Ήρθε και το καλοκαιράκι και μια η ζέστη, μια το Μουντιάλ και η πρόκριση της Εθνικής που μας έκανε και λίγο εθνικά υπερήφανους, όλα τα άλλα μοιάζουν να έχουν ξεχαστεί. Πράγματα και θάματα συμβαίνουν, από την συνεχιζόμενη διαμαρτυρία των καθαριστριών μέχρι την άρον άρον ψήφιση των προαπαιτουμένων ώστε να εκταμιευθεί η επόμενη δόση και να συμπορευτούμε με τα όσα έχουμε αναλάβει απέναντι στους δανειστές μας. Με την Βουλή κλειστή για διακοπές, με τα δελτία ειδήσεων να ασχολούνται με το τι φορούσε η κάθε τηλεπερσόνα σε διάφορους γάμους και πανηγύρια που λαμβάνουν χώρα αυτήν την εποχή ή με την κάθε κίνηση και αντίδραση του Καραγκούνη ή του Φερνάντο Σάντος – και τα λέω αυτά παρά το γεγονός ότι είδα με τεράστιο αγχος τον αγώνα με την Κοστα Ρίκα την Κυριακή κι ας μην θεωρείται πολιτικά ορθή η πράξη μου από πολλούς – με την χαλάρωση γενικά που νομοτελειακά σχεδόν επέρχεται με την άφιξη του καλοκαιριού όπου όλα φαίνονται κάπως πιο εύκολα και αισιόδοξα – ενώ στην πραγματικότητα δεν είναι καθόλου – οι αντιστάσεις πέφτουν. Παραδινόμαστε ανευ όρων στην γοητεία του καφέ στην πλατεία ή την παραλία, του καλοκαιρινού σινεμά, του γιασεμιού που μοσχομυρίζει και σε κάνει να ξεχνάς τα πάντα. Ενα λαϊκό placebo το καλοκαίρι σου επιτρέπει προς στιγμήν να ξεχαστείς και να θεωρήσεις ότι όλα είναι καλά, ότι δεν θα υπάρξουν άλλα μέτρα, ότι δεν θα πάει ο κ. Χαρδούβελης στο Eurogroup να πει πόσο καλά παιδιά ήμασαν, ότι δεν θα έρθει η Τρόικα, ότι δεν υπάρχουν ύποτα θέματα με τη πώληση της ΔΕΗ ή με το νερό ή με την υγεία ή με τους αιγιαλούς. Ένα placebo σαγηνευτικό και ενίοτε επικίνδυνο.

Έτυχε και σε μένα να βρεθώ την περασμένη εβδομάδα σε παραλία αγαπημένη παιδιόθεν. Σε παραλία που πάντα φέρνει στο νου ξεχασμένες και θαμπές μνήμες από άλλες ηλικίες – τότε που τα πράγματα μας φαινόντουσαν απλά και μόνιμα. Παρόλο που επιστρέφω σε αυτήν την παραλία κάθε χρόνο και παρόλο που η αγάπη μου γι’ αυτήν ποτέ δεν έχει μειωθεί όσο κι αν αυτή αλλάζει, ομολογώ ότι όταν πρωτομπήκαν ομπρέλλες και ξαπλώστρες και μετά, σαν από εκδίκηση, κάηκε και το πευκοδάσος που την αγκάλιαζε μέχρι κάτω στη θάλασσα, κόντεψα να χάσω τη γη κάτω από τα πόδια μου. Αλλά το συνήθισα κι αυτό όπως τόσα άλλα. Η αισθηση αυτή ότι όλα θα είναι πάντα σταθερά και αναλλοίωτα – χαρακτηριστική των παιδικών χρόνων, χάρισμα άγνοιας μαζί και αθωότητας –  που δεν έχεις νιώσει την απώλεια, που ακόμα δεν έχουν αλλάξει όλα γύρω σου να έχουν γίνει αγνώριστα, που δεν αναρωτιέσαι πόσες ζωές έχεις ζήσει μέσα σε μια ζωή, που ακόμα ο εαυτός σου είναι ένας και αναγνωρίσιμος, είναι πια παρελθόν. Όμως την περασμένη βδομάδα, εκτός «σεζόν», ξαναβρήκα την παραλία μου όπως ήταν πριν 30 χρόνια. Πεύκα ώς το βότσαλο, άδεια από ξαπλώστρες και ομπρέλλες, απόλυτα ήσυχη από κακόηχες μουσικές και subwoofer να τραντάζουν το σύμπαν. Ενοιωσα ότι κάποιος μου είχε κάνει ένα αναπάντεχο δώρο. Να ξαναβρεθώ μέσα σε μια στιγμή, και για λίγο μόνο, έξω από τον χρόνο και να βιώσω μια αίσθηση «αναζήτησης του χαμένου χρόνου». Και μετά αναλογίσθηκα με ανατριχίλα το έγκλημα που ετοίμαζονται να διαπράξουν στους αιγιαλούς, ακουσα και τον κ. Πορτοσάλτε με το γνωστό του ύφος να μιλάει με κάποιον υπουργό της εθνοσωτηρίου κυβερνήσεως και να υπερθεματίζουν για το πόσο καλό θα είναι για την ανάπτυξη και τον τουρισμό να μπαζώσουμε και λίγες παραλίες – «ε, δε θα είναι και όλες βρε αδελφέ» – και η μαγεία όχι μόνο εξανεμίστηκε αλλά αντικαταστάθηκε από απόλυτο τρόμο για το τι ακόμα μας επιφυλάσσει το μέλλον αν δεν αντιδράσουμε αποτελεσματικά και αν δεν τους σταματήσουμε πριν ολοκληρωθεί η καταστροφή.

Τέλος, ας πω κι εγω κάτι για τα όσα έγραψε στην Athens Voice η Σώτη Τριανταφύλλου σε μια επίθεση που εξαπέλυσε κατα της πολυπολιτισμικότητας σε ενα κινδυνολογικό άρθρο που προέβλεπε ότι αν δεν υπάρξει απόλυτη εξομοίωση όλων των ανθρώπων που ζουν σε μια χώρα και μια «υποταγή» προς την κυριαρχούσα πολιτισμική ταυτότητα της χώρας υποδοχής τότε θα καίνε χήρες στο Σύνταγμα και θα λιθοβολούν γυναίκες στην  Ομόνοια για θέματα τιμής. Ακόμα καλύτερα θα ήταν να μην έρχονται καν ή αν έρχονται να μην αναπαράγονται ανεξέλεγχτα. Ισως η κ. Τριανταφύλλου, που αγαπάει πολύ τις ΗΠΑ, προσπαθούσε να προωθήσει κάποιο αμερικανικό μοντέλο μεταναστευσης – εξιδανεκευμένο το «μεγάλο χωνευτήρι» μπορεί να της φαίνεται και καλό ακόμα κι αν τα γεγονότα δεν το έχουν αποδείξει αυτό – αλλά ο τρόπος με τον οποίο το έκανε, οι λέξεις που χρησιμοποίησε και τα παραδείγματα που επέλεξε να τονίσει- παρέπεμπουν σε ρατσιστικό μανιφέστο. Παρουσίασε τον εξτρεμισμό σαν καθημερινότητα και χρησιμοποίησε πολλά λόγια για να πει ένα μοναδικό και απλό πράγμα. Σε μια χώρα όλοι οι κάτοικοι, αυτοχθονες και αλλοδαποί, πρέπει να σέβονται το Σύνταγμα και τους νόμους του κράτους και τα δικαιώματα και την ελευθερία των άλλων. Η πολιτεία πρέπει να σέβεται τους κατοίκους αυτούς, να τους προστατεύει και να τους θεωρεί ισότιμα ενταγμένα μέλη της κοινωνίας. Όλοι πρέπει να σέβονται την διαφορετικότητα, την ελευθερία, την ανεξιθρησκεία, την δημοκρατία. Τελεία και παύλα. Η πολυπολιτισμικότητα είναι δύναμη και μοναδική πηγή δημιουργίας αρκεί να ξέρεις να την διαχειριστείς σωστά και να την αναπτύξεις πάνω σε μια δημοκρατική ανθρωπιστική βάση.