Αν με ενοχλεί κάτι με το Αντιρατσιστικό είναι τελικά η επικαιρότητα κι αναγκαιότητά του. Θα ήθελα να ζω σε ένα κόσμο όπου τα αντιρατσιστικά φεστιβάλ συγκαταλέγονται στη λίστα με τις 10 Πιο Άχρηστες Ιδέες που κατέβασε ποτέ ανθρώπινο κεφάλι. Της Χριστίνας Τσαμουρα

Ads

Δε θα είχα πρόβλημα να ζω και στην Ελλάδα του 2013, με την προϋπόθεση ότι ο κόσμος κινείται προς τα μπρος και ότι –όπως το κοιτάμε– «το  πίσω» είναι ο Μεσαίωνας, τα σκλαβοχώραφα του αμερικανικού Νότου, το Ολοκαύτωμα, ο ελληνικός εμφύλιος, η Χούντα, λόγου χάρη, και «το μπροστά» οι ελευθερίες, τα δικαιώματα, ο πολιτισμός, η ποιότητα ζωής, η δημιουργία, το φως – εν γένει, τα καλύτερα. Τα αντιρατσιστικά φεστιβάλ θα ήθελα να είχαν χαθεί για πάντα ως αναγκαιότητες μιας άλλης, μακρινής εποχής, σκοτεινής και βάρβαρης. Όμως παρότι ζω στην Ελλάδα του 2013 δεν φαίνεται να επιβεβαιώνεται ότι ο κόσμος κινείται προς τα μπρος. Ή κινείται μεν προς τα μπρος, αλλά όπως το κοιτάμε το χαρτί, μάλλον το κρατάμε ανάποδα. Δεν μπορώ να εξηγήσω αλλιώς γιατί «το μπροστά» του κόσμου θυμίζει τόσο αφόρητα «το πίσω» του. 

Στον εικοστό πρώτο αιώνα, η «χώρα που γέννησε τη δημοκρατία» διατηρεί στρατόπεδα συγκέντρωσης «ξένων» και παράνομες φυλακές. Στοκάρει τα παιδιά των μεταναστών σε κοινωνικές χωματερές αρνούμενη να τους δώσει ιθαγένεια. Ταυτόχρονα βασανίζει τους γονείς τους, παγιδεύοντάς τους κατά χιλιάδες στη Ζώνη του Τρόμου, χωρίς χαρτιά και χωρίς άσυλο, εγκαταλείποντάς τους έρμαια των καταστάσεων και των άλλων. Στην ίδια πάντα χώρα, τον ίδιο αιώνα, οι ζωντανοί συμβιώνουν με τους νεκραναστημένους του ’30 και του ’40 –ζόμπι, που για κάποιο ανεξήγητο λόγο πρέπει να αποκαλούν «συνανθρώπους τους» – τα οποία θα ψήφιζαν ευχαρίστως και πάλι τους ναζί. Την ίδια στιγμή τσογλανοπαρέες χαρακώνουν αλλοδαπούς «γιατί είναι αλλοδαποί», άλλες  τσογλανοπαρέες καίνε καταστήματα ξένων «γιατί είναι καταστήματα ξένων», τρίτες τσογλανοπαρέες επιτίθενται σε gay «γιατί είναι gay».

Κολυμπώντας σ’ έναν πηχτό, σκατί πολτό φτιαγμένο από σύγχρονη ηλιθιότητα, διαχρονικό ωχαδερφισμό και πρωτόγονη βία, οι κάτοικοι αυτής της χώρας είμαστε υποχρεωμένοι να παρακολουθούμε στην τηλεόραση πως μετανάστες πυροβολούνται στο ψαχνό από κάτι όρθια τετράποδα γιατί διεκδικούν τα δεδουλευμένα τους, την ώρα που κάτι άλλα Νεάντερνταλ φαντασιώνονται «αιμοδοσίες μόνο για Έλληνες». Το όλον κυβερνάει μια περσόνα που δε βρίσκει να συντρέχεις κανείς απολύτως λόγο για ψήφιση αντιρατσιστικού νόμου, θέλει «να ανακαταλάβει την πόλη» (σ.σ. όποια πόλη κι αν σκεφτείς περίπου μέσα θα έχεις πέσει), μιλάει με το θεό για τα κρίσιμα πολιτικά ζητήματα και σφάζει σε μία νύχτα στο γόνατο 2.500 «αμαρτωλούς» υπαλλήλους μιας «αμαρτωλής» τηλεόρασης. Κομμάτι του ποιμνίου του –γέροι, γριές, ρασοφόροι και κάτι βουλευτές–  κατεβάζουν θεατρικές παραστάσεις, που κρίνονται κι αυτές «αμαρτωλές»…

Το 17ο Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ Αθήνας θα γίνει στις 28, 29, 30 Ιουνίου 2013 στο Ποδηλατοδρόμιο ΟΑΚΑ. Θα είναι μια πολύχρωμη, πολυεθνική και πολύ-πολιτιστική γιορτή, όπου με σημαία μας την ισότητα και όπλο μας την αλληλεγγύη, θα εκπέμψουμε  μαζικά, ηχηρά, δυνατά, αλλεπάλληλα «όχι»:  «όχι» στη ρατσιστική βία, «όχι» στο μισανθρωπισμό, «όχι» στην περιστολή των δικαιωμάτων Ελλήνων και Μεταναστών, «όχι» στην ομοφοβία, «όχι» στην απαξίωση της κοινωνίας, της ανθρώπινης ζωής, του περιβάλλοντος. Δεν αμφιβάλλω ότι θα τα πούμε εκεί και θα περάσουμε καλά, όπως πάντα. Αλλά, για να είμαι ειλικρινής, ευτυχής θα ήμουν αν τέτοιες γιορτές δεν τις είχαμε καμιά ανάγκη και τα «αντιρατσιστικά φεστιβάλ» φάνταζαν τα πιο άκαιρα φεστιβάλ του κόσμου.

Δείτε το πρόγραμμα εδώ

RedNoteBook