“Φτιάξαμε ένα τέρας στην Ευρωζώνη”, έγραφε πρόσφατα στο “Spiegel” ο διάσημος Γάλλος οικονομολόγος Τομά Πικετί. Και αυτό το “τέρας” είναι εδώ. Βρυχάται. Και φοβίζει. Ίσως γιατί… φοβάται το ίδιο, ίσως γιατί το αφήσαμε να μεγαλώσει ανεξέλεγκτο. Και γι’ αυτό όχι μόνο βρυχάται αλλά και δαγκώνει. Και όχι μόνο δαγκώνει αλλά προσπαθεί να κατασπαράξει τα παιδιά του. Κυρίως τα… άτακτα ή αυτά που ρέπουν προς την… αταξία. Δεν πεινάει. Ούτε κινδυνεύει. Αλλά μόνο έτσι μπορεί να επιβιώσει, τρώγοντας και πίνοντας σάρκες και αίμα.

Μακάβρια η υπερβολή, αλλά μπορεί, στην υπερβολή της, να απεικονίσει τη σημερινή πραγματικότητα, έτσι όπως διαμορφώθηκε από τις τελευταίες εξελίξεις και την τροπή που πήραν οι διαπραγματεύσεις της χώρας με τους δανειστές. Και η σημερινή ημέρα, Σάββατο 27 Ιουνίου 2015, θα μείνει στην Ιστορία. Ό,τι και αν γίνει στις Βρυξέλλες, είτε υπάρξει συμφωνία στο Eurogroup είτε όχι, η ημέρα θα μνημονεύεται από τους ιστορικούς του μέλλοντος ως ημέρα καμπής, μια σκοτεινή ημέρα και για την Ελλάδα και για την Ευρώπη.

Θα είναι ημέρα καμπής γατί αύριο τίποτα δεν θα είναι όπως χθες και για την Ελλάδα και για την Ευρώπη. Και θα είναι σκοτεινή γιατί οι όποιες εξελίξεις δεν θα είναι αποτέλεσμα πολιτικών, οικονομικών ή γεωστρατηγικών επιλογών αλλά πολιτικών και άλλων επιβουλών και μεθοδεύσεων. Μεθοδεύσεων που άρχισαν από την επόμενη ημέρα των εκλογών του Ιανουαρίου, εντάθηκαν προοδευτικά στην πορεία και κορυφώθηκαν τις τελευταίες ημέρες, που συγκλόνισαν την Ελλάδα, την Ευρώπη και ολόκληρο τον κόσμο.

Γιατί όλα αυτά; Γιατί το «τέρας της Ευρωζώνης», που περιγράφει ο Πικετί, δεν δέχεται αντιρρήσεις και δεν ανέχεται αμφισβητήσεις. Και αποφασίζει να κατασπαράξει το… άτακτο παιδί του μόνο και μόνο επειδή επέλεξε να ακολουθήσει άλλη πορεία και διαφορετική διαδρομή. Γιατί αποφάσισε να πει το αυτονόητο: ότι τα “τέρατα¨ αρέσουν μόνο στα… παραμύθια. Και ότι στην πραγματική ζωή, στην πολιτική και στην οικονομία, είναι επικίνδυνα. Αυτά είναι που έχει κάνει απωθητική, σχεδόν αποκρουστική, τη σημερινή εικόνα της Ευρώπης. Πολιτικά, οικονομικά και κυρίως κοινωνικά.

Είναι οικονομικά και κοινωνικά αποκρουστική γιατί, στο όνομα της πειθαρχίας, των κανόνων και των κανονισμών, διευρύνει τις οικονομικές ανισότητες, αδιαφορεί για τους ανθρώπους και έχει μετατρέψει σε… κανόνα τη φτώχεια, την ανεργία και την κοινωνική περιθωριοποίηση.

Και είναι πολιτικά αποκρουστική γιατί δεν σέβεται το στοιχειώδες δημοκρατικό δικαίωμα ενός λαού, του ελληνικού εν προκειμένω, όταν ψηφίζει, να το κάνει και για να εγκρίνει αλλά και για να απορρίψει, να αλλάξει πολιτικές. Γιατί θεωρεί την κυβέρνησή του ως “ταραξία” στην Ευρώπης και επιχειρεί να την πνίξει, αδιαφορώντας αν έτσι πνίγει και μια ολόκληρη χώρα και έναν ολόκληρο λαό.

Οι δέκα ημέρες που συγκλόνισαν τον κόσμο

Τα ζήσαμε όλα αυτά πέντε μήνες τώρα, αλλά αυτό που είδαμε τις τελευταίες δέκα ημέρες, που… συγκλόνισαν τον κόσμο, ξεπερνά κάθε προηγούμενο. Είδαμε τον… φιλέλληνα Γιούνκερ να βάζει το πρώτο καρφί στο σώμα της Ελλάδας και να κάνει… μούτρα στον Τσίπρα όταν αυτός απέρριψε την πρώτη πρόταση των δανειστών, που καταργούσε το ΕΚΑΣ και προκαλούσε ηλεκτροσόκ ανεβάζοντας στο 23% τον ΦΠΑ στο ηλεκτρικό ρεύμα.

Είδαμε τον μονίμως συνοφρυωμένο Σόιμπλε να απορρίπτει μονίμως τα πάντα, τη Μέρκελ να τον ακολουθεί και τον Ντάισελμπλουμ να ακολουθεί παντού και τους δύο. Και είδαμε δυστυχώς ηγέτες μεγάλων χωρών όπως η Γαλλία και η Ιταλία να θέλουν να πουν κάτι διαφορετικό αλλά στο τέλος να μη λένε τίποτα. Σε κάθε πρόταση της ελληνικής πλευράς, που κινούνταν στο όριο ή και έξω από το όριο της δικής της εντολής, οι δανειστές απαντούσαν με τελεσίγραφα και ζητούσαν ακόμα περισσότερα και ακόμα πιο απαράδεκτα μέτρα.

Και κάπως έτσι φθάσαμε στο αδιέξοδο. To “τέρας” δεν τιθασεύεται και οι απαιτήσεις του δεν αντέχονται. Δεν καταπίνονται. Αυτό που επίσης δεν καταπίνεται εύκολα είναι και η στάση της εγχώριας οικονομικής ελίτ. Η οποία, μπορεί να ορκίζεται νυχθημερόν στον Θεό, την πατρίδα και την Ευρώπη, εν τούτοις, όταν τα πράγματα ζορίζουν, την… κάνει με ελαφρά πηδηματάκια. Και από την ασφάλεια της Ελβετίας και των νησιών Κέιμαν δεν παρακολουθεί απλώς τη… Ρώμη να καίγεται αλλά πετάει και… μολότοφ στους πυροσβέστες. Το ίδιο κάνουν και οι εκπρόσωποι, παλιοί και νέοι, του πολιτικού κατεστημένου.

Λογαριάζουν χωρίς τον… ξενοδόχο

Αυτοί, σε πλήρη σύγχυση και στρατηγικό αδιέξοδο, αφού είδαν το σενάριο της αριστερής παρένθεσης να μην επιβεβαιώνεται και αφού ξεσάλωσαν κατηγορώντας την κυβέρνηση άλλοτε γιατί δεν υπογράφει και άλλοτε γιατί υπογράφει τη συμφωνία με τους δανειστές, τώρα αλλάζουν τροπάριο. Την ώρα που η χώρα τους δίνει τη μεγαλύτερη μάχη στη σύγχρονη πολιτική της ιστορία, “γαλάζια”, “πράσινα” και… σιγανά “ποτάμια” συνωστίζονται στους διαδρόμους της Κομισιόν, ανταγωνίζονται για την εύνοια και το… χρίσμα των δανειστών και εμφανίζονται πρόθυμοι να παίξουν στο βρόμικο παιχνίδι της ανατροπής της κυβέρνησης. Ο καθείς με τα μέσα που διαθέτει. Ο ένας, ο Αντ. Σαμαράς, και από το εξωτερικό παρακαλώ, διαλαλεί την… πραμάτεια του υποσχόμενος αυτό που γνωρίζει καλά: την εκτροπή στο εσωτερικό και τη συγκρότηση μιας νέας κυβερνητικής πλειοψηφίας, χωρίς τον Τσίπρα. Το ότι ο Τσίπρας είναι πρόσφατα εκλεγμένος πρωθυπουργός, λίγη σημασία έχει. Και ο Μητσοτάκης το ’93 εκλεγμένος ήταν. Νέα πλειοψηφία από την παρούσα Βουλή θα ήθελε και ο Βενιζέλος, ενώ ο άλλος, ο Σ. Θεοδωράκης, τους ξεπερνά και τους δυο. Αυτός μπαίνει στο… ψητό προτείνοντας μέτρα α λα ΔΝΤ με περικοπές δαπανών του Δημοσίου και ουχί αυξήσεις φόρων στις επιχειρήσεις. Και σαν έτοιμος από καιρό δηλώνει έτοιμος να στηρίξει τον Αλέξη Τσίπρα προκειμένου να γίνει επιτέλους Καμμένος στη θέση του Καμμένου.

Όλα αυτά βεβαίως στους διαδρόμους και στα ξενοδοχεία των Βρυξελλών. Από τα οποία όμως λείπει ο… ξενοδόχος, ο ελληνικός λαός, ο οποίος μαζί με τη μάχη της επιβίωσης βάζει ψηλά τη μάχη και της αξιοπρέπειας και της ενότητάς του. Γιατί όποια και αν είναι η κατάληξη των διαπραγματεύσεων, μεγαλύτερος ακόμα και από τη χρεοκοπία είναι ο κίνδυνος να κλονιστεί η αξιοπρέπεια, να χαθεί η ενότητα ενός λαού, να… φαγωθούμε δηλαδή μεταξύ μας. Να οδηγηθούμε δηλαδή σε έναν νέο πολιτικό και κυρίως κοινωνικό διχασμό. Τον ζήσαμε στο παρελθόν και τον πληρώσαμε ακριβά ως χώρα, ως έθνος και ως κοινωνία. Μπορούμε να τον αποφύγουμε. Με ψυχραιμία, αποφασιστικότητα, σύνεση και λογική. Αρκεί να απομονώσουμε τους κήρυκες του διχασμού και να μάθουμε να… κουβεντιάζουμε ήσυχα και απλά για όλους και για όλα. Αρκεί να αρθούν ΟΛΟΙ στο ύψος των περιστάσεων, είτε υπάρξει είτε δεν υπάρξει σήμερα συμφωνία.

Πηγή: Αυγή