Εχθές στην Λευκωσία, την τελευταία χωρισμένη πρωτεύουσα της Ευρώπης, στην πόλη που ξέρει καλά τι σημαίνει να εξαφανίζονται τα παιδιά της σε μια νύχτα, στην Κύπρο με τους δύο νεκρούς φοιτητές του φονικού τρένου, τον 23χρονο Κυπριανό Παναϊωάννου και την 24χρονη Αναστασία Αδαμίδου, ζήσαμε κάτι συγκλονιστικό.

Δεν είναι μόνο οι εκατοντάδες δακρυσμένες φιγούρες. Δεν είναι η ανθρώπινη αλήθεια που ανάσαινε μέσα από τις εναλλαγές της σιωπής και της κραυγής. Δεν είναι μόνο τα αυθόρμητα τραγούδια, συνθήματα και χειροκροτήματα που ξέσπαγαν σαν ρυάκια σαν από κάποιον βράχο που τα κράταγε καιρό.

Πολλοί και πολλές απ’ όσους πήραμε την πρωτοβουλία της διοργάνωσης έχουμε πολλά χιλιόμετρα διαδηλώσεων και χιλιάδες ώρες ορθοστασίας σε συγκεντρώσεις στην Ελλάδα και κατόπιν, ως μετανάστες, στην Κύπρο. Ωστόσο τα λόγια του πατέρα του ενός εκ των δύο Κύπριων δολοφονημένων των Τεμπών, του Κυπριανού Παπαιωάννου, του ιερέα π. Χριστόδουλου, δεν μπορούσες να πιστέψεις ότι τα ακούς. Είπε ότι αυτός θα νιώσει δικαίωση αν κάποιοι από τους υπεύθυνους κλάψουν και μετανοήσουν.

Η εύκολη ερμηνεία θα ήταν ότι είναι ιερέας. Όμως, καμία πίστη σε κανέναν θεό δεν πιστεύω ότι μπορεί να κατασιγάσει το μίσος για τους δολοφόνους του παιδιού σου.

Αυτό μόνο η αληθινή ανθρωπιά το κάνει.

Στη συνέχεια ζήτησε να κάνει τρισάγιο στη μνήμη όλων των θυμάτων. Ως διοργανωτές ανακοινώσαμε ότι προασπιζόμαστε την άσκηση καθε θρησκευτικής ελευθερίας και ότι εκλαμβάνουμε την δέηση του Χριστιανού χαροκαμένου πατέρα ως απότιση τιμής σε όλους τους νεκρούς ασχέτως του θρησκεύματός τους και με σεβασμό σε όλους τους συμμετέχοντες – ενδεχομένως μη ασπαζόμενους τον χριστιανισμό. Όλοι και όλες, αριστεροί και απολίτικοι, νέοι και γέροι, λευκοί και σκουρόχρωμοι χειροκρότησαν την ανακοίνωση αλλά και τον ιερέα μόλις ολοκλήρωσε το σύντομο μνημόσυνο.

Έμαθα κάτι πολύ σημαντικό σήμερα. Η δικαιοσύνη δεν χρειάζεται περιγραφές και διατυπώσεις. Είναι τόσο παρούσα όσο και η ζωή και ο θάνατος. Και γύρω από αυτή την βραχώδη της παρουσία, οι άνθρωποι μπορούν και επικοινωνούν τον πόνο τους, τα πάθη τους, τα όνειρά τους. Και αγαπούν περισσότερο τη ζωή.