Το λεγόμενο Κέντρο ήταν πάντα ως έννοια, πεδίο πολιτικής διαμάχης. Τα πράγματα επιδεινώθηκαν με την εισαγωγή του όρου “μεσαίος χώρος” κι ακόμη περισσότερο με τον επιπλέον όρο των“ακροκεντρώων”. Σιγά-σιγά η έννοια κατάντησε Κέντρο, απόκεντρο!

Πιο αντικειμενική προσέγγιση είναι εκείνη του ενδιάμεσου ψηφοφόρου. Πρόκειται για τον προσδιορισμό εκείνου που όσους έτυχε να έχει δεξιά του, άλλους τόσους έτυχε να έχει κι αριστερά του. Πάλι υπάρχει απροσδιοριστία, δεδομένου ότι ποτέ δεν συμφωνούν όλοι στην εκλογική τοπογραφία (π.χ. στην θέση των ΑΝΕΛ) ωστόσο είναι λιγότερη.

Εξάλλου ευκολότερα χαρακτηρίζει κανείς κάποιον πχ αριστερότερο ενός άλλου, παρά «αριστερό», καθότι ποικίλουν τα αριστερόμετρα. Όλα εξάλλου είναι σχετικά κι οι συγκρίσεις διευκολύνουν.

Ακόμη και τον Ιανουάριο του 2015αθροίζονται οι δεξιότερες του ΣΥΡΙΖΑ προτιμήσεις στο 52,4% ενώ τον Σεπτέμβριο ανέρχονται στο 54%. Οπότε ο κ Ενδιάμεσος δεν έμενε ποτέ στον ΣΥΡΙΖΑ αφού ακόμη και τότε προτίμησε ΠΑΣΟΚ ή ΠΟΤΑΜΙ (ή μήπως ΑΝΕΛ;). Το Σεπτέμβριο τότε, εισήλθε στην Βουλή εμπλουτίζοντας σε τέσσερα τα κόμματα του ενδιαμέσου φάσματος, κι η Ένωση Κεντρώων.

Το 2019 ο κ Ενδιάμεσος ψήφισε οριακά ΠΑΣΟΚ. Συγκεκριμένα, τότε  δεξιότερα του ΠΑΣΟΚ βρέθηκε το 48,4% των προτιμήσεων.

Όμως το 2023, με 50% τον Μάιο και  ακόμη περισσότερο με 55% τον Ιούνιο, προτιμήθηκαν λύσεις δεξιότερα του ΠΑΣΟΚ. Συμπεραίνουμε λοιπόν πως ο κύριος Ενδιάμεσος, για πρώτη φορά μετά την δεκαετία του 70, εγκαταβιεί εκ νέου στην Νέα Δημοκρατία.

Ας σημειωθεί ότι και μέχρι το2015 οι επιδόσεις των δεξιότερα του ΠΑΣΟΚ κομμάτων κυμαινόταν από 40% έως 47,5%και μόνο κατά το 1990 προσέγγισαν το 49%. Ακόμη δηλαδή και επί παντοκρατορίας του πατρός Μητσοτάκη ο ενδιάμεσος ψηφοφόρος δεν βρέθηκε στην Ν.Δ.!

Το πρωτοφανές που συνέβη φέτος συνήθως αποδίδεται σε μετακίνηση του εκλογικού σώματος προς τα δεξιά, μπορεί ωστόσο να αφορά επίσης στην συνειδητή μετακίνηση της ΝΔ προς το Κέντρο ή στην εγκατάλειψη κάποιων πεδίων του Κέντρου από τις υπόλοιπες πολιτικές δυνάμεις. Είπαμε, όλα είναι σχετικά!

Η νέα μάχη του κέντρου

Η καταρράκωση του κράτους δικαίου κι ο αυταρχισμός, η αποδόμηση του κοινωνικού κράτους κι η αισχροκέρδεια που εκθέτουν τους πιο ευάλωτους σε κινδύνους, η απομείωση της κοινωνικής συνοχής που πυροδοτεί σειρά αρνητικών κοινωνικών εξελίξεων δεν εμπόδισαν αυτές τις δυσμενείς πολιτικές εξελίξεις επί Τσίπρα παρότι διεκτραγωδήθηκαν δεόντως (2019-2023).

Η στροφή που πυροδότησε η έλευση Κασσελάκη προς την πατριωτική αριστερά, τους νοικοκυραίους, την πιο φιλική στάση προς την επιχειρηματικότητα με κανόνες καθώς κι ο αποφασιστικός εξοβελισμός σειράς κυβερνητικών στελεχών (πχ. Κατρούγκαλος) υποτίθεται ότι έρχεται να απαντήσει σ’ αυτό το φαινόμενο.

Θα φανεί σύντομα αν πρόκειται απλώς για μια νοσταλγική ενατένιση των «μη προνομιούχων»  του επίσης αμερικανόφερτου Ανδρέα ή αν πρόκειται για κάτι ζωντανό, καινοτόμο και νικηφόρο στο επίπεδο των κοινωνικών συμμαχιών.

Αυτή η προσπάθεια φυσικά γίνεται αντιληπτή κι από το επικοινωνιακό «κέντρο» που συστηματικά σχεδίασε και πέτυχε την κατάληψη του πολιτικού Κέντρου, παρά μάλιστα την ιστορική κακοφωνία της συνήχησης των λέξεων Μητσοτάκη και Κέντρου. Ό,τι με κόπο κατέκτησε θα το υπερασπίσει λυσσαλέα στοχεύοντας πάντα τον κ Ενδιάμεσο. Θα το αντιμετωπίσει όμως υπό σχετικά άβολες συνθήκες, λόγω της παράλληλης πίεσης από την διογκούμενη δεξιά διαμαρτυρία.

Δεν φαίνεται να του χρησιμεύουν ιδιαιτέρως στο εγχείρημα αυτό, οι επίστρατοι του εκσυγχρονισμού, που έχουν καταλάβει καμιά δεκαπενταριά υπουργικούς θώκους. Στην μάχη των Ευρωεκλογών παραμένουν στον πάγκο, γιατί ουδείς πιστεύει ότι σαγηνεύουν κάποιο σοβαρό τμήμα του εκλογικού σώματος.

Η σημαντικότερη παρέμβαση τους στην προεκλογική περίοδο ήταν εξάλλου η γνωμάτευση Χριστοφιλοπούλου για τον χειρισμό Μπελέρη … Παρασιτούν στην Νέα Δημοκρατία, όπως ακριβώς έκαναν κι οι ‘εκσυγχρονιστές’ πρόγονοι τους επί ανδρεικού ΠΑΣΟΚ, όπου παρότι ξένα σώματα ηγήθηκαν επί μακρόν.

Ωστόσο η μεγάλη αντεπίθεση Μητσοτάκη για την διατήρηση του κ. Ενδιαμέσου εκκρεμεί και θα επισυμβεί σε σημείο που δεν φαίνεται ότι έχει γίνει αντιληπτό από πολλά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, που ολοφύρονται συνεχώς στις τηλεοράσεις για την επέλαση της ακροδεξιάς. Είναιτο μοντέλο: «Ο κεντρώος Μακρόν μας σώζει από την απειλή Λεπέν!».

Η εκ μέρους του συστήματος παρουσίαση του μάγου των κηραλοιφών σε ρόλο αντίστοιχο του νεοφασιστικού ΑfD, υπακούει στην λογική «κι η μυλωνού τον άντρα της με τους πραγματευτάδες!». Δεν είμαστε Γερμανία ούτε ο ψεκ-Βελοπουλος είναι πιο φασίστας από ό,τι οι λαοτζίκοι υπουργοί του Μητσοτάκη κι οι κάθε λογής Κυρανάκηδες, Βαρτζόπουλοι,Μαρκόπουλοι, Κυριαζίδηδες κι Αυτιαδ-ομελέτες.

Μάλλον για άλλοθι μοιάζουν όλα αυτά.