Η απόφαση του πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα στη Σύνοδο κορυφής της Ευρωπαϊκής Ένωσης (12/7/2015)  να προχωρήσει σε συμφωνία με τους ηγέτες της Ευρωζώνης για 3ετές πρόγραμμα χρηματοδότησης της ελληνικής οικονομίας,  ανοίγει και πάλι τη συζήτηση στην Αριστερά για την πολιτική των συμβιβασμών αλλά και το ζήτημα της κατάληψης της εξουσίας από ένα αριστερό ριζοσπαστικό κόμμα στην περίπτωσή μας του ΣΥΡΙΖΑ.

Ο πρωθυπουργός, σωστά προχώρησε σε έναν επώδυνο συμβιβασμό για να μην ανατραπεί η πρώτη Αριστερή Κυβέρνηση στην Ελλάδα, αλλά και σε ολόκληρη τη μεταπολεμική Ευρώπη. Για πρώτη φορά στην ιστορία του τόπου, ένα αριστερό κόμμα, ο ΣΥΡΙΖΑ, κέρδισε τις εκλογές. Όλες οι αντιδραστικές δυνάμεις του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου   ενώθηκαν σε μια Ιερή Συμμαχία για να ανατρέψουν την κυβέρνηση της Αριστεράς στην Ελλάδα και το νεότερο σε ηλικία πρωθυπουργό της Αλέξη Τσίπρα.

Το ερώτημα το οποίο εν προκειμένω προβάλλει  είναι, κατά πόσο βρισκόμαστε μπροστά σε μια συνθηκολόγηση της Αριστερής Κυβέρνησης ή αντίθετα πρόκειται για έναν επώδυνο αλλά αναγκαίο συμβιβασμό; Η άποψή μας  είναι ότι, η κουλτούρα της Αριστεράς  από την εποχή του Λένιν είναι μια πορεία διαρκών συμβιβασμών, τόσο για την κατάληψη της εξουσίας, όσο κυρίως για τη διατήρηση της εξουσίας.

Για παράδειγμα, αναγκαίος συμβιβασμός ήταν η  Συνθήκη Ειρήνης του Μπρεστ-Λιτόφσκ (1918),  την οποία υπέγραψε ο Λένιν με τη Γερμανία χωρίς μάλιστα να συζητήσει καν τους όρους. Η σοβιετική αντιπροσωπεία δήλωσε πως η ειρήνη που υπογράφεται δε στηρίζεται στην ελεύθερη συγκατάθεση των λαών, αλλά υπαγορεύεται στη Σοβιετική Ρωσία από τον πάνοπλο γερμανικό ιμπεριαλισμό που εκμεταλλεύεται την προσωρινή αδυναμία της νεαρής Σοβιετικής Δημοκρατίας, γι αυτό και η συζήτηση της συνθήκης είναι ανώφελη. Σύμφωνα με την ειρήνη του Μπρεστ-Λιτόφσκ, η Γερμανία και η Αυστροουγγαρία έπαιρναν στην κατοχή τους απέραντα εδάφη της πρώην ρωσικής αυτοκρατορίας -πάνω από 150 χιλιάδες τετραγωνικά χιλιόμετρα. Φυσικά, τα εδάφη αυτά μετά την ήττα της Γερμανίας με τη Συνθήκη των Βερσαλλιών (1919) επιστράφηκαν στην Σοβιετική Ρωσία.

Ο Λένιν αξιολογώντας τη διεθνή σημασία της ειρήνης του Μπρεστ έγραφε τον Οκτώβρη του 1918: «Πρώτο, αν δεν υπογράφαμε την ειρήνη του Μπρεστ, θα είχαμε παραδώσει μεμιάς την εξουσία στη ρωσική αστική τάξη και έτσι θα είχαμε βλάψει πάρα πολύ τη σοσιαλιστική επανάσταση». Τηρουμένων των αναλογιών, αν ο πρωθυπουργός Αλέξης Τρίπρας δεν υπέγραφε την επώδυνη συμφωνία με τους ευρωπαίους ιμπεριαλιστές θα παρέδιδε την εξουσία.

Το καινούργιο όπως στη φύση έτσι και στην κοινωνία γεννιέται αργά και βασανιστικά. Με αυτή την έννοια η μικροαστική ανυπομονησία δεν πρέπει να έχει θέση στην Αριστερά.  Για το Λένιν δεν έχει σημασία ο τρόπος παραγωγής, αλλά ποιος κατέχει την εξουσία.  Συγκεκριμένα, το 1919 στη Μεγάλη Πρωτοβουλία τονίζει: «Έτυχε μήπως ποτέ στην ιστορία ένας καινούργιος τρόπος παραγωγής να ριζώσει μεμιάς, χωρίς μια μακρά σειρά από αποτυχίες, λάθη, υποτροπές; Μισό αιώνα ύστερα από την πτώση του δικαίου της δουλοπαροικίας υπήρχαν ακόμη στο ρωσικό χωριό πολλά υπολείμματα δουλοπαροικίας. Μισό αιώνα ύστερα από την κατάργηση της δουλείας των νέγρων στην Αμερική, η κατάσταση των νέγρων εξακολουθούσε να παραμένει τις περισσότερες φορές μισοδουλική. […] Ξέρουμε επίσης ότι για ένα ορισμένο χρονικό διάστημα ύστερα από την επανάσταση στα ήθη και στα έθιμα θα υπερέχουν αναπόφευκτα τα ίχνη του παλιού απέναντι στα φυντάνια του καινούργιου. Όταν το καινούργιο μόλις – μόλις έχει γεννηθεί, το παλιό εξακολουθεί πάντα για ένα ορισμένο χρονικό διάστημα να παραμένει πιο ισχυρό –έτσι γίνεται πάντα και στη φύση και στην κοινωνική ζωή. […] Πρέπει να μελετούμε με επιμέλεια τα σπέρματα του καινούργιου, να δίνουμε σε αυτά τη μεγαλύτερη προσοχή, να βοηθούμε με κάθε τρόπο την ανάπτυξή τους και να «φροντίζουμε» αυτά τα αδύνατα φυντάνια».

Στην Ελλάδα το 2015 παίζεται  ανοιχτά το ζήτημα της εξουσίας. Ο ΣΥΡΙΖΑ με τον αναγκαίο συμβιβασμό που πέτυχε απέφυγε την ανατροπή του και κέρδισε πολύτιμο πολιτικό χρόνο.  Τώρα, στα άμεσα καθήκοντα της Αριστερής Κυβέρνησης είναι να αντιμετωπίσει εκείνα τα προβλήματα τα οποία μπορεί να επιλύσει, όπως πολύ εύστοχα τόνισε ο Μαρξ στον περίφημο πρόλογο της Κριτικής της Πολιτικής Οικονομίας:  «Oτι  η ανθρωπότητα ποτέ δε βάζει προστάτες της, παρά μόνο τα προβλήματα εκείνα που μπορεί να λύσει».
Η ελληνική καπιταλιστική κοινωνία για να αλλάξει απαιτούνται πολλά. Με το ΣΥΡΙΖΑ έγινε η αρχή. Να αρχίσει από τις  τράπεζες -όπως έδειξε η τραπεζική αργία– αποτελούν το αίμα στο σώμα της ελληνικής οικονομίας. Να προχωρήσει άμεσα στην αναδιάρθρωση των διοικήσεων κατά τα πρότυπα του προέδρου Ομπάμα στις ΗΠΑ και το κράτος ως κύριος μέτοχος να ασκήσει τα δικαιώματά του.

Όπως τόνισαν οι Μαρξ-Ένγκελς για τα λάθη της Κομμούνας: «Η Κομμούνα στάθηκε ευλαβικά με ιερό σεβασμό μπροστά στις πόρτες της Τράπεζας της Γαλλίας. Αυτό ήταν επίσης σοβαρό πολιτικό λάθος. Η τράπεζα στα χέρια της Κομμούνας -αυτό θα άξιζε περισσότερο από 10.000 ομήρους. Θα σήμαινε την πίεση που θα ασκούσε στην κυβέρνηση των Βερσαλλιών ολόκληρη η αστική τάξη για να κλείσει ειρήνη με την Κομμούνα».

Στις επερχόμενες εκλογές πρέπει να στηρίξουμε με όλες μας τις δυνάμεις την πρώτη Κυβέρνηση της Αριστεράς και τον πρωθυπουργό της Αλέξη Τσίπρα. Το νέο δε γεννιέται από τη μια μέρα στην άλλη. Η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ είναι το αδύναμο φυντάνι του καινούργιου. Χρέος μας είναι να το προστατέψουμε από τις δυνάμεις του παλιού, οι οποίες θέλουν να πνίξουν το «μωρό» στην κούνια του. Για να μην απορεί ο ιστορικός του μέλλοντος μετά από 50 χρόνια γιατί χάθηκε η ευκαιρία της Αριστεράς με το ΣΥΡΙΖΑ, όπως κάνουμε σήμερα 71 χρόνια από την ήττα του Δεκέμβρη του 1944.

Παραπομπές:

• B.I. Λένιν, (1978), Η Μεγάλη Πρωτοβουλία, Άπαντα, τ. 39, εκδ. Σύγχρονη Εποχή, Αθήνα, σελ. 19-20
• Κ. Μαρξ , (1951), «Πρόλογος της Κριτικής της Πολιτικής Οικονομίας», στο Μαρξ-Ένγκελς, Διαλεχτά Έργα, εκδοτικό Κ.Ε του ΚΚΕ, τ. 1, σελ. 425
• Ένγκελς, (1951), Εισαγωγή στον Εμφύλιο Πόλεμο στη Γαλλία, στο Μαρξ-Ένγκελς, Διαλεχτά Έργα, εκδοτικό Κ.Ε του ΚΚΕ, τ. 1, σελ. 572