Έμαθαν για τη σύγκρουση των τρένων από την τηλεόραση. Ήξεραν ότι η κόρη τους ήταν μέσα. Τους είπαν ότι οι επιβάτες θα μεταφέρονταν με λεωφορεία στη Θεσσαλονίκη. Έφυγαν από τη Βέροια και πήγαν εκεί. Στον δρόμο τηλεφωνούσαν στον ΟΣΕ για να μάθουν κάτι, δεν απαντούσε κανείς. Φτάνοντας, βγήκε μια υπάλληλος security και τους είπε ότι έρχονται τα λεωφορεία. Ρώτησαν σε ποιο λεωφορείο είναι μια επιβάτης με το όνομα της κόρης τους. Η υπάλληλος security τους είπε ότι δεν γνωρίζουν και να περιμένουν.

Έφτασε το πρώτο λεωφορείο. Το κορίτσι τους δεν κατέβηκε. Ήρθαν το δεύτερο και το τρίτο. Ούτε εκεί. Ούτε στο τέταρτο ήταν. Ρώτησαν τί συμβαίνει και τους είπαν ότι δεν υπάρχει επόμενο λεωφορείο. Όσοι ήταν να φτάσουν στη Θεσσαλονίκη, είχαν φτάσει. Τρόμος.

Τους συναντήσαμε έξω από το Γενικό Νοσοκομείο της Λάρισας. Ξέρουν ότι το κορίτσι χάθηκε για πάντα. Έχουν δώσει DNA και περιμένουν την ταυτοποίηση. Είχαν μόλις ενημερωθεί από την υφυπουργό Υγείας και τους υπόλοιπους αρμόδιους. Αλλά εκείνοι δεν ένιωθαν καθόλου ενημερωμένοι. Ένιωθαν στο απόλυτο σκοτάδι. Κανείς δεν μπορούσε να τους πει σε ποιο βαγόνι ήταν το κορίτσι. Αν είχε βρεθεί κάτι. Πότε να περιμένουν τι. Τους έλεγαν μόνο να περιμένουν τηλεφώνημα.

Μέσα στα πολλά που τους έπνιγαν ήταν πως η ψυχίατρος που πήγε να βοηθήσει τη μητέρα αφαιρούνταν, έχανε την προσοχή της, σαν να σκεφτόταν κάτι άλλο. Δύσκολα τα πράγματα και για την ψυχίατρο με τόσο κόσμο εκεί, μέσα στον πόνο. Από την άλλη, πώς μπορεί η μάνα που έχασε το παιδί της να αντέξει μια αφηρημένη ψυχίατρο;

Το ζευγάρι αυτό έμεινε στη Λάρισα. Ένα άλλο ζευγάρι είχε γυρίσει στην πόλη του. Το φοβήθηκαν το τόσο κοντά, μας είπε ο θείος του φοιτητή που είχε έρθει για την ενημέρωση, ως ο πιο ψύχραιμος. Του είπαν να περιμένουν τηλεφώνημα.

Γύρισε κι εκείνος πίσω, τι να κάνει. Όλοι οι κοντινοί συγγενείς στο σπίτι, κοιτάζοντας τα τηλέφωνα, μήπως και χτυπήσουν. Έχουν ήδη πένθος ή δεν έχουν; Δεν έχουν μιλήσει με γραφείο κηδειών. Δεν θέλουν ακόμα. Έχουν χάσει παιδί αλλά έχουν και μεγάλη αγωνία.

Ακούνε τους αρμόδιους να λένε για 24 ταυτοποιήσεις σορών. Είναι η δική τους; Κοιτούν τα τηλέφωνα με ακόμα μεγαλύτερη ανυπομονησία. Η νύχτα έπεσε για τα καλά αλλά τίποτα. Θα ήθελαν να λάβουν ένα τηλεφώνημα από τις Αρχές, κάποιος να τους πει «ελάτε από το νοσοκομείο να παραλάβετε» ή «δεν είστε στους 24». Κανένα τηλεφώνημα. Σιγή ασυρμάτου.

Στην Ιλιάδα του Ομήρου, ο Πρίαμος ικέτευσε τον Αχιλλέα να του δώσει την σορό του Έκτορα. Ό πατέρας ήθελε να αποδώσει τιμές στον νεκρό γιο του και η οικογένεια να αποχαιρετήσει το παιδί της, τον άνδρα, τον φίλο. Ο Αχιλλέας τελικά έδωσε τη σορό και ήταν μια μικρή παρηγοριά αυτή για τον Πρίαμο, την Εκάβη και την Ανδρομάχη. Είχαν τον νεκρό τους.

Πολλοί από τους συγγενείς των φοιτητών που σκοτώθηκαν στη μοιραία αμαξοστοιχία το βράδυ της Τρίτης, δεν έχουν τίποτα. Φοβούνται μήπως μείνουν με το τίποτα, με κάποιο άδειο φέρετρο ή ένα καμένο πόδι. Πονούν, οργίζονται, φοβούνται. Είναι στιγμές που τα ερωτήματα για τον θάνατο γίνονται πιο βαριά από τον ίδιο τον θάνατο. Η απώλεια του παιδιού τους ήταν η αρχή. Και μέχρι το βράδυ της Πέμπτης, δεν υπήρχε κάτι που να δείχνει πού είναι το τέλος.