Τις τελευταίες μέρες, με αφορμή την κρίση που έχει ξεσπάσει (για πολλοστή φορά) στον κινηματογραφικό χώρο, αυτή τη φορά για την υποψήφια ελληνική ταινία στα βραβεία της Αμερικάνικης Ακαδημίας Κινηματογράφου, έχει αναπτυχθεί ένας έντονος διάλογος μέσω του τύπου και των μέσων κοινωνικής δικτύωσης.

Δεν θα αναφερθώ καθόλου στο θέμα το οποίο βρίσκεται σε εξέλιξη, αν και πιστεύω ότι είναι σύνθετο και οι ευθύνες για αυτό μοιρασμένες.

Αυτές οι γραμμές έχουν νόημα μόνο ως ένα στοιχείο υπεράσπισης της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου, από ένα ιδρυτικό της μέλος (αρ. 1 στην πρώτη συμβολαιογραφική πράξη που υπογράφτηκε στην οδό Μεθώνης στο γραφείο του μακαρίτη Ντίνου Κατσουρίδη, τότε έδρα της Ε.Σ.Π.Ε.Κ.).

Νοιώθω την ανάγκη να υπερασπιστώ το θεσμό, ο οποίος βάλλεται για άλλη μια φορά από συγκεκριμένους ομότεχνους αλλά και φίλους, απομονώνοντας επιλεκτικά συμπεριφορές και αστοχίες της Ακαδημίας και εμφανίζοντας την σαν έναν αποτυχημένο θεσμό.

Προσωπικά ποτέ δεν πήρα μέρος στις αποφάσεις των Δ.Σ. (δεν έχω εκλεγεί) παρά μόνο των Γ.Σ. και έχω συγκρουστεί επανειλημμένα με ατυχείς πρακτικές εντός της Ακαδημίας. Στη σύγκρουση μου μάλιστα με τον «μακεδονομάχο» πρέσβη της Ελλάδας στην Ελβετία (2014 , Λουγκάνο – όταν απέσυρε τις ταινίες μας χωρίς να μας ρωτήσει) με υπερασπίστηκε η Ευρωπαϊκή Ακαδημία Κινηματογράφου, ενώ η δική μας πήρε το μέρος της πολιτείας με τον τότε πρόεδρο της να εμφανίζεται «βασιλικότερος» του πρέσβη.

Μπορώ να πω ότι ανήκω σε ένα είδος διαρκούς αντιπολίτευσης στους διευθύνοντες την Ακαδημία. Την ίδια στιγμή, όμως, ποτέ δεν πίστεψα ότι εκείνη δεν διοικείται από τους εκλεγμένους συναδέλφους μας αλλά από σκοτεινό κέντρο με ενορχηστρωτή έναν πρώην σύμβουλο κινηματογραφίας, όπως κυκλοφορεί. Ούτε έχω αποδείξεις να κατηγορήσω συγκεκριμένα άτομα ότι ανεβάζουν και κατεβάζουν προέδρους και πλειοψηφικά σχήματα στο Δ.Σ. Δεν το ξέρω. Υποθέτω πράγματα από τα …συμφραζόμενα. Όποιος το ξέρει ας μιλήσει. Καλό θα κάνει. Εκτός αν φοβάται. Αλλά ποιον;

Πάντως οι επιλογές μας δεν είναι και οι καλύτερες… Κακά τα ψέματα. Η Ακαδημία δεν είναι αυτό που ονειρευτήκαμε. Επίσης το άνοιγμα σε ειδικότητες που δεν παράγουν, αλλά …ασχολούνται με το σινεμά, με βρίσκει αντίθετο. Το ίδιο και η ευκολία εισδοχής μελών. Μάλιστα πρώην μαθητής μου -νυν ομότεχνος- με κατηγόρησε στη Γ.Σ. για εσωστρέφεια. Αυτό θυμίζει, όμως, ένα από τα πράγματα που μας ώθησαν να μαζευτούμε για την Ομίχλη και έπειτα για την Ακαδημία. Η αξιοκρατία και το φιλτράρισμα εκείνων των κινηματογραφιστών που παράγουν έργο κι όχι των κρατικοδίαιτων συνδικαλιστών ή άλλων παρατρεχάμενων. Δεν μπορείς να κάνεις ό,τι κατηγορούσες.

Αλλά ας δούμε, τελικά, πόσο αναγκαία είναι η Ακαδημία.

1. Δίνει τα ετήσια βραβεία. Υπάρχουν θέματα; Ναι. Είναι μονόδρομος; Ναι. Κι αυτό γιατί τα Κρατικά βραβεία Ποιότητας ήταν μια μόνιμη εστία διαφθοράς.
2. Δεν δίνει χρηματικά έπαθλα. Σωστό; Απόλυτα. Όχι γιατί οι κινηματογραφιστές είναι πλούσιοι και οι ταινίες του ξεχρεωμένες, αλλά η αντικατάσταση της ηθικής βράβευσης με οικονομική, εκχυδαΐζει το θεσμό και τον οδηγεί στην αρένα του χρήματος. Ήμουν από τους εισηγητές της κατάργησης.
3. Είναι διεθνής πρακτική και θα ήταν αδιανόητο η Ελλάδα με παγκόσμια κινηματογραφική αναγνωσιμότητα να μην την ακολουθήσει.
4. Είναι πρωτοβουλία της ίδιας της κοινότητας του σινεμά για τον ελληνικό κινηματογράφο. Δηλαδή νομικό πρόσωπο που δεν εξαρτάται από το Κράτος και έτσι μπορεί όταν και όποτε χρειάζεται να ασκεί κριτική σε αυτό και στις αποφάσεις του.
5. Είναι αντιγραφειοκρατικός θεσμός και δεν καθορίζεται από κομματικά και πολιτικά κριτήρια.
6. Δίνει όπου χρειαστεί τη μάχη της για θέματα που αφορούν την κοινότητα μας, με παρεμβάσεις προς την πολιτεία, αλλά και παίρνει θέση και για θέματα ευρύτερου κοινωνικού ενδιαφέροντος, ενισχύοντας την πεποίθηση ότι οι κινηματογραφιστές δεν είναι κάποια ιδρυματοποιημένα άτομα με στόχο την καριέρα αλλά ενεργοί πολίτες.

Θα μπορούσα να γράφω επιχειρήματα μέχρι το πρωί, για κάτι που το γνωρίζω από την πρώτη του σύσταση όταν έφυγε ο Δ.Α. με μηχανάκι να πάει σπίτι του στα Εξάρχεια από την Αθηνάς που συνεδριάζαμε για να στείλει φαξ στις εφημερίδες: ιδρύθηκε η Ακαδημία. Πολλές απογοητεύσεις, πολλές πίκρες, πολλές διαψεύσεις. Αλλά ένα είναι σίγουρο. Πράξαμε σωστά και όχι μόνο δεν το μετανιώνω αλλά θα το υπερασπίζομαι ολοκληρωτικά. Είμαι Ακαδημαϊκός και είμαι περήφανος.