Στο βιλαέτι της Ρωμανίας επίκειται τρίτη θητεία του Βοεβόδα Κούλη! Η μεμονωμένη επαρχία Αριστερίας, όπου ο Βοεβόδας θεωρείτο ανέκαθεν αχώνευτος, δεν τον απειλεί πια οπότε η μακροημέρευση του ακούγεται εύλογη.

Η επαναστατική γωνία (τουρκικά: Ασή Γωνιά) διέθετε ήδη το αρχαίο μαυσωλείο του ΚΚΕ ενώ προ δεκαετίας απέκτησε και το ΚΚΕ του Κέντρου, όπως το χαρακτήρισε ο Ευάγγελος, ο τέως
μαυσωλειάρχης του ΠΑΣΟΚ. Τώρα το «Κουμουνδούρειον» μετατρέπεται στο τρίτο μαυσωλείο νεκρών ιδεών.

Το τρίτο μαυσωλείο

Ο χώρος δεν είχε τα αντανακλαστικά να εκλέξει ως Παραγκάρχη του καν τον κ. Πολάκη, που επιχείρησε να εκφράσει τον αριστερό ανορθολογισμό των αποκλεισμένων κι έδωσε ένα κάποιο
τοπόγραμμα για το που πατάει και που πηγαίνει. Τώρα, είναι αμφίβολο αν ο κ Πολάκης θα μπορέσει να υποδυθεί το Νο2 για τρίτη φορά. Στην μετεκλογική του δήλωση συγκατοικούσαν η
μεγαθυμία της γενναιότητας και η ανοικτή απειλή. Όσοι τον κατέχουν, κατάλαβαν ότι θεωρεί εαυτόν ως “εξ αδιαιρέτου” συνιδιοκτήτη της Παράγκας.

Αντιθέτως, ο Σωκράτης, ο δημοφιλέστερος, κι ως «Αρχηγός» συνεχίζει να ετεροπροσδιορίζεται. Ισορροπεί μεταξύ πολλών νοσταλγών ή φυλάκων του Ναού κατά Σουσλώφ, λίγων βερμπαλιστών τύπου Τεμπονέρα, άφθονων βαθυέρυθρων κομμισαρίων κι αχρειοπασόκων του Σπίρτζη ή του δεξιόστροφου Ραγκούση καθώς και τους συν αυτώ, αμετακλήτως μετακλητούς, σ’ ένα σχήμα όπου όλοι οι καλοί χωράνε.

Η λεγόμενη «νέα πλειοψηφία» της ΚΕ, που είχε τόση σχέση με την αληθινή πλειοψηφία όση έχει κι η Νέα Ελβετία με την αληθινή Ελβετία, κρατά τον πρόεδρο Σωκράτη σε ένα στάτους
μεταβατικού. Το μαρτυρά η συνεχιζόμενη επιδεικτική προβολή των φυσικών αυτουργών των Γκαζιανών εκτρόπων.

Κατά τα άλλα, θρηνούν την απώλεια της δεύτερης θέσης κι όχι το 4% έως 7% των μετρήσεων. Πολιτική πλατφόρμα της ενότητας τους παραμένει αποκλειστικά το σύνθημα της γιούργιας: «θάνατος στον Αμερικάνο» (πολιτικώς, εννοείται).

Ο πρώην πρωθυπουργός με την παρουσία του στις κάλπες του Κουμουνδούρειου επέλεξε ένα εξαιρετικά παράδοξο, rebranding project. Μάλλον ο ελεήμων κ Τσίπρας, σύντομα πρόκειται να
βγάλει τον εγκεφαλικά νεκρό οργανισμό από την πρίζα. Ο λύκος κι αν εγέρασε κι άσπρισε το μαλλί του, μήτε τη γνώμη άλλαξε, μήτε την κεφαλή του…

Kinderland στον Ταύρο

Τελευταία στιγμή γλύτωσε από την θυσία στην Αυλίδα η Ιφιγένεια κι έτσι ο Ευριπίδης της έδωσε μια δεύτερη ευκαιρία στην μακρινή Ταυρίδα, όπου παρουσιάζεται ως θυσιάστρια! Θα πείτε,
τι θυμήθηκες τώρα με τις αρχαιες τραγωδίες κι ενώ ο μέσος Έλληνας «χάνεται χωρίς ελπίδα, μέρα – νύχτα στην Χαλκίδα»;

«Εν Ταύροις» μπορεί να υπάρχουν τα αντικειμενικά πολιτικά περιθώρια αλλά οι αναγκαίοι υποκειμενικοί όροι υπάρχουν άραγε ή έστω ωριμάζουν; Στα χαρτιά και για την Νέα Αριστερά
υπήρξε πολιτικό κενό και ζωτικός χώρος για να ριζώσει κι είδαμε τι κατάφερε. Είναι πολύπλευρος η αμηχανία της νεοσύστατης «φιλελεύθερης αριστεράς».

Το εγχείρημα της Ταυρίδας υποφέρει από μια παρεξήγηση. Αν στο ένα δωμάτιο του επαρχιακού νοσοκομείου Αριστερίας ο ιατροδικαστής βεβαιώνει τον θάνατο του παλιού, αυτό δεν
προδικάζει τις εξελίξεις στο διπλανό δωμάτιο, όπου ο μαιευτήρας ιδρωκοπά να ξεγεννήσει το νέο.

Οι δύο υποθέσεις, νεκροτομείου και μαιευτηρίου είναι πλέον ανεξάρτητα ενδεχόμενα. Η κακοδαιμονία του Κουμουνδούρειου δεν εγγυάται διόλου την ευδοκίμηση της Ταυρίδας. Αν μάλιστα εκεί συνεχίσουν να επαγγέλλονται τον 21ο αιώνα μηρυκάζοντας νοσταλγικά τους Σβιγκοσπίρτζηδες, θα τους απομείνει μόνον η συμπάθεια προς τον εξαπατηθέντα αγαθιάρη.

Οι όποιες επιφυλάξεις δεν είναι βεβαίως ικανός λόγος για να παραμείνει κανείς στο Γραφείο τελετών: «Η τεθλιμμένη Ουρανία». Γι’ αυτό εξάλου θα συνεχίσουν να πηδάνε οι άνθρωποι
από τα παράθυρα, καθ’ ομάδας ή κατά μόνας. Ως ελάχιστα πιθανό ενδεχόμενο θεωρώ το να αναζωογονηθεί λόγω της παρούσας κρίσης το προηγούμενο μαυσωλείο, εκείνο του ΠΑΣΟΚ. Όσοι
προσδοκούν ανάσταση νεκρών και ζωή του μέλλοντος αιώνος, ας προσδοκούν ό,τι θέλουν.

Θαύματα δεν γίνονται και σας το υπογράφω ότι οι μούμιες παραμένουν σταθερές στην θαλπωρή της σαρκοφάγου τους.

Επόμενη αγωνιστική

Στην γειτονιά της αριστερίας δεν είναι σαφές αν έχουν αντιληφθεί τι ακριβώς υποδηλώνει ο πεσιμισμός για την kinderland της Ταυρίδας ή για άλλες νέες προσπάθειες. Έχει ένα βαριά πένθιμο
ηχόχρωμα γιατί οι ευκαιρίες δεν είναι ανεξάντλητες κι οι προσπάθειες αυτές είναι μάλλον οι τελευταίες προτού το φιλοθεάμον κοινό στρέψει οριστικά το ενδιαφέρον του στο πεδίο σύγκρουσης
μεταξύ Κέντρου/Ακροδεξιάς, όπως έχει ήδη συμβεί σε τόσες άλλες δυτικές χώρες.

Κι αν για το ρόλο των Λεπέν, Μελόνι, Τραμπ και το κακό συναπάντημα συνωθούνται πολλές περσόνες εν Ελλάδι, για το ρόλο του Μακρόν ματαίως προβάρουν κοστούμια ο Δούκας, ο Τσίπρας ή ακόμη κι ο Κασσελάκης. Γιατί ο ρόλος είναι καπαρωμένος και δεν χωρούν ούτε Φιγιόν ούτε Μακρόν, δεδομένου ότι τον κατέχει ισχυρά ο «κεντρώος» Βοεβόδας Κούλης.

Ο οποίος τα ακούει όλα αυτά αλλά άριστα γειωμένος στον ημέτερο επαρχιωτισμό όπως είναι, σιγοτραγουδά από τον Μπάλλο : «Εδώ είναι Μπαλκάνια, δεν είναι παίξε-γέλασε!»