Δέκατη διεθνής έκθεση βιβλίου στη Θεσσαλονίκη, Μάης του 2013, μέσα σε βαρύ κλίμα, μάλλον η τελευταία αυτής της φάσης. Τι ΕΚΕΒΙ και τι ΕΣΠΑ μου λέτε, πάνε αυτά, τώρα λείπουν εκδότες, συγγραφείς, ποιητές, φίλοι χιλιάδες νέοι επισκέπτες άλλων ετών. Ελάχιστοι εν ειδει καρέτα-καρέτα κυκλοφορούν στους διαδρόμους αμήχανα, ανάμεσα σε βιβλία α-πώλητα… του ενός ευρώ, ανάμεσα σε μικρά ηρωικά βιβλιοπωλεία που δεν ξέρουν αν του χρόνουθα υπάρχουν. Μπροστά στο περίπτερο της ΜΕΓΑΛΗΣ, δηλαδή γκρέιτ, μπρίτεν, με μικρά γράμματα, πεζά, παίζει ένα σύνολο κλασικής μουσικής, σε μινόρε, μπροστά στο ΣΑΙΞΠΗΡΙΚΟΝ. Του Γιάννη Χατζηγώγα. 
 

Ads

Τζίρος στην περιοχή του μηδενός, αναγνωστικό κοινό απόν, άραγε διαβάζει κανείς πιά, ποιό είναι το μέλλον του βιβλίου;
 
Έξω,στον περιβάλλοντα χώρο της έκθεσης βιβλίου, το νεκροταφείο της διεθνούς έκθεσης Θεσσαλονίκης, πάλαι ποτέ κραταιά, αμφότερα, η καθαρεύουσα ταιριάζει καλύτερα. Δις ιζ δη πλέης τζεντελμεν, αυτή είναι η εποχή μας, κυρίες μου.
 
Μαζί με την αναμενόμενη ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, αναμένουμε την ανακεφαλαιοποίηση των εκδοτικών οίκων, τα γουόραντς των μελλοντικών βιβλίων, πιθανών μπεστ σέλερς, όταν οι νέοι αναγνώστες μάθουν ξανά ανάγνωση και γραφή… μήγαρις έχω άλλο στο νου μου…
 
Εξαίρεση σε όλα αυτά μία φράση που συγκρατώ από την σεμνή τιμητική εκδήλωση για τον Μαρωνίτη, όπου όρθιος διαβάζει και μιλά με τη βραχνή φωνή του… «Το δασκαλίκι της συνεχους μαθητείας», κρατώ μια φράση κλειδί για όλα όσα ακούσαμε ελαφρά δακρυσμένοι.
 
Λίγα μέτρα πιο πέρα το παλαί ντε Σπόρ, με καινούργια την αίθουσα «ΝΙΚ ΓΚΑΛΗΣ ΧΩΛ», κάλλιο αργά παρά ποτέ, πιό μακριά ανατολικά ο συμπαίκτης του ΓΙΑΝΝΑΚΗΣ προπονητής της εθνικής Κίνας στο μπάσκετ, κι η ελληνική αποστολή στο Πεκίνο, νι χάο;
 
Χρειάζεται τεράστια υπομονή ώσπου να τελειώσουν όσα δεν πάνε παραπέρα, να ξεκολλήσουμε από τα ψεύτικα διλήμματα, μνημόνιο-αντι μνημόνιο, αρχαία σκουριά-χρυσάφι, υπανάπτυξη-διαφθορά, δεξιά-αριστερά, εμφύλιος-θάνατος…
 
Μας περιμένουν απαντήσεις στα αληθινά ερωτήματα …ανάπτυξη περιβάλλον, απασχόληση, μετα – το- μνημόνιο…
 
Λίγο η περισσότερο, από μας εξαρτάται αν θα βουλιάξουμε στο προσωρινό θανατηφόρο κλίμα αποχώρησης της παρακμής των 40 χρόνων, που κρατάει πολύ και μας κουράζει … η αν θα προχωρήσουμε παραπέρα στον νέο κόσμο που ξεπροβάλλει δειλά-δειλά ,που σκάει μύτη,αν θα φτιάξουμε τα καινούργια μας τραγούδια, που θα θυμίζουν το… «η ζωή τραβάει την ανηφόρα,με σημαίες και με τραγούδια»…  η το   «νέοι καιροί ξημερώνουμε πάλι…» η και θάναι-που ξέρεις- καλύτερα, πολύ καλύτερα από αυτά. Πότε θα τραγουδήσουμε ξανά;
 
Το κείμενο αυτό αφιερώνεται με αγάπη στον Δημήτρη Μαρωνίτη που, διαβάζοντας όρθιος μας θύμισε μέρες  του 1968 και μέρες του 1974, όπου …που να σας εξηγώ… ρωτείστε κάποιον που να ήταν εκεί επιτόπου…