Λένε πως ο βασιλιάς Όθωνας, όταν χτιζόταν το Πανεπιστήμιο στην Αθήνα, ρώτησε τον Κολοκοτρώνη τη γνώμη του. Ο βασιλόφρων Κολοκοτρώνης είχε διοριστεί μέλος της επιτροπής που παρακολουθούσε το χτίσιμο του μεγάρου, πήγαινε καθημερινά και επέβλεπε την πορεία τού έργου και στο εργοτάξιο τον συνάντησε ο  Όθωνας.

«Μου φαίνεται ότι τούτο εδώ», είπε και έδειξε το υπό κατασκευή Πανεπιστήμιο, «δεν έπρεπε να χτιστεί κοντά σε εκείνο (και έδειξε το παλάτι), διότι πολύ φοβάμαι ότι τούτο θα φάει εκείνο».
Και όντως έτσι έγινε, διότι ήταν μια νεολαιίστικη (μαθητική και φοιτητική) εξέγερση (τα «Σκιαδικά») που είχε ως τελικό αποτέλεσμα το «φάγωμα» του βασιλιά από την εξουσία και την εκδίωξή του από την Ελλάδα.

Τη διάρρηξη των σχέσεων λαού και νεολαίας με την πολιτική εξουσία βιώνουμε ακόμη και στο θέμα της πανδημίας. Ειδικά από την ώρα που άρχισαν να θολώνουν τα μηνύματα της πολιτικής ηγεσίας.

Παράδειγμα: στο ένα κανάλι ο υπουργός Υγείας έλεγε χθες «μάσκα, μάσκα, μάσκα» και προειδοποιούσε ότι «μεταδίδουν και οι ασυμπτωματικοί».

Και την ίδια ώρα, στο άλλο κανάλι, η υπουργός Παιδείας ισχυριζόταν χθες ότι «τα παιδιά δεν διαδραματίζουν τόσο καθοριστικό ρόλο στη μετάδοση της νόσου».

Ο πρωθυπουργός στράφηκε ήδη εναντίον της νέας γενιάς και με ευγενικό τρόπο την κατέστησε υπεύθυνη για την πανδημία. Την ίδια ώρα, όμως, εκείνος κάνει δώρα στα εταιρικά λόμπι, δηλαδή σε όσους έχουν οικονομική ισχύ.  

Έτσι στα αεροπλάνα, που οι επιβάτες κάθονται δίπλα – δίπλα για ώρες, η χρήση μάσκας δεν είναι υποχρεωτική. Στα πλοία όμως η χρήση μάσκας είναι υποχρεωτική ακόμα και στο κατάστρωμα, όπου υπάρχει χώρος και αέρας.

Αλλά και οι εφοπλιστές της ακτοπλοΐας δεν έμειναν παραπονεμένοι. Την ίδια ημέρα που αποφασίστηκε η γενίκευση της χρήσης της μάσκας, η κυβέρνηση αύξησε την πληρότητα στα καράβια στο 85% με την εξωφρενική δικαιολογία Θεοχάρη ότι γινόταν μαύρη αγορά για να βρεθούν εισιτήρια.

Αποτέλεσμα: ο κόσμος συνεχίζει να στοιβάζεται, περιμένει πάνω από μία ώρα στην ουρά για να κατέβει στο γκαράζ του πλοίου μέσα από ασανσέρ που παίρνουν δύο άτομα κάθε φορά.

Ποιο συμπέρασμα να βγάλει ο μέσος πολίτης; Πώς θα πειστεί η νεολαία να πειθαρχήσει όταν βλέπει την κυβέρνηση να κάνει χατίρια στην οικονομική ελίτ και εφευρίσκει κάθε είδους απίθανα προσχήματα για να δικαιολογηθεί;

Όλα αυτά έχουν οδηγήσει σε ένα πολιτικό φαινόμενο που ανθεί στις δυτικές δημοκρατίες: κρίση εμπιστοσύνης που μετατράπηκε σε έλλειψη εμπιστοσύνης (εξ ου και η συνωμοσιολογία).
Το γυαλί ράγισε.  Άντε να το κολλήσεις…

Πηγή: Αυγή