Το σύνθημα «ΔΩΣΤΕ την ΧΟΥΝΤΑ στον ΛΑΟ!» παραμένει ανεκπλήρωτο. Κι η προδοσία που παραμένει ατιμώρητη, επανέρχεται με το ιταμό θράσος των πιθήκων. Ενόσω ως Γ’ Ελληνική Δημοκρατία κατηγορούμε την διεθνή κοινότητα για μιθριδατισμό στο Κυπριακό, εμείς οι ίδιοι «τιμάμε» τους 1.600 αγνοούμενους, τους 3.000 Έλληνες νεκρούς, τους 120.000 εκτοπισμένους και τους μυριάδες που έζησαν όλη τους την ζωή με το ψυχικό τραύμα, με εξαιρετική πρωτοτυπία:

Είδηση: «Η Ελλάδα υποστηρίζει για την θέση του γ.γ. του ΟΑΣΕ (Οργανισμός Ασφάλειας και Συνεργασίας στην Ευρώπη) τον Τούρκο πρέσβη και πρώην υφυπουργό εξωτερικών κ Φεριντούν Σινιρίογλου». Δεδομένου ότι η θέση αυτή χρειάζεται ομοφωνία, καλείται να ψηφίσει κι η Κύπρος (την οποία η Τουρκία δεν αναγνωρίζει καν ως κράτος …)

ΜΗ ΕΙΔΗΣΗ: Οι υμνητές της Χούντας παραμένουν υπουργοί! Η μόνη σχετική κριτική που ασκήθηκε στον κ Μητσοτάκη είναι γιατί δεν έδωσε υπουργική καρέκλα και στον τρίτο εκ του τρίο Στούτζες.

Κεντροαριστερά απούσα

Το τρίο αυτό παραδίδει συχνά στους Έλληνες (φυλή λωτοφάγων) μαθήματα πατριωτισμού αλλά κι εμβαθύνσεως της Δημοκρατίας. Σποραδικά και μεμονωμένα, κάποιοι θέτουν το θέμα της αποχουντοποίησης της κυβέρνησης και της απαλλαγής των δημοκρατικών θεσμών, από τους πολιτικούς απογόνους της Χούντας των προδοτών και του εθνικού ακρωτηριασμού.

Τι εμποδίζει, άραγε, τα δημοκρατικά κόμματα να αναλάβουν από κοινού μια ισχυρή πρωτοβουλία αποχουντοποίησης, κατά την σημερινή ημέρα με τον βαρύτατο συμβολισμό των 50 χρόνων; Γιατί αρκούνται απλώς στην κατάθεση στεφάνων και στην εκφώνηση επικολυρικών λογυδρίων; Και για να δανειστούμε τα λεκτικά όπλα του αντιπάλου, ας υπάρξει επιτέλους ένα κίνημα αποπομπής με το σύνθημα: «Ούστ, χουντόσκυλα!»

Πολλούς έπιασε ο πόνος για την Γαλλία αλλά στην εκεί ακροδεξιά κανέναν δεν λέγανε Πεταίν, ούτε Λαβάλ. Κανείς δεν εκπροσωπούσε πολιτικά, ούτε «ξέπλενε» προδότες που βαρύνονται με εθνικό ακρωτηριασμό. Άσε που στην χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας οι Μακρόν και Λεπέν συγκατοικούν στο ίδιο κόμμα, στην Νέα Δημοκρατία. Στην Ελλάδα η ακροδεξιά συγκυβερνά από ετών κι είναι μάλιστα η χειρότερη της Ευρώπης. Γιατί η ελληνική δεξιά ποτέ της δεν έκοψε τον ομφάλιο λώρο ούτε με τους δωσίλογους ούτε με τους μηδίσαντες επι Χούντας.

Κεντροαριστερά παρούσα

Συχνά, το στράβωμα αποδίδεται στον ξεπεσμό του εκσυγχρονισμού προς μια χυδαία νεοπλουτίστικη απομίμησή του λαικού πολιτισμού, πράγμα που κορυφώθηκε επι Χρηματιστηρίου. Τότε  αναδείχθηκαν εξάλλου κι όλοι οι αστέρες της σημερινής δημοσιογραφίας και τηλοψίας. Οι χρυσές αυτές μετάγραφες από το ΠΑΣΟΚ στις πιο βολικές θέσεις ελιτ και με το αζημίωτο πάντα, πρωταγωνίστησαν τα χρόνια που ακολούθησαν.

Κι έτσι άλλοτε ανεπαισθήτως κι άλλοτε με ζοριλίκια φτάσαμε να παραδοθούμε στο σημερινό Μητσοτάκ remake. Οπότε η αρχική κραυγαλέα προδοσία ολοκληρώνεται πλέον με την πλήρη δορυφοροποίηση της χώρας υπό την εποπτεία των απέναντι Η νεοφιλελευθερη εκδοχή είναι πιο ασύδοτη όχι μόνο όσον αφορά στην διαφθορά της αλλά και στον βαθμό μετατροπής της χώρας σε αποικία.

Σήμερα στην «ευημερούσα» χώρα του κ Μητσοτάκη τα νιάτα της εξαναγκάζονται σ’ έξοδο νέου τύπου (μετανάστες υψηλού μορφωτικού επιπέδου). Απομένουν εδώ μόνο γέροι και ηττημένοι, που ωςTV victims, ακούνε σιωπηλοί ένα χουντόσκυλο να τους τάζει «μουρουνέλαιο για το καλό τους»! Είναι βέβαια μια δημοκρατική πρόοδος από το ρετσινόλαδο των δασκάλων του, δεν λέω ότι δεν προχωρήσαμε και καθόλου.

Στο επίπεδο της λαϊκής κυριαρχίας η συγκάλυψη των Τεμπών, οι υποκλοπές, ο έλεγχος της μαφίας στην ΕΛΑΣ, η κατάσταση των ΜΜΕ, τα emails Ασημακοπουλου κά διαμορφώνουν ένα ζοφερό τοπίο.

Ωστόσο και πάλι πίσω και πάνω από όλα, βρίσκεται η εξάρτηση. Για μια χώρα σαν την δική μας αυτό το ολιγαρχικό , αυταρχικό καθεστώς  δεν είναι παρά ο θεμέλιος όρος διαιώνισης της υποτέλειας προς τα ξένα κέντρα και κυρίως του αποκλεισμού κάθε πιθανότητας να αποσείσει το ΄Εθνος την εξάρτηση. Αντιθέτως, η περαιτέρω περιστολή της εθνικής κυριαρχίας θα πρέπει ν’ αναμένεται σε ένα περιβάλλον πολλαπλών πολέμων.

Κεντροαριστερά μέλλουσα

Το 1974 ο εθνικός ακρωτηριασμός φώτισε την διακήρυξη της 3ης  Σεπτέμβρη κι ειπώθηκε τότε ξεκάθαρα ότι εδώ δεν μπορεί να γίνει ποτέ τίποτε, χωρίς εθνική ανεξαρτησία. Δεν μπορεί δηλαδή να νοηθεί λαϊκή κυριαρχία χωρίς αυτή. Όπως δεν μπορεί να νοηθεί και κοινωνική απελευθέρωση χωρίς λαϊκή κυριαρχία. Το τρίπτυχο του: “Εθνική Ανεξαρτησία- λαική Κυριαρχία- κοινωνική απελευθέρωση” περιείχε λοιπόν μια σαφή επιταγή, την τήρηση ανάμεσα στους τρεις αυτούς στόχους μιας λεξικογραφικής προτεραιότητας, πράγμα που δυστυχώς ξεχάστηκε από πολλούς.

Αν κάτι επίκαιρο εισφέρει στην υπόθεση της κεντροαριστεράς η θλιβερή επέτειος είναι ακριβώς αυτό. Η Λεξικογραφική προτεραιότητα της εθνικής ανεξαρτησίας σε σχέση με οιονδήποτε άλλο πολιτικό στόχο, πράγμα καθοριστικό για να αποφασίσεις με ποιους θα πας και ποιους θα αφήσεις.

Στα 50 χρόνια φαίνεται ότι είναι πια καιρός για μια νέα διακήρυξη της 3ης του Σεπτέμβρη. Σε μια τέτοια περίπτωση κατανοώ και το τι περιμένει αμήχανος ο Κασσελάκης, με ένα άταφο πτώμα του θέρους στα χέρια του.