Καντάφι-ΝΑΤΟ: 1-1

Ads

Η αμερικανική αυτοκρατορία πέφτει, συρρικνώνεται. Σε συνδυασμό με τα ρικνωτικά φαινόμενα της διαρκούς οικονομικής κρίσης, το σύστημα ελέγχου και διαχείρισης διακρίνεται από μια όλο και πιο εμφανή τάση εγκατάλειψης της περιφέρειας, τάση την οποία βιώνουμε με εξαιρετικά δυσάρεστο τρόπο και στη δορυφορική του συστήματος Ελλάδα.

Το ντόμινο των κοινωνικών εξεγέρσεων είναι σε συνδυασμό και με δίκαιες κοινωνικές διεκδικήσεις απότοκο και αυτών των γεωπολιτικών εξελίξεων.

Οι μεγάλες δυνάμεις του συστήματος βρίσκονται σε μια εξαιρετικά αμήχανη θέση. Έχοντας επίσημους συνομιλητές και αντικείμενο σπουδής και στήριξης μόνο τα καθεστώτα που αποτέλεσαν σε πολιτικό επίπεδο ότι οι νατοϊκές βάσεις σε στρατιωτικό επίπεδο, ανακαλύπτουν σήμερα την άγνοια τους για τα κοινωνικά υποστρώματα πάνω στα οποία επιβλήθηκαν τα καθεστώτα και τις ζυμώσεις που έχουν συμβεί σε αυτά. Τώρα που μετά από δεκαετίες οι καθεστωτικές κουβέρτες αποτραβιούνται, το ερώτημα του ποιοι είναι οι εξεγερμένοι είναι εξαιρετικά δύσκολο να απαντηθεί λόγω έλλειψης συγκέντρωσης δεδομένων.

Το κύμα των κοινωνικών εξεγέρσεων έφτασε και στη Λιβύη όπου και πνίγεται στο αίμα και μετατράπηκε σε «εμφύλιο». Η «διεθνής κοινότητα» είχε δύο επιλογές:

Α) θα μπορούσε να κρατήσει αποστάσεις νομιμοποιώντας με την απάθεια της την αιματοχυσία στη Λιβύη. Με δεδομένη την έκταση που οι κοινωνικές διεκδικήσεις αραβικών κοινωνιών έχουν αποκτήσει στην κοινή παγκόσμια κοινή γνώμη μια τέτοια στάση θα κρινόταν από πολλούς ως μεμπτή.
Β) Θα μπορούσε να παρέμβει και να επιχειρήσει να εξομαλύνει την εξελισσόμενη ανθρωπιστική κρίση η οποία θα γινόταν ακόμη χειρότερη όταν η διαμάχη θα είχε αναδείξει νικητή και θα περνούσε πλέον στη φάση των αντεκδικήσεων.

Ο ΟΗΕ διάλεξε να κάνει το δεύτερο. Σε αντίθεση με προηγούμενες επεμβάσεις, αυτή τη φορά ο ΟΗΕ στοιχημάτισε στη νομιμοποίηση. Μόνο και μόνο για να την παραβιάσουν οι ίδιες οι συμμαχικές δυνάμεις.

Η Λιβύη δεν είναι Ιράκ. Υπάρχουν κοινά στοιχεία στις επεμβάσεις αλλά το σκηνικό δεν είναι καθόλου το ίδιο. Τα κοινά στοιχεία εξαντλούνται κυρίως στη μεταφυσική αντίληψη της εξουσίας από τους άραβες μονάρχες οι οποίοι συμπεριφέρονται ως φύλαρχοι. Η εξουσία για αυτούς είναι ισόβια, μη ανακλητή και οι κοινωνίες αντιμετωπίζονται ωσάν η ύπαρξη τους να οφείλεται σε αυτήν την αντίληψη της εξουσίας για τον εαυτό τους και όχι το αντίστροφο. Ο λαός τους τους ανήκει και αυτοί μπορούν να τον διαχειριστούν όπως κρίνουν. Για τους Άραβες μονάρχες, η εξουσία είναι ένα υπαρξιακό ζήτημα με μεταφυσική αιτίαση.

Από την άλλη πλευρά, η κυνικότητα των δυτικών απέναντι στον αραβικό κόσμο και η εκμετάλλευση του από αυτούς μπορεί να θεωρείται ως δεδομένη. Οι διαφορές όμως είναι πολύ περισσότερες από τις ομοιότητες:

Α) Ο Καντάφι είναι πολύπειρος και γνωρίζει πάρα πολύ καλά το παιχνίδι των συμφερόντων των δυτικών και τις παγίδες που στήνονται σε αντίθεση με την αφελή αντίληψη που ο Σαντάμ Χουσεϊν είχε αναπτύξει περί της αμερικανικής κυρίως πολιτικής.
Β) Η επέμβαση στο Ιράκ έγινε στο πλαίσιο μιας μεγαλομανούς γεωπολιτικής θεώρησης της προηγούμενης δεκαετίας που ήθελε τις ΗΠΑ να γίνουν αδιαμφισβήτητα κυρίαρχη μιλιταριστική δύναμη στον πλανήτη για όλο τον 21ο αιώνα. Η πολιτική αυτή στο επιχειρησιακό πεδίο αποδείχτηκε ανέφικτη και για αυτό το λόγο μπορεί από τις συνέπειες της για τις ίδιες τις ΗΠΑ εκ του ασφαλούς σήμερα να κριθεί ως επιπόλαια, πρόχειρη και καταστροφικά ανόητη. Στα πλαίσια αυτής της πολιτικής, η Λιβύη αποτελούσε στόχο, όχι όμως προτεραιότητα. Άλλα κράτη είχαν σειρά.
Γ) Η επέμβαση στο Ιράκ ήταν προσχεδιασμένη και δεν είχε καμία νομιμότητα. Τα άλλοθι στήθηκαν για να πείσουν μια απρόθυμη παγκόσμια κοινή γνώμη1. Η επέμβαση στη Λιβύη δεν ήταν προσχεδιασμένη και άντλησε νομιμότητα μέσω του ΟΗΕ.
Δ) Η επέμβαση στο Ιράκ ήταν ένα προμελετημένο σχέδιο, κομμάτι μιας μεγαλύτερης ατζέντας που παράλληλα επεδίωκε την ικανοποίηση καιροσκοπικών συμφερόντων.

Στη Λιβύη δεν υπάρχει πρότερος γεωπολιτικός ή στρατιωτικός σχεδιασμός. Η επέμβαση εκεί είναι εξ ολοκλήρου ένα καιροσκοπικό επιχείρημα. Μια αρπαχτή.

Με το τέλος της μεγάλης γεωπολιτικής όπου όλοι οι παράγοντες προσμετρούνταν, οι μεγάλες δυτικές δυνάμεις έχουν καταφύγει πλέον στην πολιτική της επόμενης μέρας: Πρώτα κάνουμε και μετά σκεφτόμαστε τι θα κάνουμε για τις συνέπειες αυτών που κάναμε. Μέσα σε ένα χαοτικό κόσμο, οι μεγάλες δυτικές δυνάμεις λειτουργούν πλέον εντελώς ευκαιριακά, προάγουν οι ίδιες το χάος. Είναι αξιολύπητο να βλέπει κανείς τις «εγγυήτριες δυνάμεις» του παρελθόντος να έχουν μετατραπεί πλέον σε πράκτορες του χάους.

Η επέμβαση στη Λιβύη ξεκίνησε αρχικά ως ανθρωπιστική παρέμβαση στη Λιβύη που αντλούσε νομιμότητα μέσω του ΟΗΕ. Το ψήφισμα του ΟΗΕ έγινε με βάση ένα και μόνο επιχείρημα: να σωθούν οι ζωές των Λίβυων αλλά και των ξένων πολιτών που ζουν στη Λιβύη.

Για να επιτευχθεί αυτό ο ΟΗΕ αποφάσισε τη λήψη τριών μέτρων.

Α) Το πάγωμα των Λιβυκών λογαριασμών και περιουσιακών στοιχείων
Β) Τον αποκλεισμό του Καντάφι από την τροφοδοσία του με περαιτέρω στρατιωτικό υλικό – δηλαδή από όπλα και μισθοφόρους.
Γ) Την επιβολή ζώνης απαγόρευσης πτήσεων.

Ποιος θα διαφωνούσε σε αυτά; Το πρόβλημα με το ψήφισμα του ΟΗΕ είναι ότι άφηνε ένα πελώριο παράθυρο: Τα μέτρα Β και Γ αποφασίστηκε να επιβληθούν με κάθε «απαραίτητο τρόπο», με όλα τα απαραίτητα μέσα. Δεν ορίστηκε από τον ΟΗΕ το πώς ακριβώς θα επιχειρηθούν με σαφή και εύληπτο τρόπο. Όχι. Η διατύπωση του ΟΗΕ για την επιβολή των μέτρων ήταν με κάθε «απαραίτητο μέσο». Αυτή η ασάφεια μπορεί να θεωρηθεί ότι πέρασε σκόπιμα στο ψήφισμα ώστε ο κάθε και κάθε φορά «απαραίτητος τρόπος» να αποφασίζεται επιχειρησιακά και όχι συναινετικά. Αν πχ δε θέλω να σηκωθούν Λιβυκά αεροπλάνα και αποφασίζω να το κάνω με κάθε «απαραίτητο μέσο», μπορώ αν θέλω να κρίνω ότι όχι μόνο μπορώ να καταρρίπτω Λιβυκά αεροπλάνα αλλά και να καταφύγω σε κάθε είδους επιχειρησιακή αυθαιρεσία: να βομβαρδίσω το αεροδρόμιο για να μη σηκωθούν τα Λιβυκά αεροπλάνα, να βομβαρδίσω τα σπίτια των πιλότων για να μην μπορούν να πιλοτάρουν τα λιβυκά αεροπλάνα, να βομβαρδίσω το Λιβυκό επιχειρησιακό κέντρο για να μην δοθεί εντολή να σηκωθούν τα Λιβυκά αεροπλάνα, να βομβαρδίσω τον Καντάφι για να μη δώσει εντολή απογείωσης στο επιχειρησιακό κέντρο…

Και αυτό ακριβώς συμβαίνει σήμερα. Με βάση το παραθυράκι του ψηφίσματος του ΟΗΕ και παρά τις ενστάσεις της Γαλλίας που διεκδικεί για τον εαυτό της ηγετικό ρόλο στην επέμβαση, την κατάσταση στη Λιβύη ουσιαστικά αν και άτυπα ανέλαβε ΝΑΤΟϊκό μπλοκ δυνάμεων με τις ΗΠΑ να ηγούνται αυτού. Με τη λογική του πονάει κεφάλι κόβει κεφάλι και με καμία νομιμοποίηση, η Λιβυκή αεροπορία καταστράφηκε. Ο Δελαστίκ έχει απόλυτο δίκιο όταν περιγράφει ότι η φύση του πολέμου άλλαξε. Αυτή τη στιγμή, από μια έννομη ανθρωπιστική παρέμβαση, οι επιχειρησιακές αυθαιρεσίες έχουν μετατρέψει την κατάσταση στη Λιβύη σε μια απρόκλητη και απολύτως άνομη ΝΑΤΟική κυρίως επίθεση κατά της Λιβύης. Η συμμαχική επέμβαση μετέτρεψε τον Καντάφι από παρανοϊκό αιμοσταγή μονάρχη σε αμυνόμενο άραβα ηγέτη, με ότι συνέπειες μπορεί να έχει αυτό για την αντίληψη, τη συμβολική και τις μελλοντικές επιλογές του αραβικού κόσμου σε σχέση με τη δράση των δυτικών στη Λιβύη.

Οι ΗΠΑ σήμερα συμπεριφέρονται σαν οικοπεδούχοι στους οποίους η Λιβύη δικαιωματικά ανήκει. Από επιτιθέμενος πλέον ο Καντάφι βρίσκεται αμυνόμενος σε μια εισβολή. Οι συμμαχικές δυνάμεις βομβάρδισαν οικήματα και κατέστρεψαν την αεροπορία της χώρας βομβαρδίζοντας παράλληλα και άλλους επίγειους στόχους.

Η επέμβαση στη Λιβύη έχει ξεφύγει εντελώς από τους διακηρυγμένους από τον ΟΗΕ στόχους της και την όποια νομιμότητα προφασίστηκε. Η ίδια η αραβική λίγκα που έπαιξε αποφασιστικό ρόλο στη λήψη της απόφασης για την επιβολή ζώνης απαγόρευσης πτήσεων, σήμερα στέκεται επιφυλακτική απέναντι στην επιχειρησιακή αυθαιρεσία και ανομία των συμμαχικών δυνάμεων. Με αυτήν και μόνο την έννοια, ο Καντάφι νομιμοποιείται να κάνει δηλώσεις του τύπου «η Λιβύη δε σας ανήκει, η Λιβύη ανήκει στους Λίβυους», ότι αυτή συμμαχική επέμβαση είναι μια απόπειρα αποικειοποίησης, μια σταυροφορία για τα πετρέλαια της Λιβύης και να απειλεί με αντίποινα. Ο Καντάφι δεν είναι κανάς καινούριος. Έχει δεκαετίες πείρας στο διπλωματικό παιχνίδι, έχοντας βρεθεί σε διάφορες άβολες θέσεις σε σχέση με αυτό και ξέρει πότε να πιέζει και πότε να ελίσσεται με γνώμονα πάντα το δικό του συμφέρον.

Σε σχέση με την κατάσταση στη Λιβύη, υπήρχε πάντα και ο δρόμος της επιβολής κυρώσεων. Οι κυρώσεις όμως μπορεί να έχουν το δικό τους βαρύτατο ανθρωπιστικό τίμημα όπως έγινε με την περίπτωση του εμπάργκο κατά του Ιράκ τη δεκαετία του 1990. Παρά ταύτα στην επιλογή της επιβολής κυρώσεων επέμενε το IPB (International Peace Bureau), και ήταν μια επιλογή που μάλλον φαινόταν ελκυστικότερη στα μέλη του ΟΗΕ που απείχαν από το ψήφισμα του ΟΗΕ για την «ανθρωπιστική παρέμβαση» στη Λιβύη -την Κίνα, τη Γερμανία, τη Ρωσία, τη Βραζιλία και την Ινδία.

Στις 17 Μαρτίου και γνωρίζοντας τις αντιρρήσεις των ηγεσιών των συγκεκριμένων χωρών, ο Καντάφι «φλέρταρε» μαζί τους επιχειρώντας να τους δελεάσει με τα Λιβυκά πετρέλαια τα οποία όπως είπε δε θα τα δινε πλέον στη Δύση καθώς προτιμούσε να συνεργάζεται με Ρωσικές, Κινέζικες και Ινδικές εταιρίες2…

Το παιχνίδι με τις εταιρίες ήταν αυτό που ουσιαστικά ξανάνοιξε τις πόρτες του δυτικού κόσμου για τον διαχρονικά δικτάτορα και παρέγραψε το «τρομοκρατικό» παρελθόν του. Ανάμεσα σε άλλα, ο Καντάφι έσφιξε χέρια με τον βραβευμένο με νόμπελ Ειρήνης Ομπάμι, έγινε δεκτός από το Σαρκοζί στο Παρίσι σε μια επίδειξη χλιδής ανοίγοντας τη Λιβύη στη γαλλική επιχειρηματικότητα και υπέγραψε με την κυβέρνηση Παπανδρέου μνημόνιο συνεργασίας φημολογούμενου ύψους 110 δις!

Η ολική επαναφορά του Καντάφι είχε να κάνει μόνο με την εταιρική απληστία. Όταν οι δυτικοί «ηγέτες»-μαριονέτες της οικονομοκρατίας, κάναν business με τον Καντάφι ξέραν πολύ καλά με ποιον είχαν να κάνουν ακόμη και σε οικονομικό επίπεδο. Σύμφωνα με διαβαθμισμένο έγγραφο του State Department του 2009 «Η Λιβύη είναι μια κλεπτοκρατία στην οποία το καθεστώς … έχει άμεσα συμφέροντα σε οτιδήποτε αξίζει να αγοραστεί ή να πουληθεί…»3. Κάτι σαν την Ελλάδα χωρίς τα δυτικά προσχήματα.

Με την ατυχή για τον Καντάφι συγκυρία των αραβικών (και όχι μόνο) κινημάτων, το μέλλον του και κατ’ επέκταση οι επιχειρηματικές συμφωνίες κρίνονται επισφαλής. Η Δύση ψάχνει για τον εταίρο της στη μεριά των επαναστατών. Ο πόλεμος θα εξασφαλίσει κέρδη για τις εταιρίες έτσι και αλλιώς μέσω τριών κυρίως μηχανισμών

Οι σύμμαχοι ξεστοκάρουν πάνω στις Λιβυκές υποδομές πολεμοφόδια, διαφημίζοντας και τροφοδοτώντας παράλληλα τη στρατιωτική παραγωγή και βιομηχανία τους. Ελπίζουν οι εταιρίες τους να λάβουν μέρος στην ανοικοδόμηση των υποδομών που οι ίδιοι καταστρέφουν. Φιλοδοξούν οι πετρελαϊκές τους εταιρίες να πάρουν το μερίδιο του λέοντος από τα λιβυκά πετρέλαια. Αυτός είναι ο κόσμος των εταιριών των οποίων οι πολιτικοί και δυστυχώς και κατά επέκταση και οι λαοί που αυτοί διαφεντεύουν είναι πιόνια τους…

Ας γευτούμε λίγο περισσότερο από το δηλητηριώδη αμερικάνικο κυνισμό και το πώς αντιλαμβάνεται μερίδα αμερικανών αναλυτών τον πόλεμο μέσα από τη συμβουλευτική που αναπτύσσει ο Karl Muth σε μια «ανοιχτή επιστολή» του προς του Λίβυους επαναστάτες που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Global Policy, ένα σχετικά καινούριο περιοδικό για το οποίο ο George Soros δήλωσε «Το Global Policy παρέχει έγκαιρη ανάλυση για τα σημαντικότερα ζητήματα της εποχής μας. Αυτοί που παρακολουθούν τα παγκόσμια θέματα δε θα θέλουν να το χάσουν».

Ισχυρίζεται λοιπόν χαρακτηριστικά ο Karl Muth στο άρθρο του που τιτλοφορείται «Πως οι επενδυτές μπορούν να σώσουν τη Λιβύη (και να βγάλουν χρήματα κάνοντάς το): «Το λιβυκό πρόβλημα δεν είναι ένα πρόβλημα που θα λυθεί από πολιτικούς. Είναι ένα πρόβλημα για να λυθεί από επενδυτές. Οι τραπεζίτες έχουν πολύ μεγαλύτερη ελπίδα στο να βοηθήσουν τους Λίβυους επαναστάτες από ότι οι διπλωμάτες…

Το πραγματικό πρόβλημα που αντιμετωπίζουν οι επαναστάτες στη Λιβύη είναι ένα πρόβλημα ρευστότητας. Αφήστε με να το επαναλάβω: αυτό που βλέπετε όταν βλέπετε λήψεις του BBC επαναστατών που πολεμούν στη Λιβύη είναι ένα πρόβλημα ρευστότητας.

Ας πούμε ότι υπάρχουν πετρέλαια αξίας 300 δις δολαρίων κάτω από τους άμμους της Λιβύης. Ας πούμε επιπρόσθετα ότι οι επαναστάτες έχουν πιθανότητα ένα προς τρία να ρίξουν την τωρινή κυβέρνηση… Αυτό σημαίνει, ότι ως ηγέτες του μεταβατικού συμβουλίου στη Λιβύη, έχετε 100 δις δολάρια για να παίξετε με αυτά. Ας πούμε ότι για ένα δις δολάρια θα μπορούσατε να προσλάβετε, νοικιάσετε,…, αποκτήσετε τη συμμετοχή αρκετών μισθοφόρων και εξοπλισμού για να παροπλίσετε ή να καταστρέψετε ολοκληρωτικά το παρόν καθεστώς- αυτό είναι μόνο το ένα εκατοστό των κονδυλίων σας.

Το πρόβλημα είναι ότι οι μισθοφόροι δεν θα δουλέψουν για συμβόλαια που τους παραχωρούν μειοψηφικά συμφέροντα σε πετρέλαιο που μπορεί να μην είναι διαθέσιμο στο μέλλον, (για συμβόλαια) που μπορεί να μην είναι εφαρμόσιμα στο μελλοντικό λιβυκό δικαστικό σύστημα. Οι άντρες που διοικούν κορυφαία μισθοφορικά σώματα στην Αφρική δεν κάναν τα λεφτά τους με το να δέχονται κερδοσκοπικά συμβόλαια ως αμοιβή- ούτε ακόμα και όταν είχαν να κάνουν με τους Βέλγους- τα κάναν (τα λεφτά τους) με τον παλαιομοδίτικο τρόπο, με μετρητά στην κάνη του όπλου τους…

Οι επαναστάτες έχουν μια πιθανότητα … να ελέγξουν ένα πολύ μεγάλο περιουσιακό στοιχείο (τη Λιβύη) που έχει κάποια αξία … Μόνο ένα μικρό κλάσμα αυτής της αξίας χρειάζεται για να ενοικιαστούν αρκετοί μισθοφόροι και εξοπλισμοί ώστε να ανατρέψουν την παρούσα κυβέρνηση…

Υπάρχει ένα είδος ατόμου του οποίου η δουλειά είναι να λύνει καταστάσεις όπου οι άνθρωποι χρειάζεται να αξιοποιήσουν μεγάλες, μη ρευστές περιουσίες…

Λέγονται τραπεζίτες επενδύσεων…

Αν οι επαναστάτες ήταν λίγο περισσότερο οικονομικά εκσυγχρονισμένοι θα μπορούσαν να … 1) να κάνουν ελκυστική την περίπτωση επένδυσης σε μια μισθοφορική δύναμη στη Λιβύη… 2) να φτιάξουν ένα business plan το οποίο θα περιλάμβανε την παραχώρηση σε εξωτερικούς επενδυτές μεριδίου των πετρελαϊκών συμφερόντων… 3) να στείλουν κάποιον στη Ν.Υόρκη ή το Λονδίνο να διαπραγματευτεί επενδύσεις με ομάδα τραπεζιτών επενδύσεων με υψηλό βαθμό ανταποδοτικότητας για αυτήν τους την επένδυση…

Αν εσείς είστε οι επαναστάτες και χρειάζεστε περισσότερο προσωπικό και υλικό, πρέπει να το κάνετε τώρα… Και θα σας βγει ακριβό. Διακυβεύεται μια περιουσία πολυδισεκατομμυρίων και υπάρχουν άνθρωποι που θα ασχοληθούν μαζί σας με αυτούς τους όρους. Αν κλείσετε μια συμφωνία σήμερα, θα έχετε λεφτά στο χέρι και θα είσαστε σε θέση να προσλάβετε τους καλύτερους μισθοφόρους και εξοπλισμό, τους καλύτερους δικηγόρους και άλλους συμβούλους… και να επικηρύξετε με μεγάλα ποσά τους κορυφαίους διοικητές που είναι ακόμη πιστοί στον Καντάφι. Πάνω από όλα, θα καταφέρετε να βγείτε από πάνω λέγοντας ότι είχατε σκληρές επιλογές να κάνετε αλλά καταφέρατε να κερδίσετε αυτόν τον πόλεμο με τους δικούς σας όρους αντί να φαίνεστε ανοργάνωτοι, απροετοίμαστοι και υφιστάμενοι των γραφειοκρατικών συσκέψεων του ΟΗΕ.

Οπότε επαναστάτες, τώρα που τα περιουσιακά στοιχεία του Καντάφι έχουν παγώσει, εσείς έχετε όλα τα λεφτά. Είναι ώρα να καλέσετε τους τραπεζίτες και να βάλετε κάποια από αυτά σε χρήση…»4.

Αυτό που για κάποιους είναι πλέον αγώνας ζωής και θανάτου, για τους ανθρώπους του χρηματοπιστωτικού συστήματος είναι μεγάλη επιχειρηματική ευκαιρία. Αυτή είναι, ήταν και θα είναι η επιχειρηματικότητα του πολέμου.

Και σήμερα ο Παπανδρέου την υπηρετεί κινητοποιώντας ένα μικρό κομμάτι του Ελληνικού στρατού προς τη Λιβύη. Ο ελληνικός στρατός υποτίθεται ότι είναι δύναμη αποτροπής. Για αυτό και πληρώνουμε αβάσταχτα ποσά και τα εξοπλιστικά σκάνδαλα που τα συνοδεύουν, για να τον συντηρούμε, όχι για να τον στέλνουμε σε αποικιοκρατικούς πολέμους στο Ιράκ, στο Αφγανιστάν, στη Λιβύη και όπου αλλού μας υποδείξουν. Ο Παπανδρέου ισχυρίζεται ότι η συμμετοχή του Ελληνικού στρατού στις συμμαχικές επιχειρήσεις γίνεται για να μη μείνουμε πίσω στις εξελίξεις. Θα μπορούσε να επικαλεστεί ανωτέρα βία, τη βία της χρεωκοπίας και να μην σπαταλήσει το ένα εκατομμύρια ευρώ που κοστίζει ημερησίως η ελληνική αποστολή. Αλλά ο Παπανδρέου δεν το κανε αυτό.

Κάποτε λέγαμε ότι είμαστε προτεκτοράτο. Δεν είμαστε πλέον ούτε καν αυτό. Η έννοια του προτεκτοράτου σημαίνει ότι παρέχεται κάποια έννοια ασφάλειας από τους «ισχυρούς». Πλέον, καμία τέτοια αίσθηση ασφάλειας δεν παρέχεται και καμιά δύναμη δεν φαντάζει ή επιθυμεί να είναι εγγυήτρια δύναμη για την Ελλάδα σε οποιοδήποτε πεδίο. Οι ελληνικές κυβερνήσεις έχουν μετατρέψει την Ελλάδα σε μια υποτελή και απόλυτα εξαρτημένη χώρα, σε έναν ψύλλο τσίρκου που πηδάει όποτε του το υποδεικνύουν οι εκπαιδευτές του. Η υποταγή της Ελλάδας δεν φέρει καμιά αίσθηση ασφάλειας. Αντίθετα, νέοι κίνδυνοι εισάγονται κάθε μέρα.

Ο ΓΑΠ, απειλεί να αποδομήσει τις φιλικές σχέσεις που έχτισε οι πατέρας του με τον αραβικό κόσμο, στέλνοντας Ελληνικά στρατεύματα εκεί που δεν τα σπέρνουν, εισάγοντας νέα ρίσκα. Με δεδομένη πλέον την έκταση του μουσουλμανικού στοιχείου στην Ελλάδα και με το εξαιρετικά μακρινό αλλά πιθανότερο από ποτέ ενδεχόμενο της δημιουργίας ενός παναραβικού ή ακόμη χειρότερα πανισλαμικού τόξου, ο Παπανδρέου βάζει τη χώρα στη μάτι ενός κυκλώνα που μπορεί στο μέλλον να δημιουργηθεί.

Η απρονοησία και η επικινδυνότητα έχουν φτάσει πλέον στο απόγειο τους. Η ισραηλινή κυβέρνηση προείδε τις εξελίξεις σε σχέση με τον αραβικό κόσμο και προσέγγισε πρωτίστως την κυπριακή αλλά και την Ελληνική πλευρά. Δεν είναι η ελληνική οικονομία αυτό που ενδιαφέρει τους Ισραηλινούς. Είναι η γεωπολιτική της θέση σε ένα σύμπαν όπου οι πάτρωνες του Ισραήλ, οι ΗΠΑ, χάνουν τα πατήματα τους στον αραβικό κόσμο.

Κάπως έτσι λοιπόν, η κυβέρνηση ΓΑΠ μας εισάγει σταδιακά σε ένα δίλλημα και σε όλους τους κινδύνους που αυτό περιέχει, σε ένα δίλλημα που ποτέ πριν δεν είχαμε κληθεί να αντιμετωπίσουμε, σε ένα δίλλημα που ποτέ πριν δεν είχε χρειαστεί να αντιμετωπίσουμε. Σε ένα δίλλημα αχρείαστο που η κάθε του επιλογή ενέχει υψηλά ρίσκα: Δυτικός κόσμος ή Αραβικός. Συγχαρητήρια κύριε Έπαρχε. Μόλις δημιουργήσατε μια νέα σειρά κινδύνων για την χώρα σας.