Θα ήθελα να γράψω κάποια στιγμή ένα βιβλίο, για ένα δυστοπικό κόσμο.

Δεν θα έχει zombie, ούτε θα έχει κυριαρχήσει η τεχνητή νοημοσύνη.

Θα έχει (δωρεάν) ζωντανή (ή μαγνητοσκοπημένη) μετάδοση δολοφονιών.

Συγγενείς, φίλοι και γνωστοί θα βλέπουν τους δικούς τους ανθρώπους να δολοφονούνται, μόνο που δεν θα πρόκειται για τηλεπαιχνίδι.

Κάποιοι βέβαια δεν θα μαθαίνουν και ποτέ τι απέγιναν οι δικοί τους. Μπορεί να πνίγηκαν σε κάποιο ναυάγιο, ή να τους επαναπροώθησαν. Θα περιμένουν κάποιο νέο για χρόνια, αλλά μάταια.

Σε αυτόν τον κόσμο θα υπάρχουν «καλοί» και «κακοί» μετανάστες. Ας πούμε ότι στην πρώτη κατηγορία θα ανήκουν αυτοί που διαθέτουν μια συγκεκριμένη απόχρωση δέρματος, ή/και γεμάτο πορτοφόλι. Τώρα που το σκέφτομαι, μάλλον το βασικό κριτήριο θα είναι το δεύτερο…

Οι «κακοί», όπως είναι λογικό, αφού είναι «κακοί» εξ ορισμού, θα κατηγορούνται για τα πάντα, για ό,τι μπορεί να φανταστεί κανείς, μιας και πάντα οι «Άλλοι» θα φταίνε. Και ίσως ο θάνατος να είναι τελικά η τιμωρία τους.

Σε αυτό τον κόσμο, εάν δεν έχεις εισιτήριο, λυπούμαστε αλλά ίσως σε πετάξουμε έξω από το λεωφορείο/μετρό/καράβι. Η ευθύνη είναι δική σου: «Η Διεύθυνση δεν φταίει».

Ξέχασα επίσης να πω ότι σε όσους αρέσουν οι live μεταδόσεις θα λατρέψουν αυτόν τον κόσμο, αφού εκτός από δολοφονίες, θα μπορούν να παρακολουθήσουν και ζωντανά κάποιο κυνήγι, όχι ζώων, αλλά ανθρώπων. Τα έξοδα της μετάδοσης τα αναλαμβάνουν φυσικά οι «κυνηγοί».

Γιατί όμως αυτή η φρίκη μεταδίδεται συχνά; Μα για να γίνει συνήθεια. Θα παρακολουθείς μια δολοφονία, στη συνέχεια μια συνταγή για κεφτεδάκια, έπειτα «πώς να χάσετε κιλά σε μια εβδομάδα» και μετά ίσως ξανά μια δολοφονία, έναν ξυλοδαρμό, τελοσπάντων κάτι βίαιο.

Σε αυτό τον κόσμο, μέσα σε διάστημα μόλις λίγων ωρών, μια πόλη/ένα δάσος θα καίγεται, και μια άλλη πόλη θα πλημμυρίζει.

Σημαντικό είναι εδώ να επισημάνω πως σε αυτό το υποθετικό σενάριό μου, ένα πολύ μικρό ποσοστό των ανθρώπων κατέχει τον πλούτο, με τους υπόλοιπους υποτελείς, με ό,τι αυτό συνεπάγεται.

Επίσης, ο κόσμος αυτός ίσως μοιάζει και λίγο στο «1984», αφού οι λέξεις θα έχουν χάσει το νόημά τους, ή έχουν λάβει ένα διαφορετικό: «Πρόληψη», «ευθύνες», «προσαρμοστικότητα», «ανάπτυξη», «κρίση», «φασισμός», όλα αυτά αλέθονται σε έναν συγκεκριμένο μύλο, αποκτώντας ένα καινούριο νόημα. Έτσι, οι άνθρωποι θα βρίσκονται μονίμως σε μια σύγχυση, αφού εάν το νόημα αλλάζει διαρκώς με βάση τις επιταγές της εξουσίας, τότε τελικά είναι και δύσκολο να βρεθεί.

Βέβαια, θα υπάρχει και μια διευκόλυνση. Όταν κάποιος θα πρέπει να περιγράψει μια τραγωδία, θα αρκούν μόλις λίγες λέξεις, κι έτσι δεν θα κουράζεται μέχρι να βρει τις σωστές: «ακύρωση χημειοθεραπειών», «προσφυγικό ναυάγιο», «θάνατος εν αναμονή ασθενοφόρου», «σφαίρα στο κεφάλι για λίγα ευρώ βενζίνη». Είδατε, μέσα σε μόλις λίγες λέξεις, σαν τον Χέμινγουει.

Από αυτόν τον κόσμο λοιπόν, θα έχεις 112 λόγους για να φύγεις…

* «Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις είναι συμπτωματική»