«Φοράμε παντελόνια… δεν κατεβάζουμε τα παντελόνια… έχουμε παντελόνια… τα παντελόνια είναι για να τα φοράμε.» Εκφράσεις που ακούγονται στον πολιτικό -κατ’ ευφημισμό- διάλογο, από ανθρώπους που έχουν αναγάγει την πολιτική επιχειρηματολογία σε «πεζοδρομιακή» κουβέντα, όλο βαρβατίλα και δυσοσμία. Η πολιτική «ξεσχίζεται» από παντελόνι σε παντελόνι και εκχυδαΐζεται από «νταβραντισμένους» πολιτικούς, με νοοτροπία μάγκα του «συρμού» και συμπεριφορά κουτσαβάκη της «νύχτας». Είναι τέτοια η πρεμούρα τους για το ότι φοράνε παντελόνια, που δεν έχουν καταλάβει ότι το παντελόνι είναι άφυλο και αν ήθελαν να «δείξουν» το πόσο άντρες είναι, θα έπρεπε να χαρακτηρίζουν το μπατζάκι που φοράνε! Ας όψεται όμως η ανοησία και η γελοιότητα που στιγματίζει τους εκφραστές αυτών των απόψεων.

Επιστρέφοντας στην πολιτική, ας δούμε ποιο είναι το σημαντικότερο επάγγελμα των ημερών. Του πολιτικού; Του δημοσιογράφου; Του αναλυτή; Του σχολιαστή; Μάλλον όχι. Αυτά υπήρχαν και χτες. Είτε σε εκτίμηση είτε σε υποτίμηση, ο πολιτικός, ο δημοσιογράφος και οι άλλοι υπήρχαν και δεν προέκυψαν προσφάτως. Το νέο επάγγελμα είναι ο «αξιωματούχος». Σχεδόν κάθε μέρα τα συστημικά μέσα ενημέρωσης (ή της στοχευμένης ειδησεογραφίας και της προμελετημένης ανάλυσης), αναφέρονται σε κάποιον αξιωματούχο (πάντοτε αρσενικού γένους) ο οποίος τους έδωσε την τάδε ή τη δείνα είδηση. Σχεδόν πάντα ο αξιωματούχος κατοικοεδρεύει μεταξύ Βρυξελλών, Βερολίνου και Παρισίων και αναγορεύεται ως η φερέγγυα πηγή πληροφόρησης (μιας πληροφόρησης που είναι -επί το πλείστον- αρνητική για τα ελληνικά συμφέροντα, τη χώρα και τους πολίτες της). Αυτός ο ανώνυμος αλλά αξιόπιστος αξιωματούχος, αναλαμβάνει δια στόματος δημοσιογράφων-αστέρων να φοβίσει, να νουθετήσει, να κουνήσει το δάχτυλο και να μας βάλει στη θέση μας. Ο αλλοδαπός ανώνυμος αξιωματούχος τα έχει καλά με τα ντόπια φερέφωνά του, αφού αυτά αμάσητα μεταφέρουν τα «λεγόμενά» του. Είναι άγνωστος, ανώνυμος, απρόσωπος. Είναι ένα πολιτικό φάντασμα που μιλάει δια στόματος τηλεαστέρων. Μιλάει με τον ίδιο τρόπο, τις ίδιες γκριμάτσες, τα ίδια γουρλωμένα μάτια, την ίδια απειλητική έκφραση. Ο ξένος «μπαμπούλας» που μιλάει Ελληνικά.

Ας δούμε όμως τον δικό μας ρόλο σε αυτή την ιστορία. Πόσο μας ενδιαφέρουν τα παντελόνια για να κρίνουμε αυτούς που εκλέξαμε και μας εκπροσωπούν στο κοινοβούλιο; Για να μην ξεχνιόμαστε… είναι εκεί εξαιτίας μας, οφείλουν να μιλάνε για μας, πρέπει να είναι η δική μας φωνή και να μας εκφράζουν. Οι -εκ του ασφαλούς- μαγκιές για τα παντελόνιά τους, θυμίζουν τον «Ζήκο» όταν έλεγε: «Μαλώνεις ρε; Μη μ’ αφήνεις εσύ, κράτα με κόντρα κυρά μου! Μαλώνεις ρε; Ναι, ρε μαλώνω! Καλά μάλωσε μονάχος σου! Δε μαλώνω εγώ!». Ή τον Άρη να χτυπιέται στην «Λόλα» με τον Μαύρο: «Είναι ανάγκη να χτυπηθούμε; Πολλά τα λεφτά Άρη. Εντάξει Μαύρε». Μόνο που στις παλιές ελληνικές ταινίες, οι ηθοποιοί έκαναν αυτό που ήξεραν και αυτό που πληρώνονταν, ενώ οι πολιτικοί που «καβγαδίζουν» για τα παντελόνιά τους ούτε ηθοποιοί είναι, ούτε πληρώνονται για να παίζουν στον κινηματογράφο. Είναι οι άσχημες καρικατούρες που βγήκαν από το σεντούκι με τα σκιάχτρα θεωρώντας ότι έχουν το ελεύθερο να μας περιπαίζουν και εμείς να τους ανεχόμαστε.

Όσον αφορά στις πληροφορίες που μας κομίζουν οι αξιωματούχοι: Θέλουμε να μαθαίνουμε νέα από άγνωστα πρόσωπα; Πως θα μας φαινόταν αν ερχόταν κάποιος και μας έλεγε ότι έμαθε κάτι για συγγενή μας, χωρίς να μας κατονομάζει ποιος του το είπε; Θα τον πιστεύαμε; Αυτοί που αναπαράγουν τι ισχυρίζονται ότι λένε οι αξιωματούχοι πιστεύουν ότι απευθύνονται σε αφελείς, σε τρομαγμένους, σε δειλούς και σε άβουλους. Ο κοτζαμπασισμός παραμένει όπλο της εξουσίας, όπως και η άποψη ότι παραμένουμε ραγιάδες. Όσοι πιστεύουν ότι ο αρσενικός αξιωματούχος μαζί με τον «άντρακλα παντελονάτο» πολιτικό μπορούν να ορίζουν την ζωή μας, ας λάβουν θέση να παρακολουθήσουν το επόμενο δελτίο «πλύσης εγκεφάλου». Είναι αυτοί που δίνουν ζωή στη φαυλότητα και στη φαιδρότητα. Όλοι οι άλλοι, ας τους πετάξουμε έξω από την χώρα, ώστε να πάνε να γίνουν οι πιστοί υπηρέτες των ξένων αφεντικών τους, όπως πάντα το ήθελαν και το έκαναν.