Αντιγράφω από παλαιότερο άρθρο σε ένα από τα άπειρα φιλομητσοτακικά sites: «Τσογλάνι (το) (ουσιαστικό), από την τουρκική λέξη iç oğlanı  < iç- (“εσωτερικός”, του εσωτερικού παλατιού-σχολείου) + oğlan («παιδί»). Στα τουρκικά, “çoğlan” είναι ο “υπηρέτης»”. Στην τουρκοκρατία, λοιπόν, «τσογλάνι» ήταν το ελληνόπουλο, από καλή οικογένεια […] Τα πιο ικανά τσογλάνια τα έστελναν για να λάβουν ειδική εκπαίδευση σε παλάτια της Αδριανούπολης, του Γαλατά και της Προύσας. Όσοι αρίστευαν, επέστρεφαν στο παλάτι του σουλτάνου και έπαιρναν πολιτικά και στρατιωτικά αξιώματα, έφταναν να γίνουν από προσωπικοί ακόλουθοι του σουλτάνου μέχρι πασάδες και μπέηδες».

Να λοιπόν που αποκαλύπτεται ότι η αριστεία ήταν πάντα συνδεδεμένη με τον τσογλανισμό. Μόνο που τότε δεν υπήρχαν Χάρβαρντ και Κολλέγια Αθηνών για να βγάζουν μπουλούκια από τέκνα εμφορούμενα από τσογλανισμό και προορισμένα να αναλάβουν καίριες θέσεις σ’ ένα ψωροδοβλέτι όπως ήταν η Ελλάδα, που αργότερα κατέληξε να αποκαλείται ψωροκώσταινα.

Έστελναν λοιπόν τα τσογλάνια στην Αδριανούπολη και την Προύσα, όχι όμως οπουδήποτε αλλά σε παλάτια και εσώκλειστους σε σχολεία. Η αριστεία δεν κατοικοεδρεύει οπουδήποτε. Τα τσογλάνια ήταν υποτακτικοί στους λίγους και βάναυσοι στους πολλούς. Οι πρώτοι εκείνοι φορείς του τσογλανισμού, αν ζούσαν σήμερα θα έλεγαν και θα ξέλεγαν ότι θα κάνουν εκλογές, διότι στο βάθος θα πίστευαν ότι δεν χρειάζονται εκλογές και ότι ο λαός τους χρωστάει την εξουσία καθότι παιδιά από σόι.

Δώστε σ’ έναν φορέα του τσογλανισμού έναν επικοινωνιολόγο, έναν δημοσκόπο και άπειρα ΜΜΕ και θα επιχειρεί να κυριαρχήσει, κατηγορώντας τους άλλους για τσογλανισμό. Αυτή είναι η διαφορά μεταξύ της Αδριανούπολη του τότε και της Μασαχουσέτης του Χάρβαρντ σήμερα.

*  Ο  Γ. Βαρεμένος είναι βουλευτής Αιτωλοακαρνανίας και αναπληρωτής τομεάρχης Υγείας του ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ.