Θεωρώ ότι, υπό την πίεση των ασύμμετρων εξελίξεων και επιπτώσεων στην ευρύτερη περιοχή της Βόρειας Αφρικής και Μέσης Ανατολής, πρέπει να αποκατασταθεί ένας λειτουργικός δίαυλος επικοινωνίας μεταξύ της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ΝΑΤΟ από την μία πλευρά και της Ρωσικής Ομοσπονδίας από την άλλη. Έχω λάβει ξεκάθαρη θέση απέναντι στην Ρωσική στρατιωτική επέμβαση στην Γεωργία το καλοκαίρι του 2008 και στην Ουκρανία τα τελευταία χρόνια. Και οι δύο στρατιωτικές επεμβάσεις ακολουθούν το πρότυπο της Τουρκικής εισβολής στην Κύπρο.

Η Ευρώπη και οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν μειωμένη αξιοπιστία καταδικάζοντας μεν τις παραβιάσεις του Χάρτου των Ηνωμένων Εθνών από την Ρωσία, ενώ δείχνουν ανοχή και κλείνουν τα μάτια στην ύπαρξη ενός κακού προηγούμενου στην Ευρώπη: της συνεχιζόμενης κατοχής της Κύπρου από την Τουρκία. Η άμβλυνση των αντιστάσεων της Ευρώπης απέναντι στην Άγκυρα και η υποταγή των αξιών στο συμφέρον των ηγετών της με αφορμή το προσφυγικό, μας επιτρέπει να αναζητήσουμε ανάλογο πλαίσιο συμπεριφοράς και σχέσεων απέναντι στην Ρωσία. Με την Ρωσία τουλάχιστον μας συνδέει ένας  κοινός Ευρωπαϊκός Πολιτιστικός Χώρος.

Σε παγκόσμιο επίπεδο υποστηρίζω την ανάγκη αναθεώρησης του Χάρτου των Ηνωμένων Εθνών. Ως πρώτη προτεραιότητα θα θεωρούσα την αναμόρφωση του Συμβουλίου Ασφαλείας και δη του αριθμού των Μονίμων Μελών του. Η συμμετοχή της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας και της Ιαπωνίας ως Μονίμων Μελών πλέον είναι χρήσιμη και αναγκαία. Η ηγεμονική δύναμη της Ευρώπης και μια παγκόσμια οικονομική δύναμη δεν μπορεί να μην έχει την θέση που της αρμόζει στο Συμβούλιο Ασφαλείας. Αν κανείς έχει την ψυχραιμία και την διάθεση να ανάλυση την Γερμανική πολιτική στην Συρία, στην Λιβύη, στο Ιράκ το 2003, εύκολα θα αντιληφθεί ότι ακολουθεί μια πλέον προσεκτική και ισορροπημένη στάση (αντιεπεμβατική θα μπορούσα να πω) σε σύγκριση ιδίως με την Γαλλία και την Μεγάλη Βρετανία.

Θέση επίσης ως Μόνιμο Μέλος πρέπει να έχει και η Ινδία.Αντιλαμβάνομαι ότι αναθεώρηση χρειάζεται το δικαίωμα αρνησικυρίας (βέτο), το θεμελιώδες δηλαδή δικαίωμα των Πέντε Μονίμων Μελών. Για παράδειγμα, εάν ο αριθμός τους αυξηθεί από πέντε σε εννέα ή δέκα –η Ινδονησία και η Βραζιλία για παράδειγμα– θα μπορούσε να προβλεφθεί ότι δεν αρκεί το βέτο ενός Μόνιμου Μέλους για να εμποδιστεί η λήψη Απόφασης. Ταυτόχρονα, πρέπει να μελετήσουμε εκ νέου τις εργασίες της Διάσκεψης του Αγίου Φραγκίσκου. Θα αντιληφθούμε ότι πρέπει να βελτιωθεί η διατύπωση των άρθρων 1 και 2 του Χάρτου των Ηνωμένων Εθνών. Να γίνουν δηλαδή αποδεκτές οι προτάσεις που είχαν τότε απορριφθεί από τις νικήτριες του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου δυνάμεις.

Να παραδεχθούμε δηλαδή ότι, ακόμη και ο Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών, το μοναδικό παγκόσμιο σύστημα συλλογικής ασφάλειας, ήταν απολύτως αναγκαίο και απαραίτητο δημιούργημα το 1945. Χρειάζεται όμως αναθεώρηση και βελτίωση προκειμένου να είναι σε θέση να ανταποκριθεί στις ανάγκες και τα προβλήματα του 21ου αιώνα.
Γνωρίζοντας όμως τις ανυπέρβλητες σχεδόν δυσχέρειες και αντιπαραθέσεις που έχουν αναδυθεί στο πλαίσιο των διαιωνιζομένων εργασιών της Επιτροπής για την Αναθεώρηση του Χάρτου, φοβούμαι ότι η διαδικασία αυτή θα είναι η δυσκολότερη.

* Κείμενο του πρέσβη επί τιμή Αλέξανδρου Μαλλιά, αποσπασμα από  τόν Επίλογο του βιβλίου  ’’Οράματα και Χίμαιρες –διαδρομές ενός διπλωματη’’ ( Ι.ΣΙΔΕΡΗΣ)