Η τραγωδία στα Τέμπη δεν είναι ένα ατύχημα. Είναι ένα προαναγγελθέν έγκλημα, προϊόν μιας αδιαφορίας της πολιτείας  για την ασφάλεια  αυτών  που κάναν χρήση των σιδηροδρόμων, και κόστισε δεκάδες ζωές αθώων ανθρώπων.

Αυτό νομίζω αποτελεί κοινή θέση  στην συνείδηση, σε ένα συντριπτικά μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας και δεν νοιώθω ότι επιδέχεται αμφισβήτησης, η απαιτούνται πλέον ιδιαίτερα επιχειρήματα για να τεκμηριωθεί.

Απόδειξη είναι οι μαζικές κινητοποιήσεις του κόσμου  για την έκφραση αγανάκτησης, που όμοιες τους είχαμε να δούμε από την περίοδο 2011-2012.

Πρόθεσή μου λοιπόν δεν είναι να επιχειρηματολογήσω για αυτό, το θεωρώ δεδομένο.

Αντίθετα και ενώ είναι νωπό ακόμα το αίμα από τα θύματα  της τραγωδίας , ένα άλλο έγκλημα βρίσκεται σε εξέλιξη, αυτό της συγκάλυψης των ευθυνών των πραγματικών υπευθύνων και του αποπροσανατολισμού της κοινής γνώμης.

Και εδώ ξεκινάει το ενδιαφέρον. Ποιος μπαίνει μπροστά στην διαχείριση αυτής της κρίσης!

Αν θεωρούσατε αναμενόμενο ότι τον ρόλο αυτό θα έπρεπε να τον έχει η κυβέρνηση και οι θεσμικοί της εκπρόσωποι, τότε πλανάσθε πλάνην οικτρά.

Οι εκπρόσωποι της κυβέρνησης και ο πρωθυπουργός μοιάζει να αναλαμβάνουν έναν εξαιρετικά δευτερεύοντα ρόλο, ψελλίζοντας εμφανώς τρομαγμένοι κάποιες γραμμένες από το επικοινωνιακό επιτελείο τους, κοινότυπες αράδες που αφήνουν ακόμα και  όσους δεν ενοχλούν ,απλά  αδιάφορους . Η παντελώς ανούσια, κάτω από τις συνθήκες που έχει εκφρασθεί συγγνώμη, δεν πείθει κανέναν για την ειλικρίνειά της. Το ίδιο και η ανάληψη της πολιτικής ευθύνης του υπουργού, μέσω της παραίτησής του.  Τουναντίον η πρόθεση του και η αποδοχή από τον κυβερνητικό υπεύθυνο, να είναι ξανά υποψήφιος στις επερχόμενες εκλογές, αποδεικνύουν την πεμπτουσία της υποκρισίας του.

Δηλαδή τι;

Δοκιμάστηκε σε μια κορυφαία επιτελική -υπουργική θέση και η θητεία του κατέληξε σε μια τραγωδία ,τι ακριβώς ζητάει ξανά από τους ψηφοφόρους του!

Άμα από την ανικανότητά του και όχι μόνον,  έχει οδηγήσει σε τέτοια καταστροφή  τι άλλο θέλει;

Που είναι η συντριβή του, η βαθιά του περίσκεψη , η ανάληψη των ευθυνών του;

Μια υποκρισία λοιπόν πού συνοδεύεται και από ένα θράσος που όλοι αναζητάνε  που μπορεί να στηρίζεται. Πρακτικά δηλαδή ποιους κρατάει, απειλώντας υπόγεια …..ή  όλοι μαζί στα δύσκολα  ή ένα …πολιτικό Κούγκι!

Όμως όπως προανέφερα όλοι τους αυτοί, οι «πολιτικοί  υπεύθυνοι» μοιάζουν τρομαγμένα  ανθρωπάκια, δεύτερο πρωταγωνιστές,   μπρος  στην επέλαση των “γενναίων” που συστρατεύθηκαν  για να αποσοβήσουν τα χειρότερα.

Το «μαγαζί» πρέπει να μείνει υπό έλεγχο και αν πρέπει να καλέσουμε το «Ιππικό» για να καθαρίσει, ας γίνει.

Έτσι έγινε λοιπόν  γεννώντας σε όλους μας το ερώτημα…

Ποιοί είναι στην εξουσία τελικά..;

Ποιοι είναι πραγματικά τα φερέφωνα  και  ποιοι διοικούν αυτή την χώρα;

Και τα γνωστά σε όλους μας  «Μέσα» και οι άνθρωποι τους οι αποκαλούμενοι «Δημοσιογράφοι» πήραν τα ηνία της κατάστασης στα χέρια τους. Σε αυτόν τον αγώνα δεν περισσεύει κανένας.

Από τον πολεμοχαρή Θεό ‘Αρη , τον ευαγγελιστή Ιωάννη-Γιάννη, τον Απόστολο Παύλο τον επονομαζόμενο και Ποντικομαμή για τους πιστούς του, τον Αι Νικόλα με την ωραία γυναίκα του, έως και τον μουλωχτό Βασίλη (όχι αυτόν της Καππαδοκίας, τον άλλο από την Χίο) όλοι και πολλοί άλλοι που για την συντομία δεν τους αναφέρω και να με συγχωρέσουν για αυτό, μπήκαν μπροστά στην «Μάχη των Μαχών». Βλέπεις η γκαντεμιά είναι ότι και οι εκλογές είναι πολύ κοντά  και κανένας δεν περιττεύει σε αυτόν τον αγώνα .

Ο φανατισμός, το επίπεδο της επιχειρηματολογίας, η στρέβλωση των γεγονότων, η απόκρυψη ευθυνών, η οργανωμένη και μεθοδική συγκάλυψη των υπευθύνων,  ο αποπροσανατολισμός του κοινού, η ύβρης στην μνήμη των νεκρών τελικά,  αναδείχτηκαν στο μεγαλείο τους.

Μοναδικό τους μέλημα, η διαχείριση του πολιτικού κόστους της Κυβέρνησης. Η αντιστάθμιση του, μέσα από την σύγκριση  με παλαιότερες τραγωδίες  όπως αυτή στο Μάτι. Η εμμονή  ότι ήταν μόνο ένα ανθρώπινο λάθος.

Ακούστηκε ακόμα και αυτό το..αίμα των νεκρών…να απαιτηθεί να παίξει τον ρόλο του υδράργυρου  που ανεβάζει την θερμοκρασία, σε ένα θερμόμετρο που μετράει την πίεση της ανάγκης.

Δηλαδή οι νεκροί  αυτοί είναι ικανός αριθμός  να κινητοποιήσουν το πολιτικό σύστημα, να μας φτιάξει επιτέλους ασφαλή σιδηρόδρομο.

Απαιτείται πρώτα η θυσία…

Και στο παρελθόν έτσι κάναμε και έχουμε καλούς δρόμους πλέον …!

Και φθάνουμε έτσι  τα “μέσα” στην χώρα μας σήμερα , να επιχειρηματολογούν  ότι το σημείο ΤΟΜΗΣ  με το αύριο να είναι  σταθερά η …προαπαιτούμενη  θυσία σε ανθρώπινες ζωές.

ΟΧΙ  δεν είναι ΤΟΜΗ το αντίθετο. Να μην απαιτείται θυσία ζωών για να γίνει το αυτονόητο στον εκσυχρονισμό των υποδομών της χώρας.

Όμως τελικά και όλα αυτά τα πρωτοπαλίκαρα  λειτουργούν με δική τους  πρωτοβουλία;

Μήπως απλά ευρίσκονται σε εντεταλμένη υπηρεσία σαν μισθοφόροι μαχητές  που είναι!

Τελικά ξετυλίγοντας το κουβάρι είναι τυχαίο, ότι αυτοί που κατέχουν  τους μεγάλους οικονομικούς ομίλους, αυτοί οι μεγάλοι προμηθευτές και εργολάβοι, σπεύδουν να έχουν πάντα υπό την κατοχή τους και κάποιο μεγάλο μέσο!

Και ποιοι τελικά ωφελούνται από τις ατελέσφορες  προμήθειες ασύμβατου τεχνολογικά υλικού που ενώ έχει πληρωθεί δεν τοποθετείται ποτέ, ή και που και με τις καθυστερήσεις ,μέχρι να τοποθετηθεί έχει απαξιωθεί τεχνολογικά και απαιτείται η προμήθεια νέου υλικού…

Μια απλή έρευνα στις ιδιοκτησίες των μέσων, θα επιβεβαίωνε τα παραπάνω.

Έτσι ακριβώς εξηγείται και αυτή η μεγάλη κινητοποίηση , όταν οι «άλλοι» προσπάθησαν να δημιουργήσουν ένα δικό τους μέσο. Έπρεπε να αποτραπεί πάση θυσία αυτό.

Ο ανταγωνισμός είναι θεμιτός ανάμεσα στα μέσα, αλλά το πλαίσιο του τι και πώς προβάλετε είναι προσυμφωνημένα κοινό. Η σούπα είναι μία και δεν επιδέχεται ανακάτεμα.

Κοινός στόχος η βαθιά υποτίμηση της κοινής νοημοσύνης του κάθε ένα μας, αλλά και της αξιοπρέπειας και του αυτοσεβασμού.

Η καλλιέργεια της πεποίθησης ότι δεν υπάρχει ελπίδα …

Ότι είμαστε …χαμένοι …και ο πιο ανώδυνος τρόπος ύπαρξης είναι η αφασία και η απώλεια…

Όμως να του Θαύματος, αυτό που φοβούνται περισσότερο, εμφανίστηκε πάλι…

Όλοι αυτοί οι νέοι, τα παιδιά και οι άλλοι που γεμίζουν τις πλατείες  είναι πάλι παρόντες.

Και δεν πείθουν κανέναν  τα μέσα όταν λένε ,ότι είναι πολιτικά υποκινούμενοι όλοι αυτοί, γιατί δεν είναι.

Είναι απλά άνθρωποι που δεν αντέχουν να τους υποτιμούν και να τους περιπαίζουν άλλο…
  
Είναι άνθρωποι πού θέλουν να πάρουν την ζωή τους πίσω…

Υ.Γ. Και εσείς βρε παιδιά της αντιπολίτευσης μετά από όλα αυτά που συμβαίνουν το κυρίαρχο είναι η παρέμβαση του Πρωθυπουργού  στον Εισαγγελέα  για επίσπευση της έρευνας;

Αφού οι σιδηρόδρομοι αποτελούν δημόσιο ενεργό κίνδυνο για τους πολίτες, καλά θα κάνει ο Εισαγγελέας να επισπεύσει την έρευνα.

Αυτή είναι η παρέμβαση στην Δικαιοσύνη που μας ενόχλησε!