Το Clermont είναι μια πόλη 150 χιλιάδων κατοίκων στο κέντρο της Γαλλίας. Βρίσκεται στη πεδιάδα Λιμάγν, γνωστή για την αλυσίδα ηφαιστείων αλλά και το ίδιο το Κλερμόντ είναι διάσημο για τη φιλοξενία του Διεθνούς Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους.

Το Χλεμούτσι από την άλλη, είναι ένα κάστρο στο ομώνυμο χωριό Κάστρο της Ηλείας με θέα προς την Ζάκυνθο. Υπήρξε το σημαντικότερο κάστρο του πριγκιπάτου της Αχαΐας και κατασκευάστηκε κατά την εποχή της Φραγκοκρατίας (1220), από τον Γοδεφρείδο Β’ Βιλλεαρδουίνο, για την προστασία της Ανδραβίδας.

Τι σχέση έχει αυτό θα πείτε;

Το αρχικό όνομα του κάστρου ήταν Clermont, όπως το ονόμαζαν οι Γάλλοι ιδιοκτήτες του. Οι Έλληνες το ονομάσαμε Χλουμούτσι ή Χλεμούτσι από ηχητική παραφθορά (Κλερμούτσι).

Αργότερα, στην εποχή των Βενετών ονομάστηκε Castel Tornese, επειδή οι Βενετσιάνοι θεωρούσαν ότι εκεί γινόταν η κοπή των νομισμάτων του πριγκιπάτου της Αχαΐας, των τορνεζίων.

Το Χλεμούτσι μας ήταν κάποτε Κλερμόντ ή έστω Καστέλ Τορνέζε!

Το θυμήθηκα στις πρόσφατες έκτακτες εκλογές στην Γαλλία, όταν αποφεύχθηκε μεν το μοιραίο (κυβέρνηση με Λεπέν) αλλά όχι και τα συνεχή άλματα της (31% ευρωεκλογές, 33% Α’ γύρος, 37% Β’ γύρος…με στόχο το 50% στις προεδρικές του 2027). Ωστόσο έστω αυτή η προσωρινή αναβολή επέφερε μια συγκινητική φραγκοφωνία στην πολιτική ζωή, με πολλούς να προτείνουν το γαλλικό παράδειγμα προς μίμηση.

Δεν ξέρω πως θα επηρεάσει αυτό τις εξελίξεις συνεννόησης, συνεργασίας ή συναίρεσης ανάμεσα στα κόμματα της αντιπολίτευσης αλλά ξέρω το πού! Όταν έρθει η ώρα η καλή, ο γάμος θα γίνει στο Χλεμούτσι, προς τιμήν του γαλλικού παραδείγματος που θα μας έχει τόσο εμπνεύσει.

Η Σύνοδος του Χλεμουτσίου

Ως οικοδέσποινα στη σύνοδο του Χλεμουτσίου προτείνω την κ. Ζωή Κωνσταντοπούλου κι όχι μόνο λόγω της εντοπιότητας εκ πατρός. Κυρίως λόγω του γαλλικού υποδείγματος και των αναλογιών που παρουσιάζει η ημετέρα Ζωή με τον Ζαν Λυκ Μελανσόν (Ανυπότακτη Γαλλία).

Στην άλλη άκρη της τράπεζας θα βρίσκεται σίγουρα το ΠΑΣΟΚ, εκτός κι αν έχει βγει η κ. Άννα Διαμαντοπούλου. ΤΟ ΠΑΣΟΚ μπορεί να έγινε παγκόσμιος πολιτικός όρος για την απότομη κατάπτωση του (Pasokification) ωστόσο ποτέ του δεν κατάντησε σαν το Σοσιαλιστικό Κόμμα Γαλλίας που πήρε μόλις 1,9% η υποψήφια Πρόεδρος του. Ακόμη κι επί Ευαγγέλου Βενιζέλου ένα κάποιο 4.5% το κράτησε.

Αν λοιπόν οι Γάλλοι σοσιαλιστές με ένα τέτοιο ιστορικό ονειρεύονται Πρωθυπουργία ως βολικότερα τοποθετημένοι πολιτικά (κεντρώοι), τότε γιατί όχι και το ΠΑΣΟΚ; Όλα γίνονται…Μπορεί, όλοι κι όλα να δουλέψουν για αυτούς.

Ο κύριος εταίρος ελπίζω να μην έχει την ίδια προτεραιότητα που έχει ο αντίστοιχος στη Γαλλία, δηλαδή την φροντίδα απλώς για το που θα κάτσει ο μουτζούρης. Σε ένα εγχείρημα εγγενώς δύσκολο μια τακτική είναι κι αυτή.

Αντί να είσαι πραγματικός επισπεύδων προεξοφλείς την αποτυχία του εγχειρήματος κι έχεις φροντίσει να το χρεωθεί πλήρως ο «άλλος». Οι χθεσινές ανακοινώσεις Μελανσόν θυμίζουν λίγο ένα τέτοιο blame game.

Είναι αμφίβολο αν η ελληνική τράπεζα θα διαθέτει τέταρτη καρέκλα, όπως διαθέτει η γαλλική. Κι αν έχει, σίγουρα δεν θα κάθεται σε αυτήν το Κομμουνιστικό Κόμμα όπως στην Γαλλία. Γι’ αυτό το ενδεχόμενο αντιθέτως κάνουν όρεξη πολλοί άλλοι: ΝΕΑΡ, ΚΟΣΜΟΣ, διάφοροι απογοητευμένοι συριζαίοι αλλά κι ανεξάρτητοι διανοητές.

Περίπτωση άξια μελέτης είναι οι εκφραζόμενες επιθυμίες ανθρώπων που διαφημίζουν επιμόνως τις ενδεχόμενες αποστασίες του 21ου αιώνα.

Το κύριο πρόβλημα που θα έχουν όμως να ξεπεράσουν, θα είναι το ηθικό βέτο που προβάλει σε βάρος τους ο κ. Κασσελάκης κι είναι προφανές ότι σοβαρή συζήτηση χωρίς τον ΣΥΡΙΖΑ δεν νοείται.

Και να φανταστείτε ότι δεν πιάσαμε καθόλου το τι θα φάνε οι συνδαιτημόνες, τι θα πιούνε και τι θα συζητήσουνε (ατζέντα) ούτε βεβαίως το πως θα ξεπεραστούν διαφορές και προσωπικά μίση που δεν είναι άγνωστα, όσο κι αν διευκολύνει σχετικά ότι σε όλα τα ενδιαφερόμενα ελληνικά κόμματα οι ηγέτες δεν έχουν καν πενηνταρίσει ακόμη.

Αντιθέτως ο κ. Μελανσόν μπήκε στο Σοσιαλιστικό Κόμμα σε ηλικία 25 ετών (1976) κι έφυγε 57 ετών (2008-συνέδριο της Ρένς) για να ιδρύσει ένα άλλο κόμμα, αφού προηγουμένως είχε φτάσει μέχρι υπουργός του! Άρα με τινές των συνομιλητών του γνωρίζεται κι από την καλή κι από την ανάποδη.

Σαν να λέμε ότι πήγανε για διαπραγμάτευση η κ. Θεοδώρα Τζάκρη κι ο κ. Οδυσσέας Κωνσταντινόπουλος και μάλιστα σε είκοσι χρόνια από σήμερα.