Ας ξεκινήσουμε πρώτα από το τι δεν κρίνεται και αυτό είναι η ελληνική κυβέρνηση. Αυτά που συμφωνήθηκαν ως προαπαιτούμενα έχουν ήδη ψηφιστεί. Η κατάσταση της οικονομίας είναι άθλια, όπως σταθερά άθλια παραμένει από τότε που ο Γεώργιος Α. Παπανδρέου, μας ανακοίνωσε περιχαρής από το Καστελλόριζο τη «σωτηρία μας». Άρα, κριτήριο του τύπου «ναι μεν αλλά δεν πετύχατε εκείνο ή τον άλλο στόχο» δεν υφίσταται, αν θέλει κανείς να είναι τίμιος. Συνεπώς, εμείς ό,τι ήταν να κάνουμε  το έχουμε κάνει και ο λόγος είναι στους θεσμούς.

Όμως οι εταίροι και δανειστές μας κάθε άλλο παρά ευθείς είναι. Υπάρχει μια αναμέτρηση εντός της ΕΕ, που χάρις στην Ελλάδα ήρθε στην επιφάνεια και οξύνθηκε. Αυτή μεταξύ του μερκελικού μπλοκ, της Γερμανίας και των δορυφόρων της και των άλλων χωρών που επιμένουν σε μια ανοιχτή, δημοκρατική Ευρώπη. Σίγουρα όχι σε μια Ευρώπη – αντίγραφο της Γερμανίας. Το ποιος θα επικρατήσει δεν το ξέρουμε, αν και ως τώρα σε αντίστοιχες περιπτώσεις επεβλήθη η κα Μέρκελ. Ναι μεν έχει κάποια όρια η δύναμή της, αλλά ο τρέχων συσχετισμός δυνάμεων δείχνει ότι θα κυριαρχήσει και πάλι, όσο κι αν επιθυμούμε το αντίθετο.

Τι σημαίνει, όμως, μη – συμφωνία;

Ότι θα δίνουν δανεικά τόσα ώστε ίσα- ίσα να πληρώνονται οι δόσεις των δανείων (τους). Γιάννης κερνά Γιάννης πίνει δηλαδή. Εμείς οφείλουμε να ενημερώσουμε ευρωκοινοβούλιο, διεθνή ΜΜΕ, την ευρωπαϊκή κοινή γνώμη για το νέο κατόρθωμα, τη νέα βόμβα στα θεμέλια του ευρωπαϊκού οικοδομήματος που έβαλε η κα Μέρκελ. Δεν έχει σημασία αν θα το σερβίρουν σαν «διαφωνία του Δ.Ν.Τ», ή άρνηση κάποιου κοινοβουλίου, ή μη εκπλήρωση ενός υπο-όρου με ψιλά γραμματάκια. Ας μην κοροϊδευόμαστε. Όπως και να το πλασάρουν θα πρόκειται για πολιτική απόφαση σχετιζόμενη με τις ισπανικές εκλογές.

Οπότε, τι κάνουμε αν δεν προκύψει συμφωνία;

Να πρωτοτυπήσουμε και να αντιμετωπίσουμε το θέμα με ψυχραιμία, ως μια απόφαση του μερκελικού μπλοκ στην οποία θα αντιπαρατεθούμε συντεταγμένα, με αξιόπιστα επιχειρήματα, χωρίς να φαγωθούμε μεταξύ μας όπως συνηθίζουμε. Στο εσωτερικό η κυβέρνηση οφείλει να συνεχίσει το έργο της. Προέχει η συντριβή της ολιγαρχίας και το ξεμπρόστιασμα όλων των πολιτικών που οδήγησαν τη χώρα εδώ. Μάλιστα οφείλει να έχει προοπτική τετραετίας. Αυτό είναι αναγκαίο για να λειτουργήσει, για τον ίδιο λόγο που όλοι εμείς οι άνθρωποι αν και έχουμε συνείδηση της θνητότητας μας, ζούμε σαν είμαστε αιώνιοι.

Σε ό,τι δε αφορά εμάς τους απλούς πολίτες, είτε προκύψει συμφωνία είτε όχι, οφείλουμε να «μάθουμε να ζούμε με τους σεισμούς» όπως είχε πει ο αείμνηστος Μπάμπης Δρακόπουλος μετά τους σεισμούς του ’80. Η διαπραγμάτευση είναι μια διαρκής κατάσταση με σημεία ύφεσης και όξυνσης. Εμείς οφείλουμε να το αναγνωρίσουμε αυτό και να μην συναρτάμε τη ζωή και τις αποφάσεις μας από τον φόβο των ειδήσεων. Μπορεί να πέσει ο ουρανός στο κεφάλι μας – μπορεί και όχι, όμως εμείς οφείλουμε να ζήσουμε και να δημιουργήσουμε.

* O Κώστας Παπαπαναγιώτου είναι μαθηματικός – υπ. διδάκτορας Οικονομικών