Η λαϊκή σοφία διαθέτει ρητά για κάθε περίσταση του βίου. Διαθέτει ακόμη κι ένα ως ύμνο στην μπαγαμποντιά και την δειλία! Κατ’ αναλογία όποιος θέλει να δει ως χαριτωμένη την φευγάλα Μητσοτάκη, θα βρει κάποιο τρόπο να την δικαιολογήσει ως ένδειξη ανωτερότητας. Λογικό, αν πρόκειται να επωφεληθούν οι «άλλοι» …

Ιστορίες σοσιαλιστών

Εκλογές του 2000 και παραλίγο Καραμανλής: Οι εκλογές εκείνες είχαν γίνει στον απόηχο της υπόθεσης Οτσαλάν. Θυμάμαι μεγαλοστέλεχος του ΠΑΣΟΚ να κατσαδιάζει γραμματέα Νομαρχιακής όταν ανακάλυψε πως στις εκλογές-θρίλερ το στέλεχος δεν είχε ψηφίσει Σημίτη αλλά Χαραλαμπίδη (σταυρό στον Σάββα Καλεντερίδη!)

Η στάση του «εξομώτη» ήταν ακραία και σαφώς μειοψηφική. Με την ψήφο των πολλών η κυβέρνηση Σημίτη κέρδισε τότε την ευκαιρία μια δεύτερης τετραετίας με την γλισχρή διαφορά των 70.000 ψήφων (1%).

Πως αξιοποίησε την ψήφο εκείνων των «πιστών» – προκειμένου να μην έρθει η δεξιά; Δημιούργησε το έπος του Άκη, του Γιάννου, του Μαντέλη, του Τσουκάτου κι άλλων παιδιών που έκλεισαν οριστικά τον κύκλο του κόμματος που είχε ιδρύσει πριν 30 χρόνια ο Ανδρέας. Οι τελετές ενταφιασμού μπορεί να καθυστέρησαν καμιά δεκαριά χρόνια ακόμη, όμως το θανάσιμο πλήγμα δόθηκε τότε.
Ίσως ήταν καλύτερα αν η «ευκαιρία» εκείνη δεν είχε δοθεί ποτέ στον κ Σημίτη. Για τον τόπο και την δημοκρατία σίγουρα αλλά κατά πάσα πιθανότητα και για το ίδιο το ΠΑΣΟΚ, που θα είχε γλυτώσει την ατίμωση και την δρομολόγηση του μαρασμού.

Ιστορίες εθνικιστών

Ο Ιωάννης Μεταξάς στο τέλος της ζωής του πέρασε δια μιας σχισμής της ιστορίας στο πάνθεο των εθνικών φυσιογνωμιών της χώρας.

Ωστόσο τα πειστήρια του πατριωτισμού και της ιστορικής κι όχι ευκαιριακής οπτικής του απέναντι στην πολιτική τα είχε δώσει μια εικοσαετία πριν το «ΟΧΙ». Από την καταισχύνη της Μικρασιατικής καταστροφής που βάρυνε όλη την παράταξη του στον Μεσοπόλεμο, εξαιρέθηκε κι ακριβώς λόγω της αποστασιοποίησης του κατά την κρίσιμη στιγμή, εξελίχθηκε τελικώς στον κύριο εκφραστή της.

Το 1920 ο Μεταξάς χρονικά βρισκόταν πιο κοντά στο 1821 από ότι στο σήμερα οπότε η εν λόγω ιστορία είναι αρκετά παλιά. Ήταν τότε με τους νικητές της εποχής μετά την απρόσμενη ήττα του Βενιζέλου στις εκλογές της 1ης Νοεμβρίου. Ενώ κλήθηκε επανειλημμένως να αναλάβει την αρχιστρατηγία του Μικρασιατικού Μετώπου το αρνήθηκε με επιμονή λόγω της εδραίας του πεποίθησης ότι αυτή η πολιτική δεν «έβγαινε» κι έπρεπε να ανατραπεί.

Έγινε έτσι κακός με πολλούς δικούς του εκείνη την περίοδο που τον θεώρησαν ρίψασπι.  Πίστευαν ότι αν υλοποιείτο αυτό που εκείνος πρότεινε, απλώς θα άνοιγε ο δρόμος στην επάνοδο του Βενιζέλου. Ιδού πως κατέγραψε ο ίδιος το τι απάντησε στις σχετικές πιέσεις των κορυφαίων της παράταξης του, οι οποίοι λίγο αργότερα επρόκειτο να χάσουν ακόμη και την ζωή τους λόγω της πολιτικής αυτής: «“Εις το κάτω-κάτω, εάν μόνον δια του Βενιζέλου θα ήτο δυνατόν να σωθή η Ελλάς, ας έλθει ο Βενιζέλος. Πρέπει να υπάγη ο τόπος μας εις τον διάβολον δια να μην έλθει ο Βενιζέλος;”»…

Ιστορίες νέων λιστών

Κάθε νοήμων άνθρωπος αντιλαμβάνεται τον ντροπιαστικό τρόπο με τον οποίο διαχειρίστηκε την ηγεσία μιας ιστορικής παράταξης ο κ Κυριάκος Μητσοτάκης. Συνεχίζει να κινείται ακόμη ανάμεσα σε νέες λίστες παρακολουθουμένων και σε νέες περιπτώσεις τύπου Πάτση. Κάποιοι λίγοι τείνουν να λάβουν αποστάσεις μετά την άτακτο φυγή του μπροστά στην κρίσιμη ερώτηση περί στρατηγού Φλώρου. Ωστόσο οι πολλοί παραμένουν «πιστοί»!

Το καταφύγιο, εν πολλοίς τεχνητό, είναι και πάλι το ίδιο. Ας κάνουμε τα στραβά μάτια προκειμένου να μην έρθει ο «άλλος»! Είναι πολύ βολική για κάθε εξουσία η δαιμονοποίηση του εκάστοτε «άλλου», τόσο που ακόμη κι όταν δεν υπάρχει ο σχετικός κίνδυνος, αυτός τεχνηέντως εφευρίσκεται.

Επίμετρο

Πως θα συμπεριφερθούν οι ψηφοφόροι και τα στελέχη της Νέας Δημοκρατίας; Με τον αυτοκαταστροφικό και μαζοχιστικό τρόπο που διατείνονται οι δημοσκοπήσεις ή αντιθέτως με μια ιστορικότητα στην ματιά τους, αντίστοιχη του βάρους των στιγμών; Υπάρχουν άραγε ακόμη αξίες υπέρτερες των παραταξιακών, κι αν όχι, τότε που διαφέρουν οι πολιτικές παρατάξεις από αδίστακτες συμμορίες;