Νομίζω ότι είναι καιρός όχι βέβαια να αρχίσουν οι χοροί, αλλά να αρχίσει να χαμογελάει λίγο το χειλάκι μας. Διότι, μετά από τόσο τηγάνισμα σε σιγανή φωτιά, με διαπραγματεύσεις, αξιολογήσεις, επιθέσεις, μέτρα που υποχρεωθήκαμε να καταπιούμε, αφορολόγητα και φορολογημένα που υποχρεωθήκαμε να υποστούμε, ενώσεις δικαστών και εισαγγελέων που υποχρεωθήκαμε να σεβαστούμε, κάτι επιτέλους αλλάζει.

Κάπως αρχίζει να φαίνεται πίσω από τη σκόνη της καταστροφολογίας που σηκώνουν τα τάγματα των γνωστών Μέσων, και τα επιτελεία των γνωστών διαμέσων, το πρόσωπο αυτής της κυβέρνησης. Αυτό που περιμέναμε, που θέλαμε, που επιδιώκαμε, που ξέραμε ότι υπάρχει, αλλά…  

Παίρνουν στροφή τα πράγματα – ναι. Διότι, πρώτον, τελείωσε το χτικιό με τις αξιολογήσεις και τους αξιολογητές, που κατέτρωγε ανθρώπους και δυνάμεις. Δεύτερον, έγινε το πρώτο μεγάλο βήμα στις καταραμένες, αλλά αναγκαίες αγορές. Και τρίτον, άνοιξε επιτέλους, υπό τις ευλογίες οίκων και περιοίκων, ο δρόμος για το τέλος των μνημονίων και της επιτροπείας. Σε ένα χρόνο από σήμερα. Αυτό που βαφτίστηκε κανονικότητα, και που αφορά όχι μόνο στην πορεία της οικονομίας, αλλά και στη θέση της χώρας στην Ευρώπη, στη γειτονιά της, γίνεται πραγματικότητα. Με αποτέλεσμα να χαλαρώνει και η δική μας πολιτική ασφυξία, μαζί με τα capital controls. 

Την ψηλαφούμε ήδη αυτή τη στροφή. Και είναι στροφή ουσίας, και όχι φαντασίας. Να, ας πούμε, μέσα σε ελάχιστο διάστημα ψηφίστηκαν από την κυβερνητική πλειοψηφία δυο σημαντικές μεταρρυθμίσεις. Στην Παιδεία, και στην Υγεία. Δυο νόμοι με πρόσημο δικό μας και όχι μνημονιακό, συμβιβαστικό, εξωτικό. Ψηφίστηκε επίσης ο νόμος που καθιερώνει ηλεκτρονική πλατφόρμα  για την τηλεοπτική διαφήμιση και barcode στις εφημερίδες. Πήρε μπρος η διαδικασία του νέου διαγωνισμού για της τηλεοπτικές άδειες. Γίνονται πράγματα, εν ολίγοις, που εν πάση περιπτώσει, παρά το γεγονός ότι παίρνουν υπόψη συσχετισμούς και αγκυλώσεις, μας εκφράζουν. Μαζί και τη μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία. 

Και επειδή η επικοινωνία είναι τελικώς καθρέφτης της πολιτικής σκέψης, στρατηγικής, και πράξης, κι εκεί σημειώνεται στροφή. Ο έρμος ο Κυριάκος τρέχει και δεν φτάνει να αποδείξει ότι όλα όσα συμβαίνουν αυτή τη στιγμή είναι ολέθρια και καταστροφικά. Ασ’ τον τρελό στην τρέλα του κατάντησε η υπόθεση, καθώς τα κατάφερε να εκφράζει τον κόσμο των ερειπίων, ενώ ο Τσίπρας έχει την ευκαιρία να μιλάει για δυο κόσμους. Να συγκρίνει δυο κόσμους. Και να εξαγγέλλει μέτρα οικοδόμησης κοινωνικού κράτους, ενώ ο άλλος ωρύεται για μέτρα κατεδάφισής του. Βρε πώς αλλάζουν οι καιροί, δηλαδή. Εμείς να χτίζουμε και οι τέκτονες του συστήματος να γκρεμίζουν. 

Γι’ αυτό σας λέω, χαμογελάστε λίγο. Τα καλύτερα είναι μπροστά…

* Διαβάστε όλα τα άρθρα του Θανάση Καρτερού στην Αυγή εδώ