εκπομπή Κόκκινη Γραμμή στο τότε Κόκκινο Πάτρας 107,7 που εκείνες τις μέρες αναμεταδίδεται πανελλαδικά. Έχω επιλέξει μεταξύ άλλων να προσκαλέσω σε τηλεφωνική συνομιλία τον εκλιπόντα Περικλή Κοροβέση.

Γνώριζα ότι ήδη έπνεε τα μένεα εναντίον του Τσίπρα αλλά θεώρησα ότι εφόσον συμπαρατάσσεται με το «ΟΧΙ», είναι μια ανυπότακτη φωνή με ιστορικό βάρος που αξίζει να ακουστεί και που θα συσπειρώσει ακόμα περισσότερο τους όποιους κομματικά σκόρπιους ακροατές.

Ο Κοροβέσης επιτέθηκε με σφοδρότητα στον ΣΥΡΙΖΑ, τέτοια που υπερέβαινε τον βαθμό που ανέμενα. Τον θυμάμαι να σχολιάζει «σκοπός του Τσίπρα είναι να κάνει τον ΣΥΡΙΖΑ κόμμα της δεξιάς σοσιαλδημοκρατίας». Οι «προεδρικοί» ακροατές έστελναν οργισμένα μηνύματα εναντίον του. Κι εγώ ξενίστηκα από εκείνη τη φράση, ειδικά σε μια κατάσταση όπου ο Τσίπρας φαινόταν να θέλει να αναλάβει την ευθύνη της σύγκρουσης.

7,5 χρόνια μετά συνειδητοποιώ για ακόμα μια φορά πόσο διορατικός στάθηκε σε όλη του την ύστερη πολιτική πορεία αυτός ο προφήτης της Αριστεράς και των κινημάτων.

Είναι το πιο επικαιρικό και σχετικά το πιο εύκολο να αναλυθεί ξανά το γιατί η ρευστοποίηση των καταστατικών λειτουργιών του ΣΥΡΙΖΑ θα σημάνει και τυπικά την πλήρη ενσωμάτωση του ΣΥΡΙΖΑ στα αστικά θεσμικά στεγανά, είναι σχετικά εύκολο. Στεγανά που αρνήθηκε και πέτυχε να υπερβεί σε πολύ πιο δύσκολες συνθήκες π.χ. Άρθρο 16 το 2007, Δεκέμβρης 2008, η άνοδος του 2012, η νίκη στις ευρωεκλογές του 2014 ακόμα και η νίκη του «ΟΧΙ» το 2015.

Φυσικά, όλες αυτές οι περίοδοι διαφέρουν μεταξύ τους αλλά αποτελούν σταθμούς ακριβώς αυτής της πορείας που έδωσε στον ΣΥΡΙΖΑ την δύναμη που απέκτησε.

Ο Τσίπρας προσωπικά και οι συν αυτώ πασοκογενείς μετεξελίσσουν το καταστατικό του κόμματος σε ένα κανονιστικό πλαίσιο που προσομοιάζει σε δεξιού, λαϊκιστικού σοσιαλδημοκρατικού κόμματος ενώ προσεύχονται νυχθημερόν να συγκυβερνήσουν με το ΠΑΣΟΚ και τα ορφανά του Βενιζέλου.

Και παρακολουθώντας τον «ανοιχτό διάλογο» επί προδιαγεγραμμένων εξελίξεων, με άρθρα, κείμενα, posts έμπλεα «πολιτικού πολιτισμού» και «συντροφικής αλληλοκατανόησης», η μόνη μου διερώτηση είναι: πόσο έχει λοβοτομηθεί ο μνημειώδης μέσος αριστερός ώστε να διαπραγματεύεται – συνήθως με τον εαυτό του- αυτόν τον κατήφορο;

Πιο σοβαρό από το παραπάνω είναι το είδος πολιτικής σύγκρουσης που έχει επιλέξει ως αποκλειστικό προσανατολισμό ο ΣΥΡΙΖΑ. Μάχες οπισθοφυλακής που ετεροπροσδιορίζονται από ένα ΠΑΣΟΚ που ποτέ δεν πέθανε. Λόγος που μυρίζει ναφθαλίνη, παλαιοκομματικά ρητορικά σχήματα, παρομοιώσεις του δημοτικού. Προσωποκεντρισμός που θυμίζει άλλες εποχές (αρκεί να δει κανείς τί συνέβη στον «τοίχο» του Νίκου Φίλη όταν ανάρτησε την συνέντευξη όπου εξήγησε την απόρριψη των αποφάσεων Τσίπρα).

Σκόπιμη δημιουργία εσωστρέφειας που βασίζεται στην εντύπωση ότι η κοινωνία ασχολείται με το εσωκομματικό αλισβερίσι. Και μια απίστευτη ελαφρότητα, ένα…YOLO στυλ του «εμείς τα λέγαμε»: πάμε στη Βουλή, λέμε όσα έχουμε να πούμε, απολογούμαστε λόγω μιας ατυχούς ατάκας κάποιου στελέχους και απερχόμαστε μέχρι το επόμενο big thing.

Αντί η NOVARTIS να γίνει σημαία χωρίς επιστροφή, αντί η δρομολογούμενη από την Ε.Ε. «τεχνοκρατική» κυβέρνηση να καταγγελθεί σε όλα τα διεθνή και ευρωπαϊκά fora, αντί η όπως φαίνεται πλαστογραφία της υπογραφής ανώτατου Εισαγγελέα στην αρχειοθέτηση της εμπλοκής Γεωργιάδη να οπλίσει έναν ανένδοτο χωρίς τέλος, αντί η καταστροφική εξωτερική πολιτική σε ελληνοτουρκικά, Βαλκάνια, Ανατολική Ευρώπη να καταγγελθεί ως προδοτική, ο Τσίπρας νοιάζεται για το πώς θα διαχειριστεί ενδεχόμενη επόμενη ήττα και περιμένει την κυβέρνηση να πέσει σαν σάπιο φρούτο από τους εκβιασμούς Φουρθιώτη.

Ο Τσίπρας και όσοι τον συμβουλεύουν φαίνεται να μην αντιλαμβάνονται ότι θα παραλάβουν – αν παραλάβουν – έρημη γη και μια πολιτική ζωή στον βούρκο.

Η πρόσφατη ομιλία του Τσίπρα στην συζήτηση για την πρόταση μομφής μού έδωσε την εντύπωση ότι η αδιαμφισβήτητα ιστορική εποχή της κυριαρχίας του έχει κλείσει. Και το ζήτημα δεν είναι τί πρόκειται να κάνει ο Τσίπρας αλλά πόσο βαθύτερα στον πάτο της απελπισίας θα πάρει μαζί του την όποια κοινωνική αντίσταση προσπαθεί να ορθωθεί απέναντι στην καταιγίδα που ζει η χώρα.