Πέρα από το οξύμωρο του πράγματος, να φανταστεί κανείς αυτόν τον άνθρωπο, με αυτόν τον σωματότυπο, αυτό το ύφος, αυτή τη στάση σώματος, να χορεύει με κάτι άλλο εκτός από σκουπόξυλο ή φουσκωτή κούκλα, διαπιστώνουμε ότι τα ακριβά επικοινωνιακά επιτελεία μπορούν να προσφέρουν ενίοτε και άφθονο γέλιο.

Μπορεί κανείς να φανταστεί τον αγγλοσαξονικής παιδείας γκουρού της επικοινωνίας  να ανακαλύπτει την πιασάρικη φράση «It takes two to tango» και να την πλασάρει σαν δυνατό σλόγκαν στον ανύποπτο αλλά δεκτικό ηγέτη. Ο χαβαλές που έγινε στο πανελλήνιο όταν κυκλοφόρησε ότι: «το ταγκό θέλει δύο» (να-ουμ! Θα λέγε – αλλά κρατήθηκε, ούτε για το κεφάλι του σχολίασε κάτι), άξιζε όλα τα δάνεια της ΑΤΕ. Χαλάλι.

Συνήθως, τα μεγάλα αστικά κόμματα έχουν πανάκριβα επικοινωνιακά επιτελεία με ανθρώπους που έχουν σπουδάσει στην Αμερική ή σε χώρες της Εσπερίας. Η Αριστερά πάλι, κατά κανόνα πάει στις εκλογές με την ειλικρίνειά της, τις καλές προθέσεις της, τον βολονταρισμό της, τους αυτοσχεδιασμούς της και – όπως όλοι καταλαβαίνουμε –  συνήθως χάνει.

Ωστόσο, σε κάποιες περιπτώσεις, σε παράξενους καιρούς που τα παλιά σχήματα, οι παλιές βεβαιότητες ανατρέπονται, αλλά οι νέες δεν έχουν βρεθεί ακόμα γίνονται και εκπλήξεις. Μπορεί ο κόσμος να επιλέξει το αυθεντικό περιεχόμενο αντί του ιλουστρασιόν περιτυλίγματος. Μπορεί επίσης το επικοινωνιακό τιμ να φέρει γέλιο ακράτητο αντί για ψήφους. Αλλά δεν πειράζει. Το γέλιο είναι ζωή. Κι έπειτα ποιος ξέρει; Μπορεί μια μέρα, ένας μελαμψός μεσήλικας με γυαλάκια και κοιλίτσα, με ασημένια περικάρπια και κομψό λεπτεπίλεπτο δερμάτινο τσαντάκι, ίδιος ο Θωρ, να χορέψει τον Βάγγο μας.