Μετά τα «Γκαζιανά», ο κάθε εχέφρων κατάλαβε ότι το προ οκταμήνου ερώτημα: «Απέναντι στον Μητσοτάκη, ποιός;» μόλις και μετά βίας έκρυβε το αληθές ερώτημα που ήταν: «Απέναντι στον Κασσελάκη, ποιός;»! Κι όσοι βιάστηκαν να απαντήσουν, πχ. Ο Γκλέτσος ο Αποστόλης, θα διαπίστωσαν ότι τόσο οι 87 δειλοί όσο κι ο ανδρείος Πολάκης προτίμησαν αποκλείοντας τον εκλεγμένο πρόεδρο τους από τις κάλπες να προχωρήσουν κατευθείαν στο παρακάτω ερώτημα: «Μετά τον Κασσελάκη, ποιός;»

Σήμερα μάλιστα με θράσος χιλίων πιθήκων χαρακτηρίζουν ως “αποστάτες” όλους όσους/ες απέκλεισαν κι εξεδίωξαν, με απάτη και με βία. Κλαυθμηρίζουν για την επικείμενη αποχώρηση του δόλιου Νίκου Παππά από το μεγάλο γραφείο, όπου επι δίμηνο υποδύθηκε τον Αρχηγό ή για την επικείμενη μείωση στις αποδοχές του κ. Γιαννούλη, συνεπεία της απώλειας της δεύτερης θέσης.

Πολύ συγκινητικόν…

Δεν έχουν καταλάβει ότι την απάντηση στα ‘Γκαζιανά’ και σε όλα τα ερωτήματα θα την δώσει, σε πρώτη ευκαιρία, ο δημοκρατικός λαός. Μετά τον Κασσελάκη , Ποιός;» Μα προφανώς … ο διασυρμός

Ο καθηγητής κ Ν Μαραντζίδης έγραψε, υπό τον ίδιο ερωτηματικό τίτλο, το δικό του πόνημα στην εφημερίδα «ΤΑ ΝΕΑ». Μεγαλώνοντας ίσως ο σεβαστός καθηγητής έμπλεξε και με πράγματα που δεν κατανοεί καλώς. Συγχωρητέο! Αυτός όμως, ένας φιλελεύθερος που αγανάκτησε με τις υποκλοπές, στέκει το να καταπιεί αμάσητο το άγος του Γκαζίου; Αιχμάλωτος ενός δημόσιου ρόλου που απαιτεί την διαιώνιση του ευφυούς ύφους, διολίσθησε κι άρχισε να λέει κι αυτός πράγματα μάλλον απλοϊκά. Ασυγχώρητο!

Έτσι στο κείμενο του, ο κρυπτόμενος του Σουνίου παρουσιάζεται ως η μόνιμη απειλή για το Κατεστημένο που αγωνιά μην τυχόν και τον ξαναβρεί μπροστά του (αξίωμα 1ο ). Φοβούνται, λέει, μάλιστα οι ‘κατεστημένοι’ ότι αυτή την φορά θα τους την βγει από δεξιά, δηλαδή ως ηγέτης ενός νέου Σ/Δ φορέα που ‘θα ενοποιεί, θα διευρύνει και θα παρηγορεί’ (παρότι προς το παρόν μόνον διασπά, συρρικνώνει κι απελπίζει …)

Από το παλιό του κλέος (ΣΥΡΙΖΑ) τα παράγωγα κόμματα φτάσανε πλέον στα έξι, λόγω της γενικευμένης φιλαυτίας και του ναρκισσισμού των επιγόνων του, που αποδείχθηκαν παλιοχαρακτήρες. Ωστόσο πολλά ήταν ήδη κι επί Τσίπρα τα θραύσματα και τα κατάγματα. Τα δε υποτιθέμενα ‘άγνωστα’ αίτια των συνεχών διασπάσεων συνοδεύουν μια επίσης ανεξήγητο συνεχή εκλογική συρρίκνωση από το 62% προς το 6,2%. Κι η μυστηριώδης αυτή αποτυχία του ηγέτη θα παραμείνει ασχολίαστη και πάλι (Αξίωμα 2ο )

Ως πλέον παλιοχαρακτήρας εξ όλων των επιγόνων, παρουσιάζεται φυσικά ο δαίμων Κασσελάκης (Αξίωμα 3ο). Είναι των φαινομένων αιτία και καταλύτης, παραγωγός και παράγωγο, σημαίνον και σημαινόμενο. Κι ας προσέκρουσε με κρότο στην ίδια παθογένεια των ρηχών θεσμών, στο αίτημα του μεσσιανισμού και στην δυσκολία της μΤ εποχής και πάνω από όλα στην παντελή έλλειψη συλλογικότητας που παρέδωσε ο προηγούμενος (δηλαδή μια Ομοσπονδία κοτζαμπάσηδων, η οποία παρίστανε το κόμμα).

Δεδομένων των αξιωμάτων (1ου , 2ου και 3ου ), ήγουν: Τσίπρας τρόμος του εχθρού, οι ήττες ανεξήγητες κι ο δαίμων Κασσελάκης συνάγονται τα κάτωθι δύο πρακτικά συμπεράσματα, χρήσιμα τόσο για την πολιτική επιστήμη όσο και για την πλεύση των ναυτιλομένων προς το μέλλον:

Οι υπόλοιποι «παλιοχαρακτήρες», μπροστά στον Δαίμονα Κασσελάκη, καθίστανται δια μιας, κάπως συμπαθητικούληδες! Είναι πχ σαφές ότι αδικήθηκε πέρσι η ελαφρώς αλαζονική Αχτσιόγλου καθώς κι ο χλωμός της διάδοχος, νέος Αλέξης, “που ανέλαβε μια αποστολή, με πλήρη συνείδηση των κινδύνων”. Υπονοεί άραγε αυτό ότι ανακούφιση θα αποτελέσει και γι’ αυτόν τον ίδιο, το να απαλλαγεί από το βάρος ότι είναι ηγέτης; Αντιθέτως αξίζουν κάθε τιμωρίας μαζί με τον Κασσελάκη, κι όλοι οι άλλοι που μας φυστίκωσαν πέρσι δις και πολύ το ‘φχαριστηθήκαμε ότι φέτος τους πήραν την ρεβανς οι φρικώδεις 87 κι ας αποτελούν αυτοί ένα καθαρά χρουστοφικό μοντέλο, δηλαδή το μοντέλο των «χθεσινών γελωτοποιών». Αυτοί οι άνθρωποι, ήταν μια κάποια λύση, μηδέ του αψύ Πολάκη εξαιρουμένου. Ζήτω λοιπόν ο σωτήριος Παν-κωλοπαιδισμός!

Δεδομένου ότι η συρρίκνωση του 62% σε 6,2% και σύντομα σε 0,62% ουσιαστικά ήταν ένα θέλημα Θεού κι οχι μια ευθύνη του ηγέτη, άρα ήρθε καλώς ή κακώς η ώρα του Τουταγχαμών (ΠΑΣΟΚ). Η ελληνική Αριστερά, έτσι που τα έκανε, ας περιοριστεί στον παραδοσιακό της ρόλο του βαστάζου και στην ευγενή παράδοση του κ Νίκου Μπίστη. Όλα αυτά προτείνονται με το γιορταστικό περιτύλιγμα ενός κάποιου ελληνικού Επινέ, που θα παραλείπει την λεπτομέρεια ότι ο Ανδρουλάκης δεν μοιάζει του Φρανσουά Μιττεράν ούτε στα εξώγαμα.

Καλά Χριστούγεννα!