Επί δεκαετίες ζήσαμε με δικομματισμό, σε διάφορες παραλλαγές του. Συνήθως «ο δικομματισμός» επέβαλε την νομοθεσία συστήματα προκειμένου να διαιωνίζεται αλλά συχνά δημιουργούσε και γνήσια τάση του εκλογικού σώματος υπέρ αυτού.

Μετά την αποστασία του 1965 κι όσα πυροδότησε (Χούντα, κυπριακή προδοσία κλπ) δημιουργήθηκε η πεποίθηση ότι η υγεία της δημοκρατίας εξυπηρετείται καλύτερα από ισχυρές και προσωποπαγείς κυβερνήσεις, μιας κι η εναλλακτική θα ήταν κάποιο σχήμα υποκείμενο σε επιρροές άλλων κέντρων (πχ Παλάτι) ή και παράκεντρων (διαπλοκή).

Η συνήθως ριγμένη από το εκλογικό σύστημα Αριστερά είχε ανάγει σε ιερή πολιτική αρχή της την απλή αναλογική (φετιχισμός του συστήματος) Καθ’ ειρωνεία μετά από την δική της κυβερνητική πενταετία ο δικομματισμός εξέλιπε οριστικά και σήμερα πια τον νοσταλγούμε, όταν ο κ Μητσοτάκης επικαλείται το επιχείρημα Τ.Ι.Ν.Α. (There Is No Αlternative), απειλώντας μας με μια τρίτη δική του θητεία.

Πόσοι νάνοι;

Το παιδικό παραμύθι μιλά για τους επτά νάνους της Χιονάτης. Αν στην δημοσκοπική Ελλάδα του 2025 θεωρήσουμε Χιονάτη την ΝΔ (~ 30%), βλέπουμε ότι κατά καιρούς φιλοδόξησαν να παραστήσουν τον ανταγωνιστή ο ΣΥΡΙΖΑ του υπονομευμένου Κασσελάκη, το νεκραναστημένο ΠΑΣΟΚ του Ανδρουλάκη και πιο πρόσφατα η ΠΛΕΥΣΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ της Κωνσταντοπούλου. Κανείς τους όμως δεν μακροημέρευσε στον ρόλο λες και το σύστημα δεν προβλέπει πια την ύπαρξη συμπρωταγωνιστή/στριας. Κι όμως ο κ Μητσοτάκης κάθε άλλο παρά αδιαμφισβήτητος θεωρείται!

Οι τελευταίες μετρήσεις δείχνουν δέκα (10) κόμματα να εισέρχονται στην επόμενη Βουλή ενώ εικάζεται η δημιουργία και δύο ακόμη σχημάτων υπό τους τέως Πρωθυπουργούς (Σαμαρά, Τσίπρα), που πιθανα θα εισέλθουν κι αυτά! Εννοείται ότι η Χιονάτη (ΝΔ) με έναν διψήφιο αριθμό ανταγωνιστών-νάνων δεν κινδυνεύει διόλου να χάσει τα πρωτεία. Θα σέρνει το πολιτικό ερείπιο της με υποκλοπές, Τέμπη κι οπεκεπε μέχρι τις κάλπες, διατρανώνοντας σε όλο τον κόσμο την παρακμή του Γένους και μάλιστα κατά την πιο ακατάλληλη στιγμή.

Υποθέτω ότι οι έμπειροι τέως δεν θα επιχειρήσουν απλώς να προσθέσουν κάποιους νάνους ακόμη. Θα κινηθούν μόνον αν κι εφόσον πιστέψουν ότι η επάνοδος τους στο προσκήνιο θα πυροδοτήσει ανακατατάξεις, πράγμα που θα σημάνει μεταξύ άλλων και την κατάργηση ή τον εξοβελισμό κάποιων εκ των υπαρχόντων σχημάτων.

«ελπίζω από απελπισία…»

Τις εμμένουσες φιλοδοξίες του κ Τσίπρα τις χρωστάμε στην μεγαλοψυχία των Ανδρουλάκη, Κασσελάκη, Κωνσταντοπούλου που απευθύνονται λίγο-πολύ στον ίδιο κόσμο με τον τέως, ασχέτως του πως τον ονομάζει ο καθένας τους. Δεν αναφέρω τους Φάμελλο, Χαρίτση που θεωρούνται παρένθετοι ούτε τους Βαρουφάκη και ΚΚΕ που ψαρεύουν σε μια δική τους κοινή δεξαμενή.

Εξ των πρόσφατων συριζογενών κομμάτων (φαμελοπολακισμός, ΝεΑρ, Κίνημα Δημοκρατίας) προκύπτει μόνο ανεπανάλητπη εσωστρέφεια σε συνεδριακές διαδικασίες παρωδία ή διαρκώς αναβαλλομενες Συνολικά λιγότεροι απο 10.000 απογοητευμένοι άνθρωποι, και για τους τρεις μαζί, ασχολούνται εξαφανιζοντας την όποια θεσμική εγκυρότητα και βαρύτητα του παραγόμενου λόγου. Η δε Κωνσταντοπούλου δεν παρουσιάζει καμία συλλογική παρουσία ούτε κάν παρωδία. Όλα αυτά δουλεύουν υπέρ της μεσσιανικής λυσης της πεφωτισμένης δεσποτείας μιας ιστορικής προσωπικότητας.

Εκ των τριών πραγματικών ανταγωνιστών του ο κ Τσίπρας την μεγαλύτερη υποχρέωση την οφείλει στην κ Κωνσταντοπούλου, γιατί οι άλλοι δύο είχαν παλιότερα την ευκαιρία τους να πρωταγωνιστήσουν και την ξοδέψαν! Τώρα την φαίνεται να την ξοδεύει κι εκείνη …

Αν παραμείνει οριστικά στην ίδια πολιτική συμπεριφορά, έστω κι αν καταφέρει να είναι η μεγαλύτερη των νάνων χωρίς ωστόσο να κοιτάει τον Μητσοτάκη στα μάτια, τότε θα συρρικνωθεί εκ νέου αφήνοντας την θέση της στην επόμενη ελπίδα της παράταξης (ελπίζω από απελπισία).

Σε αυτό τον ρόλο της απέλπιδος ελπίδας δεν αποκλείεται να δούμε τον κ Τσίπρα, ο οποίος αν όχι τίποτε άλλο έχει πείρα από μεγάλα γήπεδα. Η ίδια μπορεί να θεωρεί ότι τους χωρίζει αβυσσαλέο χάσμα αλλά δεν νομίζω ότι συμφωνούν κι όσοι σήμερα δηλώνουν ψηφοφόροι της, οπότε δεν θεωρείται ασφαλής ούτε μπορεί να θεωρήσει τους ψηφοφόρους της περιχαρακωμένους.

Χαριστική βολή;

Νατσιός, Λατινοπούλου, Βελόπουλος κι τσιός, Λατινοπούλου, Βελόπουλος κι η ατριωτική πτέρυγα του κυβερνώντος κόμματος μοιράζονται το ίδιο περίπου κοινό με τον Σαμαρά, που έχει όμως διαφορετικά χαρακτηριστικά. Κυρίως έχει την θυελλώδη προσωπικότητα και την ιδεολογική φυσιογνωμία του ανθρώπου που είναι απρόβλεπτος, σαν καλλιτέχνης (Φρύνιχος). Δεν τον αφήνει αδιάφορο ότι ο Μητσοτάκης βρισκεται όλο και περισσότερο στο έλεος του κι ο ίδιος μπορεί να δώσει την χαριστική βολή. Όμως δεν θα ειναι τα προσωπικά όσο οι εξελίξεις στα λεγόμενα εθνικά και στην σχέση Μητσοτάκη-Τραμπ που θα βαρύνουν στην συνέχεια.

Άλλως ο έμπειρος πολιτικός, δοθέντος ότι στην πολιτική πρέπει να ξέρει κανείς να περιμένει, θα περιμένει να παίξει το χαρτί του κατά την έλλειψη αυτοδυναμίας και στην αναζήτηση στο χώρο της ΝΔ μιας πιο συμπεριληπτικής εκδοχής, κατάλληλης για συμμαχίες στην ευρύτερη κεντροδεξιά