Ισως οι προβλέψιµες ήττες να είναι και οι πιο εύπεπτες. Για την Ανγκελα Μέρκελ αυτό δεν µπορεί, βεβαίως, να αποτελεί παρηγοριά. Ωστόσο, από το καλοκαίρι και µετά θα έπρεπε να γνωρίζει ότι η διαδικασία αποκαθήλωσής της είχε πάρει ανεπίστρεπτη πορεία. 

Η αµφισβήτησή της από τον Χορστ Ζέεχοφερ ήταν ενδεικτική του κλίµατος εντός της Χριστιανοδηµοκρατίας. Ακολούθησε το «αντάρτικο» µέσα στην Κοινοβουλευτική Οµάδα µε την εκλογή ενός επικεφαλής που η απόφασή του και µόνο να θέσει υποψηφιότητα αποτελούσε ευθεία αµφισβήτηση της παντοδυναµίας της. Η «µητερούλα» έµοιαζε όλο και πιο εξαντληµένη, όλο και πιο ανίκανη να διατηρήσει τον έλεγχο του κόµµατος και της κυβέρνησής της. Στην Ευρώπη κανείς δεν έδειχνε να τη φοβάται.

Οι εκλογές στη Βαυαρία και την Εσση τής έδωσαν τη χαριστική βολή. Οι δηµοσκοπήσεις το έδειχναν ξεκάθαρα. Από τη στιγµή που «έπεσαν µέσα» στη Βαυαρία ήταν σαφές ότι το ίδιο θα συνέβαινε και στην Εσση. Το «ντόµινο» δεν µπορούσε να σταµατήσει.

Είναι τώρα µια καλή στιγµή να καταλάβουν όλοι στην Ευρώπη, ειδικά εκείνοι που ανακάλυψαν τη γοητεία της εσχάτως, ότι η Γερµανίδα (ακόµα) καγκελάριος δεν έχει ούτε την ισχύ, ούτε τη θέληση να τους προσφέρει κάτι παραπάνω από την απλή µετάθεση των αποφάσεων για ένα άγνωστο µέλλον. Μια κληρονοµιά εκκρεµοτήτων.

Οσοι τη γνωρίζουν καλά καταλαβαίνουν ότι η απόφασή της να µη θέσει ξανά υποψηφιότητα για την προεδρία της Χριστιανοδηµοκρατίας είναι µια οµολογία παράδοσης και παράλληλα η ύστατη προσπάθεια να σώσει τουλάχιστον την υστεροφηµία της. Να µην αφήσει να την αποκεφαλίσουν. Να επιχειρήσει να αποχωρήσει µε αξιοπρέπεια, και όχι απαξιωµένη. Να προσπαθήσει να καθορίσει η ίδια σε ποιον θα παραδώσει το δαχτυλίδι της διαδοχής. Το κλίµα που έχει διαµορφωθεί εντός κόµµατος επιτρέπει να υπάρχουν αµφιβολίες ακόµα και ως προς αυτό.

Αυτό που πάντα θεωρούσαν όλοι µεγάλο της προσόν αποδεικνύεται τώρα τεράστιο ψεγάδι. Η Ανγκελα Μέρκελ συνήθιζε να περιµένει µέχρι την τελευταία στιγµή, προτού πάρει την οποιαδήποτε απόφαση θα ξεπερνούσε την απλή διαδικαστική διαχείριση της πολιτικής καθηµερινότητας. Αφηνε τους άλλους να εκτεθούν και κρατούσε για τον εαυτό της τον τελευταίο λόγο. Αυτήν τη φορά η καθυστέρηση αποκαλύπτεται ως αδυναµία, ως έλλειψη πολιτικού θάρρους. Ακόµα χειρότερα επιβεβαιώνει ότι η καγκελάριος έπασχε σταθερά από έλλειψη στόχων. Γι’ αυτό και η επόµενη ηµέρα µετά την αποχώρησή της, όποτε και αν ολοκληρωθεί αυτή, µοιάζει ακόµα πιο θολή και αβέβαιη.

Πηγή: Έθνος