Το σημαντικότερο πράγμα που έδωσε στον ανθρώπινο πολιτισμό η Ευρώπη (ό,τι μάθαμε να λογαριάζουμε ως «Ευρώπη»), ο ευρωπαϊκός πολιτισμός εν γένει, είναι η ανάδυση (μέσα από αιώνες αίματος, σφαγών, γενοκτονιών, μίσους, φανατισμού, αποικιοκρατίας και εκμετάλλευσης) της λεγόμενης ανθρώπινης ηθικής αρχής.

Πως κάθε ανθρώπινη ζωή έχει αξία ιερή, μοναδική και ανεπανάληπτη – και πως κανένας δεν δικαιούται στο όνομα της θρησκείας, της «πατρίδας», του «Θεού», του «διαβόλου», του κέρδους, της εξουσίας, του ρατσισμού, της όποιας ιδεολογίας να χαλάσει αυτή την ζωή, να την αφανίσει, να την καταστρέψει, την φαλκιδεύσει, να την διασύρει, να την ταπεινώσει.

Είναι το κορίτσι με τα σπίρτα, ο μολυβένιος στρατιώτης, ο Γιάννης Αγιάννης, ο Γαβριάς, η Φαντίνα, ο Κουασιμόδος, ο Όλιβερ Τουίστ, ο Μικρός Πρίγκιπας, είναι ο Σπινόζα, ο Έρασμος, ο Ρουσώ, ο Βολταίρος, ο Κάντ, είναι το Αηδόνι που τρυπιέται από το τριαντάφυλλο, το “Χαμίνι” και ο “Κλέφτης Ποδηλάτων”.

Εδώ και είκοσι χρόνια αυτή η αρχή, το πυρηνικό κύτταρο του Ευρωπαϊκού πολιτισμού, δεν αποτυπώνεται, δεν αντικρίζεται, δεν βρίσκεται στις εκλογικές κάλπες της Ευρώπης. Για την ακρίβεια, από την κάλπη βγαίνει το ακριβώς αντίθετο: η ολοένα πιο ωμή απαξία της ύπαρξης και της ιερότητάς της. Οι πολίτες της μπροστά στην κάλπη γίνονται είτε κυνικοί παλιάνθρωποι, είτε αγωγοί του φοβικού μίσους.

Γίνονται ακροδεξιοί.

Προτού χαθεί όμως η μάχη της κάλπης, χάθηκε μια προηγούμενη ηθική μάχη. Eφόσον οι πολίτες αποδέχτηκαν τα Pushback, αποδέχονται την βασική αρχή της απανθρωποποίησης όσων λογαριάζονται περιττοί και απόβλητοι.

Το τρεμάμενο ανθρώπινο σώμα δεν είναι πια ιερό – είναι ένα ακαθόριστο αντικείμενο. Εφόσον παραχωρήσεις μέσα σου έστω κι ένα τετραγωνικό χιλιοστό σε αυτή την φριχτή παραδοχή, τα υπόλοιπα θα έρθουν σαν από μόνα τους.

Οπότε, ξανά και ξανά, κι ας ακούγεται κοινότοπο: Να ξέρετε πως αυτό που ακούτε είναι σφύριγμα τρένου.