Ο υπουργός Εξωτερικών Νίκος Δένδιας, μιλώντας στην Επιτροπή Εξωτερικών και Άμυνας της Βουλής, δήλωσε ότι, πολλές φορές στην ιστορία μας, ο πατριωτισμός κάλυψε ιδιοτελέστατες προσωπικές ατζέντες. Στις ακραίες του μορφές, ο υπερπατριωτισμός, θα προσθέταμε, κατέληξε όχι μόνο να καλύπτει προσωπικές ατζέντες, αλλά να μετατρέπεται σε προσοδοφόρο -πολιτικά, τουλάχιστον- επάγγελμα.

Η δήλωση Δένδια ερμηνεύθηκε ως παρέμβαση στην διαμάχη που ξέσπασε στο, ούτως καλούμενο, συνέδριο της ΝΔ, μεταξύ Μητσοτάκη-Σαμαρά. Ως εδώ κατανοητά όλα, όπως και το γεγονός ότι η διαμάχη αυτή δεν απασχόλησε τις πυροβολαρχίες των φιλοκυβερνητικών Μέσων.

Προκύπτει όμως ένα ερώτημα: με την δήλωσή του, ο υπουργός Εξωτερικών τα έλεγε στη νύφη για να τ’ ακούει και η πεθερά; Απευθύνθηκε, δηλαδή, έμμεσα στον Αντώνη Σαμαρά για να τ΄ ακούσει και ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης;

Ή μήπως δεν ήταν αυτός, ο Κυρ. Μητσοτάκης, που ενέταξε στην ιδιοτελέστατη προσωπική του ατζέντα έναν αφηνιασμένο ψευτοπατριωτισμό με αφορμή την Συμφωνία των Πρεσπών, την οποία μετέτρεψε σε όχημα κατάληψης της εξουσίας; Σε αντίθεση με τον Α. Σαμαρά, ο οποίος με τρόπο ζημιογόνο μέν, αλλά διαχρονικά, υπερασπίζεται παρόμοιες θέσεις, ο σημερινός πρωθυπουργός έπραττε τα αντίθετα απ’ όσα πραγματικά πίστευε.

Η ιδιοτελέστατη, δηλαδή, ατζέντα ως έκφραση του απόλυτου κυνισμού. Απόδειξη προς τούτο η μεταστροφή μετά την κατάληψη της εξουσίας, η οποία όμως, δια τον φόβο του Αντώνη Σαμαρά, δεν έφθασε ως την κύρωση των πρωτοκόλλων της Συμφωνίας, προκειμένου να μην «εξεγερθούν» εκλογικά εκείνοι που διαβουκόλησε προεκλογικά ο Κυρ. Μητσοτάκης για να εξασφαλίσει την  ψήφο τους.

Και τώρα, με αφορμή το συνέδριο, βρίσκεται σε εξέλιξη ένας αγώνας δρόμου για το ποιός θα προλάβει ποιόν  -ο Κυρ. Μητσοτάκης ή ο Αντ. Σαμαράς- στο θέμα της δημιουργίας νέου κόμματος στα δεξιά της ΝΔ.

Και η πατρίδα; Ά, η πατρίδα περιμένει μέχρι να δει ποιά από τις ιδιοτελέστατες ατζέντες θα επικρατήσει. Τα συμφέροντα της πατρίδας μπορούν να περιμένουν μέχρι οι Φουρτουνάκηδες και οι Βροντάκηδες να καταλήξουν, την στιγμή μάλιστα που ζούμε μία πρωτοφανή γεωπολιτική αναταραχή και, εν όψει της άφιξης Μητσοτάκη στην Ουάσιγκτον, ο Ερντογάν παίρνει δώρο την αναβάθμιση των τουρκικών F-16. Όχι από τον Ντόναλντ Τράμπ, αλλά από τον Τζο Μπάιντεν!

Κάπως έτσι, με την πολιτική δηλ. της αδράνειας για εσωκομματικούς λόγους και με το δόγμα του απολύτως δεδομένου, φθάνουμε σε ένα τελευταίο ερώτημα: Τα πρωτόκολλα της Συμφωνίας των Πρεσπών αραχνιάζουν στα συρτάρια του ΥΠΕΞ, ενώ στην σύσκεψη για αποστολή όπλων στην Ουκρανία δεν προσκλήθηκε κάν ο κ. Δένδιας. Ποιός είναι άραγε ο ρόλος του; Απλά ενός ενδιαμέσου πόλου μεταξύ “νύφης” και “πεθεράς”; Μέχρι να δοθεί η απάντηση στο ερώτημα αυτό, ο πατριωτισμός μπορεί να περιμένει…