Τάκης Λιδωρικιώτης / Ο σοβαρός πρόεδρος Σωκράτης-Gazi live

Η «σοβαρότητα» επέστρεψε με τον πρόεδρο Σωκράτη/GAZI Live! Εξίσου σοβαρά, ένιωσα κι εγώ ότι έχασα τα μισά μου χρόνια. Ωραία ήτανε που ξανάγινα νέος και δεν είχα πάρει και τίποτε, απλώς έτυχε να παρακολουθώ Βουλή και μου φάνηκε ότι είχε κάτι το νοσταλγικό, από το 1997.

• Εκ των μεταρρυθμιστών έλειπαν ο κ Σημίτης με τον Στουρνάρα κι οι πολλά υποσχόμενοι, Διαμαντοπούλου-Λοβέρδος αλλά δεν μπορεί να τα έχει κι όλα κανείς. Ήταν εδώ ο Κυριάκος με τον Στουρνάρα, με τους πολλά υποσχόμενους, Χρυσοχοΐδη-Φλωρίδη.
• Στα σόγια της φεουδοκρατίας, το 1997 μόλις είχε εκλεγεί ο Κ Καραμανλής (ο Ραφηναρεύς), με την αμφιβολία αν μπορεί να ‘σηκώσει’ ένα τέτοιο όνομα, ωστόσο και σήμερα διατίθεται ένας άλλος Κ Καραμανλής (των Τεμπών), που συντηρεί αυτή την αμφιβολία, το αν δηλαδή μπορεί να ‘σηκώσει’ ένα τέτοιο όνομα.
• Η πέραν του ΠΑΣΟΚ Αριστερά ήταν και τότε «τρία τάλαρα»: ΚΚΕ/Παπαρήγα:5,6%, ΣΥΝ/Κωνσταντόπουλος : 5,1% και το νεότευκτο ΔΗΚΚΙ/Τσοβόλας: 4,4%.
• Οι αριθμοί ευημερούσαν και τότε, οι Τούρκοι γκριζάριζαν το Αιγαίο αλλά τους περιφρονούσαμε, το Έθνος επαιρόταν για την κτηθείσα σταθερότητα του Μάαστριχτ και του επερχόμενου Ευρώ ενώ κάποιοι ετοιμαζόταν για μεγάλες αρπαχτές: ολυμπιακοί αγώνες, χρηματιστήρια, εξοπλιστικά! Το παρακάτω το ξέρετε …
• Κατά τα άλλα, ο κόσμος εκείνη την χρονιά πρωτοάκουγε για το κλωνοποιημένο πρόβατο Ντόλυ, η Βρετανία παραχωρούσε στην Κίνα το Χόνγκ Κόνγκ, ο Μπίλ Κλίντον (2η θητεία) ξεκαρδιζόταν με τον αντίπαλο του Μπόρις Γιέλτσιν, ο Άκης Πάνου δολοφονούσε τον Γιαλαμά ενώ έφευγαν η Νταϊάνα κι η Σωτηρία Μπέλλου.
• Πρωταθλητής βγήκε ο Ολυμπιακός με τερματοφύλακα τον Στρακόσια (μικρό που είναι το χωριό …)
• Είχαμε ωστόσο το 1997 και μια μεγάλη χορευτική επιτυχία, που προέβλεπε με ακρίβεια το επέκεινα:

«Σ’ ένοιωσα μέσα μου παντού
Σαν να μη πέρασε μια μέρα
Από το ναι του χωρισμού
Σαν να μη πέρασε μια μέρα …»

Ράμμος, Ερντογάν και Τσίπρας

ΠτΔ ήταν ο εκ Πατρών, Κ. Στεφανόπουλος. Το 1995 επί νέας πασοκοκρατίας, τον είχε προτείνει η ΠΟΛΑΝ του Αντώνη Σαμαρά. Kαραμπινάτος καραμανλικός, μέλος της προδικτατορικής ΕΡΕ από το 1858 και μαχητικός υπουργός της Μεταπολίτευσης είχε όμως εν τω μεταξύ αποχωρήσει από την ΝΔ, δημιουργώντας δικό του κόμμα (ΔΗΑΝΑ), το οποίο είχε αποτύχει εκλογικά. Με τη στήριξη και του ΠΑΣΟΚ στην τρίτη ψηφοφορία πήρε 181 ψήφους και διαδέχθηκε τον Κ Καραμανλή.

Αργότερα επανεξελέγη (8/2/2000) με την πρώτη και με 269, γιατί τον υπερψήφισε κι η ΝΔ του νεότερου Καραμανλή. Στα δέκα χρόνια της θητείας του δικαίωσε όσους τον πρότειναν. Παρότι παλιά καραβάνα της πολιτικής αποδείχτηκε ότι η προσωπική του αξιοπρέπεια κι εντιμότητα αποτελούσαν εξίσου ισχυρές παραμέτρους. Παρότι δεν επικαθόρισε την εποχή εκείνη, σίγουρα έδρασε ρυθμιστικά κι όχι απορρυθμιστικά, όπως δηλαδή ακριβώς προέβλεπε κι ο συνταγματικός ρόλος του.

Ο απόβλητος, τότε, Σαμαράς είχε μια κάποια ιδιοτέλεια, δεδομένου ότι τον επέβαλε ως αντιμητσοτακική σφήνα, που εξυπηρετούσε έμμεσα και το ΠΑΣΟΚ που πλειοψηφούσε. Πρότεινε όμως κάποιον που πέραν του αξιόλογου χαρακτήρα του, σαφώς έκανε για την δουλειά (έμπειρος πολιτικός), βόλευε την πλειοψηφία ενώ δρούσε ως εγγυητής και για την δεξιά μειοψηφία. Ο Σαμαράς επιδίωξε να καθορίσει το παιγνίδι κι όχι απλώς να αλιεύσει εντυπώσεις.

Αξιοποιούσε βέβαια προς τούτο την προϋπόθεση των 180! Δεν πρότεινε όμως κάποιον για να συσπειρώσει την αντιπολίτευση, εκνευρίζοντας απλώς την πλειοψηφία. Στα σημερινά δεδομένα και κατ’ αναλογία, θα πρότεινε κανείς έναν/μια συμπαθή στον Μητσοτάκη αριστερό όπως πχ την κ Δαμανάκη, που δεν πολυαπέχει από την κ Σακελλαροπούλου.

Η πρόταση Ράμμου έχει μια τελείως διαφορετική αφετηρία. Εδώ αντιμετωπίστηκε ο Θεσμός ως μια ευκαιρία πολιτικών χειρισμών ενώ θα μπορούσε κανείς να έχει περιοριστεί σε μια αξιοπρεπή στάση απόστασης (πχ. ΚΚΕ), δεδομένου ότι το όποιο όνομα, δεν είχε καμία τύχη να γίνει πράγματι ο 9ος ΠτΔ.

Αν ο αληθινός στόχος ήταν η ρυμούλκηση του ΣΥΡΙΖΑ προς μια επανένωση των κατεαγόντων άκρων ή έστω το να εκτεθεί ως ανίκανος προς τούτο ο πρόεδρος Σωκράτης, τότε η προβολή του ονόματος του κ Ράμμου επέτυχε. Προτού μιλήσει καν ο πρόεδρος Σωκράτης/Gazi live πετάχτηκαν ο Φαραντούρης, ο Νίκος Παππάς ο βραχύς κι ο κ Τσίπρας! Ο κ Πολάκης είχε χειρουργείο …

Ακόμη πιο ενδιαφέρουσα ήταν η παράλληλη κρίση της υπερψήφισης των δαπανών για εξοπλισμούς. Εκεί ο πρόεδρος Σωκράτης/Gazi live εκτέθηκε μόνος του διαρρέοντας ότι για το τι θα ψηφίσει στους εξοπλισμούς, ρώταγε τον κ. Τσίπρα. Προφανώς πρυτάνευσε το εσωκομματικό κριτήριο, δεδομένου ότι τέσσερις βουλευτές ήταν έτοιμοι να την μπουμπουνίσουν.

Όμως δεν είμαστε λίγο μετά τα Ίμια, για να ψάχνουμε τον Χόλμπρουκ και την Μαδρίτη.

Θυμίζω ότι το 1997 στην Τουρκία ακόμη πετυχαίνανε τα πραξικοπήματα, όπως το «μεταμοντέρνο πραξικόπημα» που οδήγησε στην πτώση της ισλαμικής κυβέρνησης Ερμπακάν. Τότε ο Ερντογάν δεν έχασε απλώς τον Μέντορα του αλλά συνεπεία της ανατροπής βρέθηκε κι ο ίδιος φυλακή.

Σήμερα που ο Τραμπ μας στέλνει μηνύματα με την πρέσβειρα του να κόψουμε τον σβέρκο μας, που ο Ερντογάν έχει αναλάβει την εκπροσώπηση του μουσουλμανικού σύμπαντος, που κράτη γύρω μας ρευστοποιούνται και παραδίδονται σε συμμορίες, εμείς αποφασίζουμε μετ’ ευτελείας κι άνευ μαλακίας για τις εξοπλιστικές μας δαπάνες.

Και το κάνουμε όχι με βάση τον πασιφισμό μιας αθώας Αριστεράς του μεσοπολέμου (τι τον θέλουν τον ΑΒΕΡΩΦ) ούτε με τον ‘ρεαλισμό’ μιας σημιτικής συνιστώσας της ΝΕΑΡ, που συμφωνεί πλήρως με τον Μητσοτάκη και τον Γεραπετρίτη αλλά ρωτώντας τον κ Τσίπρα, ο οποίος μετράει τα κουκιά μήπως και δοθεί έτσι η αφορμή και φύγουν από τώρα η Νίνα, ο Βασίλης, ο Γαβρήλος κά παιδιά, οπότε θα φτιάξει κοινοβουλευτική ομάδα ο τρισκατάρατος.

Σαν να μην πέρασε μια μέρα λοιπόν μια μέρα για μας! Ωστόσο πέρασε και παραπέρασε η μέρα για όλους τους άλλους γύρω. Ο Κλίντον έγινε Τραμπ, ο Γιέλτσιν έγινε Πούτιν κι ο Ερντογάν αποδείχτηκε πολύ πιο σκληρό καρύδι από τον Ερμπακάν. Ευτυχώς τουλάχιστον σε μας επέστεψε η σοβαρότητα, με τον πρόεδρο Σωκράτη /Gazi live.